მთვარეს საბნად დავიფარებ
ფანტელივით გავქრები,
სანამ წავალ დავიბარებ
სიყვარულით დავთვრები.

ყური დაუგდე, ნუთუ არ გესმის?
როგორ გეძახის ეს ჩემი გული,
ნუთუ ვერ ხვდები შენზე რომ ვფიქრობ
და ძლიერ რომ ვარ შეყვარებული.
წუხელ სიზმარში გამომეცხადე
ახლოს ვხედავდი შენს ლამაზ თვალებს,
მერე წყვდიადში გაუჩინარდი
არ მახსოვს როგორ გათენდა ღამე.

ხშირად ამბობენ, რომ სიყვარული ნეტარებაა,
აფსურდიაო - ისიც ხშირად გამიგონია,
ქვეყნად მრავალი ჯადოსნური შედარებაა,
მე კი რატომღაც ასე ვფიქრობ, მგონია
სიყვარულია აპრილის სუნთქვა, ნოემბრის სევდა,

მიუვალობამ დაღალა გონი,
გადაფარული ფიქრების გროვით
დავეძებ ჟანგბადს!
ვართ მხოლოდ ორნი ამქვეყნად მგონი,
მე და ეს თოვლი,ეს ცივი თოვლი.

და შენ არ იცი, თუ რა რიგად მოუხდებოდი...
სევდისფერ ქუჩას გადავივლიდი, შენზე ფიქრებით,
ავიწყვიტავდი გადარეულ სურვილთან მოცდას,
იქნებ გეცანი შენი თვალებით ესე რომ მიცდის,
შემომხედავდი ოდნავ ღიმილით უზადო მორცხვად...

მე ის ვარ შენ რომ გაღმერთებს,
შენ ის ხარ მე რომ ვირწმუნე,
შენს სიყვარულს არ მაცლიან,
ჰოდა აი მეც ვწუწუნებ.

თუმცა ნათელი მესხვისა,
ზეცა შავ ღრუბლებს გადარევს,
დრო მოვა, ბოკერს ვეფხისას
ერთხელ მეც მოვინადირებ.
თუმც ყელზე მომდე ბაწარი,
ქარს მიაქვს თოკის ნარჩენი.
სიძულვილს როგორ მასწავლი,
სიყვარულისთვის გაჩენილს.
უფსკრულმა ჯანგი აშალა,
ვერ ვთქვი,
საწურთო ბინდია...
ჩემი დამჭერი ავშარა
ცხრა ზეცის მიღმა ჰკიდია.