„ბუტაფორიის შეხლა:

შენ ჩემი თვალებდალურჯული სახატე ხარ; ვიღაცები ამბობენ, რომ რთულია ადამიანს სწორი სიტყვა უწოდო, ამბიციაა - ათასყველაჯერ გამოყენებული შენც მერაღაცამდენედ გაიმეორო და თან გაიგონო ნახმევი, რომელსაც ტავტოლოგიის ღმერთი კმაყოფილებით ხარხარისას გამოსცემს. მე კიდევ შენთვის არ მემეტება ნაღეჭი; მირჩევნია, მოგცე ახალი ლუკმა, რომლის გემო აქამდე არავის უგრძნია და სმენია კიდეც; არ ახალია, თუკი ადამიანები ერთმანეთისთვის სიტყვებს იგონებენ და არა - იპარავენ. (თუ?!) ეს იმას არ უნდა ჰგავდეს, ანანასის უჭმელი ანანასზე წერდეს ვგიჟდებიო (ნიჭი). სამყაროს (სუბიექტურად) შენი ორგანულობა ამოძრავებს, თორემ შეიძლება ყველაფერი ჰომოეპოქაში დავაბრუნოთ და მხოლოდ წამოძახილი გახდე ჩემთვის - ურთულესი კომპოზიტიდან; და მერე იქნები არა - ლურჯშეპარული და კიდევ ათასი, არამედ - ც ა რ ი ე ლ ი და უ ფ ე რ ო.