,,დედაქალაქი" ბევრია ქვეყნად,
მაგრამ ერთია მხოლოდ თბილისი.
ისე ,,თბილია" ,,ჩემი ქალაქი"
როგორც საღამო მშვიდი ივლისის.

ისე ,,ამაყი" ვხდები ხანდახან,
როცა ვუყურებ მე ,,ქართლის დედას".
ერთიანდება ათასი ,,ფერი",
,,ცისარტყელას" რომ ჩვენს ცაზე ვხედავ.

ეს ,,სილამაზე" ვიპოვო სხვაგან?
სხვაგან სად ვნახო ჩუმი ,,ოცნება"
რა ,,ლამაზია" ჩემი ქალაქი,
მე აქ სიცოცხლე ,,მეოცნებება".

ისე ამაყად დგას აქ ,,მეტეხი",
ისე დიდია როცა ,,მზე ჩადის"
,,ლამპიონები" რომ ინთებიან,
სოლოლაკში რომ ნიკალაც დადის.

მე მიყვარს ძლიერ ,,მთაწმინდიდან",
ღამე თბილისის.
ჩემი სახლიდან დედის სითბო,
თითქოს მიღიმის.

რომ ,, მენატრება" ჩემი ქალაქი,
უკიდეგანოდ ,,დავდივარ ფეხით".
ჩემი ,,იმედი", ქვეყნის ,,სიმბოლო",
თბილისი არის მე ამას ვხვდები.

თითქოს ,,მინდა" რომ ცოტა დავლაგდე,
მაინც დავდივარ გზააბნეული.
როცა ,,ბობოქრობს" დედაქალაქი,
მეც ვხდები თითქოს ,,გადარეული".

,,ის" ,,ძველი" ,,ხოხბის" არის სამშობლო,
გალაკტიონის ,,გულის ფეთქვაა".
,,გულღიან" კაცის ,,შემოთენება",
ნიკალაა პაპას თვალთა ხედვაა.

,,მესმის ჩურჩული აუხსნელი" სადღაც ქუჩებში,
დაიწერებეა ჩემი კალმისგან კვლავ ერთი ,,ლექსი"
,,ცა" ,,წვიმს",ძველებურად მისველებს ფიქრებს,
და ღამენათევს მომეხსნება მე ყველა სტრესი.

,,ბედი" მწარე აქვს თითქოს ჩემს ქალაქს,
,,სულის ტკივილიც" მე მისი მესმის.
,,სისხლით" მორწყულა წინაპართაგან თბილისის გული,
და უბედობას ის თავისას ხომ მუდამ კვნესის.

მე კი ჩავუვლი სანაპიროს,
საამურად ,,ბუტბუტებს მტკვარი".
და უჩვეულოდ თითქოს მშვიდად,
ხელს მომხვევს ქარი.

დამიმორჩილებს საღვთო სიმშვიდე,
თავდავიწყება.
ჩემი ქალაქის ,,წარსული" კი
არ მავიწყდება.

ამ ლექსს რომ ვწერდი,
თითქოს ჩუმად, მომეალერსა ჩემი ქალაქი.
მე მიყვარს ღამით, ჩუმი სითბო
რომ მეფერება ,,დედა-ქალაქი.