მოდი...
ყვიროდა ღამე -
სულში ჩაბუდებულ
ფიქრად,
ნარცისულ ოცნებებს
ვამსხვრევ,
აღარ ვეჯიბრები
ყინვას...
ახლა -
შემორჩენილ წამებს
ისევ გადავითვლი
დიდხანს,
უკვე -
ჩაფიქრებაც გმართებს,
თუმცა
არაფერი მითქვამს.

ნიავი მორცხვად არწევდა ფიქრებს,
დღეს რა საოცრად ლამაზად წვიმდა..
წვიმის წვეთები გაყინულ თითებს
წარსულის ნარჩენ ხსოვნას აცლიდა..

ბაგე ყვიროდა სევდიან მითებს,
ირგვლივ სიცოცხლის ჟინი გაღვივდა,
ეს მელოდია გულში ცეცხლს მინთებს,
საოცარია…სიცოცხლე მინდა..

მეცხრე ცაზე...
კარს გიღებენ,
ხედავ?-კრძალვით...
ბილიკებად თმებს გიშლი და
გიშვებ გზაზე...
შავ-თეთრ ფერში
კლავიშები დაგილაგე
კიბეებად-
ჩემი სულის ორი ხაზი.
წადი, წადი...
ძილს ეწევა ვერცხლის ძაფი,
ცის გახსნა და
სიზმრის ბარდნა
ერთ-ერთს დარჩეს-
შენი იყოს
თეთრი ფერი...

განა მე წვიმა გვერდს ამივლიდა ?
ჩემი ქოლგის ქვეშ ვიდექ წვალებით.
სადაც მე ვდგავარ, ამ ადგილიდან,
ამ ადგილიდან ჩანს მწვერვალები.
ბრიყვს სხვა რა უნდა, ოღონდ აქე და
ჭეშმარიტებას არ გთხოვს სრულებით:

განა იმისთვის გეძებდი ამდენს
რომ განშორება მეგემა მხოლოდ,
განა იმისთვის ვიბრძოდი ამდენს
რომ დამარცხება მეწვნია ბოლოს.

განა იმისთვის ვანთებდი სანთელს
რომ ბოროტებით გადაგეხადა,
განა იმისთვის დაგზდევდი ამდენს
რომ ერთი წუთი არ დაგეცადა.

დღეს,როცა მეც მყავს შვილი,
უფრო ლამაზი ჩანხარ,
ბედნიერი ვარ შენით,
მუდამ ჩემს გულში მყავხარ…
ბევრჯერ გატკინე გული,
ცრემლიც გადინე მე და-
თუ გაწყენინე რამე-
გთხოვ,მაპატიე დედა.

 მთვარიან ღამეს,
 ამ ლურჯი ცის ქვეშ
 შენს ერთ კოცნაში
 სიცოცხლეს მივცემ ...

 მინდა ვიყო პატარა ცრემლი
 რომ შენს თვალებზე ნაზად ვიარო,
 და თუ რამე გაქვს სევდად ქცეული,
 მეც შენთან ერთად გავიზიარო..

ღამე თავზე მეფშვნებოდა,
მე სიგარეტს ვეწეოდი.
ფიქრი სადღაც გამირბოდა,
მივსდევდი და ვეწეოდი.

დავიჭირე განთიადთან.
მანაც ღამე გამითენა,
მერე ათას სისულელით,
ოცნებები გამიტენა.

მუსიკა შეარჩიე,
თითქოს ქუჩაში სტვენით მიდიოდე.
დადექი ჩემს პირდაპირ,
თითქოს მეტოლები.

ჩაისუნთქე, თითქოს ჩემი თითებიდან ეწევი
სიგარეტს,
რომლის კოლოფსაც აწერია,
რომ მოწევა კლავს.

მე ხომ მალული სიყვარულით დავიარები

შენ დამინახავ ცრემლიანი სუფთა თვალებით

ხელოვანი ხარ, დაგინთია ფიქრში სანთელი

მე ხომ ჯერ მტკივა სიყვარულის ნაიარევი.

TiTqos morCa da damTavrebuli
fiqrebi kvlav da kvlav meordeba
atirebuli gogona karTan
dgas, cremlebs iwmends da melodeba

gixseneb TiTqos sul ar maxsovde,
me daviwyeba arc SemZlebia,
akviatebul warmodgenebSi
mravali Rame gamTenebia.

მე ძველ კალენდარს ვინახავ ისევ,
როგორც საყვარელ დღიურის ფურცელს,
უკან გადმოვშლი მგონია ისევ,
რომ წარსულ დღეებს ვიხილავ უცვლელს...
თითქოს ხატის წინ იდგეს მლოცველი,
მე ძველ კალენდარს დავცქერი ისე,
თითქოს გადმოვშლი დღეებს მოცელილს,
და შენ შეგხვდები ხელახლა ისევ...
თითქოს კვლავ იგრძნობ მაისის სუნთქვას,
ახალგაზრდობაც მოვა მეორედ,
თითქოს მაგ ტუჩებს ჩემთვის რაც უთქვამთ
ახლაც ლექსივით გამიმეორებ...
გული გაყინა ამ სიმარტოვემ,
გიჟივით ვეძებ ნაცნობ თარიღებს,
ასე მგონია თუ კი გიპოვი
მოხვალ და გულის კარებს გამიღებ...

...უკვე მენატრები... მგონი მიყვარდები...
ძნელი ყოფილა ამ გრძნობის მორევა
მე შენ ყოველდღე სადღაც გელოდები
და ისევ ფიქრები... იის გამოჩნდება...
დრო მიდის ფიქრები ოცნებას მაძალებს
დილის მზის სხივი მეალერსება,
მაგრამ შენ თურმევიღაც სხვას ახარებ
და ჩემთვის ეგ გული არ გემეტება.

მიჭირს გრძნობაზე ვისაუბრო, რომელსაც ვებრძვი
მიჭირს გრძნობაზე ვისაუბრო, რომელსაც ვეტრფი
არ ვთლი საჭიროდ, ჩემი პირადის ნათლად გამხელას
თუ როგორ გრძნობით დავეტაკე ძალას ამხელას

მინდა გრძნობები გამოვხატო, ძალა არ მყოფნის
თითქოს საკითხი დასმულია, ყოფნა არყოფნის
ვეძებ დასაყრდენს, მხარდაჭერას თითო კაციდან
მიშველის? ალბათ, დარიგება ბრძენი კაციდან

"გეფიცები, ჩვენს შვილს როცა აძინებ, დედამიწა ბრუნვას წყვეტს და ირწევა..."

"შენს თვალებს რაც უფრო ხშირად ვუყურებ, უფრო და უფრო ვრწმუნდები, რომ ვიღაცამ ცა ვადაგასული საღებავით შეღება..."

ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.

შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.

სიცოცხლისაგან მიტოვებული მე მიმატოვა სიკვდილმა
და ყველასაგან დაობლებული არ მიმატოვა ტკივილმა,
მე გამაღვიძა გულჩათხრობილ სევდის კივილმა
და ამ სიცოცხლის უსამართლო მწარე ღიმილმა...