არ ავარდე! (7)

სახლში წამოსვლა არ მინდოდა,არც ჯესის უნდოდა ამიტომაც გარეთ დარჩენა გადავწყიტეთ,დაახლოებით 1 საათი ვიბოდიალეთ, ვგრძნობდი რომ რაღაც ისე ვერ იყო ჩემში,სული მტკიოდასავით,ნიკა ნიკა და ნიკა! მხოლოდ მისი სახელი მიტრიალებდა თავში,ეს რა მჭირს რაღაც უცნაური და არაამქვეყნიური რომელიც ასე ძალიან მტკივა,აქ მტკივა შიგნით და გულზე დავიდე ხელი.რა მემართება სად გაქრა ის უდარდელი და ურეაქციო გოგო რომელსაც არავინ და არაფერი ედარდებოდა! არ მეგონა თუ ასე მეტკინებოდა,ეს გრძნობა არ მასვენებს შიგნიდან მღღრნის და ნიკას ჩამჩურჩულებს ყურში.ნიკა ნიკა ნიკა! ღმერთო აღარ შემიძლია,ყურებზე ხელი ავიფარე და ცოტახანს ასე ვიდექი,ჯესი გაოცებული შემომყურებდა.ისე შემცივდა კიდურებს ვეღარ ვგრძნობდი,ჯესის ჩავეხუტე იმ იმედით რომ მისი ფუმფულა ბეწვი გამათბობდა.ცოტახანი სახლში ავედით,ბებიაჩემმა გამიღო კარები და წარბი მაღლა აზიდა
-სად იყავი?
-გარეთ
-ამდენხანს?
-აუ კარგი რა ბებო
-ვის გავხარ გოგო ესეთი უხასიათო?რაც ჩამოხვედი მას მერე წესიეად არ დამლაპარაკებიხარ სულ შენს ოთახში ხარ და მაგ ძაღლის მეტი არავინ გინდა.
ვეღარ გავუძელი მის ლაპარაკს და ჩემს ოთახს მივაშურე,ლეპტოპს დავწვდი და ფეისბუქზე შევედი.აი ერთი შეტყობინება,ო არა ნიკა! გავბრაზდი დავხურე და ლოგინზე მივაგდე,მაგრამ გულმა ვერარ მომითმინა და ისევ გავხსენი შეტყობინება
-დღეს ესე მალე რატომ წახვედი
ჰმ..მალეო? რა კრეტინია!
-რავი ციოდა და
-შენ სულ გცივა
-ზოგადად ცივა,მარტო მე არ მცივა
-გამოხვალ?
-სად?
-გარეთ ვისეირნოთ
-აუ თავი დამანებე რა საერთოდ,რატომუნდა ვისერნო შენთან ერთად,შემეშვი.და კომპი გავთიშე.
ეს ბიჭი მთლად დალაგებული არნა იყოს,თუ თიკა უყვარს ჩემგან რა უნდა?ნუთუ ამას ისეთი სულელი ვგონივარ რომ ორივესთან იქნება და მე ამის ნებას მივცემ? მორჩა ამ წუთიდან არავითარი ნიკა! წიგნებს დავავლე ხელი და მეცადინეობას შევუდექი.რამდენიმე საგანი ვისწავლე რამდენიმეს კი საერთოდ აზრიც კი ვერ გამოვუტანე. მოლედ ამ დღემაც ზანტად ჩაიარა.დილით ადრე ავბობღდი მოვწესრიგდი და სკოლაში წავედი.ნუ როგორც ყოველთვის თიკა და ნიკა სკოლის ჰოლში.ოხ როგორ მაღიზიანებენ! მაგრამ არა ანაბელ თავი მაღლა აწიე და ისე გაიარე ვითომ არ გაინტერესებს ისინი.ზუსტად ასეც ვქენი მაგრამ ვინ დაგაცადა ეს თიკა ჩასაფრებული მყავს
-აჰა ანიბელა თუ ვიღაცაც მობრძადა
-ანაბელი და უკვე ძალიან დავიღალე შენი უაზრო რეპლიკებისგან,შემეშვ გაიგე?
-ოჰოჰოო ხმა ამოიღო გოგომ.გადაიხარხარა
ზედ აღარ შევხედე და კლასში შევედი,ამ ყველაფერს ნიკაც უყურებდა,მაგრამ რატომღაც ხმა არ ამოუღია.მიკვირდა მისი როგორ შეიძლება გოგოს ესეთი "ჩმორი" იყო. თიკას თანდასწრებით მე არ მელაპარაკებოდა მაგრამ იმ დღეს გამონაკლისი დაუშვა და დამელაპარაკა
-როგორ ხარ?
-აუ შემეშვი რა,გაიხედე თიკა გიყურებს
-გეყოფა ანაბელ!
-რაა?კიდე მე მეყოფა? რა გინდა საერთოდ?
-რაც შენ გადმოხვედი იმის მერე ტვინი მაქ არეული
-ხოა მაშინ ნუ მოხვალ,ნუ დამელაპარაკები და ტვნიც დაგწყნარდება,ახლა კი გადჯექი აქედან მასწავლებელი მოდის!
უსიტყვოდ გადაჯდა.გაკვეთილების ბოლოს ისევ მოიდა ჩემთან
-ანაბელ ამელოდე
-ახლა რაღა გინდა?ზურგით ვიდექი და შემოვტრიალდი
-მისმინე დღეს მინდა რომ გნახო და რაღაცაზე დაგელაპარაკო
-არმცალია! გადაჭრით ვუპასუხე ა წამოვედი.
ეს რა არის?ღმერთო ჩემო ბოლოს აღარც კი მახსოვს ცრემლი ჩემს თვალზე.არა ანაბელ შენ ძლიერი ხარ და ვიღაც ნიკას გამო არ იტირებ! არც გაბედო! ცრელს ვიწმენნდი მაგრამ მაინც მახრჩობდა.ინდოდა მთელი გულით მეტირა და ამომეღო ს გულში რაც მქონდა მაგრამ ჩემი თავმოყვარეობა ტირიის უფლებას არ მაძლევდა. როგორციქნა ნერვები დავიწყნარე და სახლში ავედი. ჯესის ჩავეხუტე და დიდი შვება ვიგრძენი. ამ მობილურმა ხომ ტვინი წაიღო!
-გისმენთ!
-ანაბელ შენ ხარ?
-ვინ ხარ?
-ნიკა ვარ
-აუ რა ჯანდაბა გინდა ბიჭო! შემეშვი
-ნერვები დაიწყნარე გოგო!
-რა გინდა მალე მითხარი
-შენ ნახვა
-მე არ მინდა კარგად!
-რაღაც მაქვს სათქმელი
-კარგi ! დაბლა ჩავედი იქ იდგა,რომ მივედი შემობრუნდა
-მალე თქვი მეჩქარება
-მიყვარხარ!
ამას არ მოველოდი,არ დავიბენი და წარბი მაღლა ვწიე
-მორჩი?
-არაფერს მეტყვი?
-კი გეტყვი
-გისმენ
-წადი, გაეთრიე შემეშვი!
-რაა?
ამ პასუხს აშკარად არ მოელოდა
-გიყვარვარ ხომ?მე გიყვარვარ და თიკასთან ხარ>?
-ანაბელ გთხოვ!
-რას მთხოვ?
-ესე ნუ მელაპარაკები!