დგანან ვერხვები გათანგული სიკვდილის ლანდით,
მოდის საღამო, მგლოვიარე ფერები მოაქვს,
აბორგებულა ან უბრალოდ გამწყრალა ქარი,
ან წარმავლობის აქ უთუოდ მომხდარა ბრძოლა.
ვდგევარ ქაოსში და სამყაროს ძახილებს ვუსმენ,
სადღაც ნაცრისფრად მწუხარების დაეშვა ფარდა,
მე არეული უგზო-უკვლოდ მივყვები ქუჩებს
და სულში რაღაც უმოწყალო ტკივილი ჩამრჩა.
დრო სარეცელზე გათანგული სიკვდილს აზიდავს,
აქ მწუხარებას საქორწილო აცვია კაბა,
სხივიც იქნება და ოდესმე გზაზე გაგიყვანს,
თუ უსაშველოდ არეული ქარები ჩადგა.
მაგრამ მკურნალად დროს ვერ ვეტყვი ქათინაურებს,
დრო მეხად მოდის და სიკვდილთან გაშინაურებს.

მაინც დამსაჯა ამურმა ტრფობით,
დაღად დამასვა ვნების ნიშანი,
მაისის ვარდი გინახავს დილით?
ზუსტად ისე თრთის - ვით შენი ტანი.
ტუჩები ნაზი - თბილი ბარხატი,
ნდომით ცახცახებს ჩუმად კვნესის...
როგორც უცნობი მხატვრის ნახატი,
ფერთა გამა კი მხოილოდ მე მესმის.
შენი ჟღურტული იავნანაა,
შენი ღიმილი - დილა მაისის,
ო ღმერთო! როცა მიახლოვდები,
უმალ მუზების ჰანგი გაისმის.

წუხელ, სიზმარი დამნახებია,
სიზმარი ცხადად მომჩვენებია,
და დამინახავს ისეთი რაღაც,
რაც ჩემი აზრით აღარ ღირს თქმადაც,
მაგრამ რატომღაც მაწუხებს გულში,
და გადავწყვიტე გიამბოთ ძმურში.

ეს რა მომხდარა?რა ხდება ირგვლივ?
ეს ხალხი ნეტა რად სტირს ყოველმხრივ?
რად შეჰღებვიათ კაბები წითლად?
და რად მოჰფინე მათ ნათელლს ბნელად?
უფალო, შენ გეკითხები ყველაფერ ამას,
მაგრამ პასუხი, ხალხო მითხარით სადა აქვს ამას?

უკნიდან მოდის მოგორავს რაღაც,
თურმე სამგზავრო ბევრ რამეს მალავს,
ხალხს ნდომებია თურმე ეს რაგაც,
თურმე მიაგნეს მათ ამით ეამალს,
მაგრამ სად არის ადგილი მათთვის,
სამგზავრო უკვე დაშლილა ლამის.

არ ვიცი რა არის ლექსი თუ სადღეგრძელო მაგრამ ჩემ ცოლ უყურებდი მძინარეს და ჩვენი შეყვარებულობის პერიოდი გამახსენდა ამასაც მაგას ვუძღვნი ისევე როგორც ჩემ ყოველ ამოსუნთქვას.



სიყვარულს გაიმარჯოს უთქმელს ან ახსნილს,
აი ისეთ სიყვარულს ორს შორის გულ გახსნილს,
მოდი იმ ორს გაუმარჯოს იმ გეგმით და ფიქრით,
ერთმანეთით გაუმაძღრებს თეთრ რაშით რომ მიქრით,
მოდი იმ რაშს გაუმარჯოს ვინც აქროლებს ზურგით,
ვინც იმ ფინალს აახლოებს არ ღალატობს მუხლი,
მოდი მუხლებს გაუმარჯოს ვისაც ტაძარში მიყავს,
მოდი იმათ გაუმარჯოს ვინც იძახის მ ი ყ ვ ა რ ს!

სულ მაფიქრებდა მე ეს სამყარო
მრავალი აზრით თავბრუხვეული
სადაც არსებობს ადამიანი
დიდი გრძნობებით გაბრწყინებული

ყველას როდი აქვს პიქრი მთვარეზე,
და ან ვის ესმის სიტყვები წვიმის,
მე დავინახე ეს შენს სახეზე,
და უშენობა ძალიან მიჭირს.

ნეტავ შემეძლოს, უცებ წავშლიდი,
თვალებს, რომელიც მუდამ თან მახლავს,
რას ვიფიქრებდ თუ მისი ცრემლი,
მე ჩამძირავდა ასე თანდათან.

თუ ქალის სხეულს არ დამხობილხარ
თუ ძუძუს თავზე არ გიკოცნია
თუ ქალი ოთხად არ მოგიკეცავს
სხვა უკეთესი რა გიგემია?
თუ თბილ თითებით თმებს არ უფურჩქვნი
თუ გრძნობის ოფლი არა გდენია
თუ ფეხებამდე ქალს არ ჩახედავ
სხვა უკეთესი რა გიგემია?
თუ არ გაათევ ტკბილ ღამეს თეთრად
ჭიდილში სული არ აგზვრენია
ბროლივით სხეულს თუ არ დალეწავ
სხვა უკეთესი რა გიგემია?
თუ ხშირი სუნთქვით შეხებას ვერ გრზნობ
და ქალის კვნესა არა გსმენია
ღამე ჩურჩულში თუ არ დაგიწვავს
სხვა უკეთესი რა გიგემია?

8 მარტის მისალოცი კიდევ ერთი ლექსი, მამაკაცებისთვის, რათა რომანტიულად მიულოცონ მანდილოსნებს ეს მშვენიერი დღე..

ჩვენი გულები გრძნობით ფეთქავენ
და სიყვარულის ამბებს ყვებიან
მარტო დარჩენის ნუ გეშინია
დაგიბრუნდები ჩემო ფერია
აბა უშენოდ როგორ ვიცოცხლებ?
მე სიცოცხლეზე მეტად მჭირდები
მუხლმოდრეკილი მხოლოდ ერთსა გთხოვ
როცა მე წავალ ნუ ატირდები
შენი ცრემლები დარდად გამყვება
მწარე წარსულად გამყვება გულში
მე ხომ ისედაც დატანჯული ვარ
რომ დარდი ვნახო შენს სიყვარულში
ჩვენ მომავალი კვლავ შეგვახვედრებს
ჩვენ ხომ ერთმანეთს ასე ვჭირდებით
განშორება ხომ შეხვედრას უხმობს
და შეხვედრამდე ნუ ატირდები!"

8 მარტის მისალოცი ლექსები , მალე გასაფხული მოდის 8 მარტიც ახლოვდება და ჩვენს მშვენიერ ქალბატონებს მივულოცოთ ლექსით ეს უმშვენიერესი დღე...



გახსოვს, ჩემო, მთის ფერდობზე
როგორ ვკრეფდით ია–იებს?
მოდი, თორემ იმ სიყვარულს
წარსული არ გვაპატიებს!...

სად წავიდა, სად გაფრინდა
ის სინორჩე, ის სიალე?
შენზე ფიქრი წვრილ ხაზებად
დასტყობია ირგვლივ თვალებს.

დღეს კი... დღესაც 8 მარტია...
როგორც მაშინ, გვათოვს დღესაც...
შესცივნია ჩვენს სულებს და...
დაენანა სითბო მზესაც.