ამ ლექსს მივუძღვნი ერთადერთ ქეთის,
მას ჩემი გული მუდმივად ეტრფის,
გულში ადგილი მაქვს მხოლოდ ერთის,
და ამ ერთ ადგილს მხოლოდ ის ერთვის.

ახლა მე მის თვალებს ვხედავ,
კითხულობენ ლექსს,
მისთვის მე სიყვარულს ვბედავ,
ის ჩემთვის არფერს.

შეიძლება განმირისხდეს ანგელოზი ჩემი,
მაგრამ რა ვქნა, მე მაქვს მისი სიყვარულის გემი,
სიყვარული ლექსებშია რადგან არის წრფელი,
მე მის გრძნობებს უსასრულოდ უსასრულოდ ველი.

არ ვარ გალაკტიონი, არცა ბარათაშვილი,
მაგრამ ვარ პოეზიის განუყრელი ნაწილი.
არ ვარ შოთა რუსთაველი და არც ჭავჭავაძე,
სიყვარულის, რომანტიკის ვარ მე პატარა ძე.

მან ჩემს გულში დაიკავა სათანადო ადგილი,
ჩემი გულიც აშკარად არს ბევრ ადგილას დაჭრილი,
მისი ტრფობა მე მაცოცხლებს და თან მტანჯავს ვით აჩრდილი,
ჩემგან მხოლოდ სითბოს იღებს, მასთან ვდგავარ მე დახრილი!

ასევე დაგაინტერესებთ: