საბას სიცხემ დაუწია .. და ხასიათზეც მოვიდა .. ნუ ცუდ ხასიათზე არც ყოფილა .. – ნინი მოდიი საწოლზე ჩამოჯექი რა .. ცუდად ვარ შორს რო ზიხარ.. – მითხრა საწყალი სახით .. – ვაიმე რა სულელი ხარ .. – გვრდით მივუჯექი .. – ხოო სულ დამავიწყდა მითხარი აბა ეხლა რა მოხდა ჟღენტთან ? რა უნდოდა შენგან ? – აუ რავი დაიკიდე რა .. – არ მინდოდა რო მეთქვა საბას ხასიათი კარგად ვიცოდიი .. არ შეარჩენდა ჩემ გამწარებას და კიდე ერთი უბედურება შეიძლებოდა დატრიალებულიყო ..

დილით როგორც ყოველთვის გიო და საბა სადარბაზოსთან მელოდებოდნენ .. მე ჩავედი საბაას ხელი მოვკიდე ცალკე გავიყვანე .. თვალებში ჩავხედე და არც დავფიქრებულვარ ისე ვუთხარი .. – საბა მიყვარხარ სიცოხლეზზე მეტად .. საბა მთელი ძალით ჩამეხუტა .. მაშინ ვიგრძენი რომ ვუყვარდი .. მის სიყვარულში ეჭვი აღარ მეპარებოდა .. ის დღე ერთად გავატარეთ გვერდიდან არ მომშორებია .. სამაგიეროოდ ისიიც შეამჩნია რო სკოლაში ერთ ბიჭს ვუყვარდი და კუჭში დამდევდა.. ძალიანაც არ მინდოდა რო ეს გაეგო მაგრამ გაიგო ..ბექა ერქვა და მეთორმეტე კლასელი იყო.. ჩვენზე ერთი წლით დიდი ..

ვინა თქვა ჩვენზე, ვიწროდ არიან,
ერთი ოთახის ამარა დავრჩით.
ჩვენს სახლს, ძვირფასო, სამი კარი აქვს,
სამი ფანჯარა: მე, შენ და ბავშვი.

მე შენ და ბავშვი ოქროს სიზმრებად
და ოცნებებად დავიხარჯებით,
ჩვენ გავმრავლდებით და გავიზრდებით,
მოემატება სახლს კარ-ფანჯრებიც...

მე შემეშინდა როცა შენზე მითხრეს გიჟიაო! რომლის საუბარი, აზროვნება და ხედვა მომწონს შენი.
-და მე გადავწყვიტე გამეკითხა ჭკვიან ხალხში "განმარტება სიგიჟის"
ერთმა მითხრა:" სიგიჟე სენია რომელსაც ეგუება მხოლოდ გიჟი, გიჟი კი საკუთარი ხედვის მაღმერთებელი ადამიანია"-ო
-და მე დავუსვი საკუთარ თავს კითხვა: ნუთუ სიგიჟეა საკუთარ აზრზე მყარად დგომა?

დაღლილი სულის ჩუმი ვედრება
მუდამ სიყვარულს რომ გევედრება
არაფრით არის გამორჩეული,
მხოლოდ შენა ხარ ჩემი რჩეული.
უიმედობა ყოფილა რთული,
თუ ოცნებებში ხარ გადართული,

მენატრება შენი სახე,
ამ დილითაც სიზმრად გნახე.
ისევ მათბობს შენი ფერი,
არ მამშვიდებს არაფერი.
აღარ მშველის ლექსის წერა,
ზურგით მიდგას ბედისწერა.
დამავიწყდა უკვე ლოცვა,
მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.
თავში დამსდევს ერთი აზრი,

მე თუ ავტირდი,ამატირებს უშენოდ ყოფნა,
ჩემს ბნელ ოთახში ისევ სევდა დაისადგურებს,
გამახსენდება შენი ნაზი ტუჩების კოცნა,
შენი ტკბილი ხმა ჩემს არსებას რომ ანადგურებს,
შენც ატირდები წამოგივა თვალიდან ცრემლი,
გაგახსენდება რას ველოდით,რა გვხვდა წილადა,
შენი თვალიდან მოწყვეტილი უმანკო ცრემლი
დედამიწის გულს გააღვიძებს,მშვიდად რომ სძინავს.
მე შევიყვარე ხმა რომელიც ახლაც ჩამესმის,

ვხედავ არასდროს ჩერდები წამით,
ვხედავ როგორ ხარ სულ მარტო ღამით,
ვხედავ თავს როგორ იბრუებ წამლით,
როგორ ამაყობ ქუჩაში ამით.

ვხედავ კაიფობ–არ ზოგავ თავს,
ვიცი ვერ არჩევ თეთრსა და შავს,
ვეღარ გებულობ კარგსა და ავს,
მტრებში გერევა–ვერ არჩევ ძმას,

თვალებით ავტირდი , გულით კი ვინანე ....
როდესაც ყველაზე ძალიან გინატრე,
ძალიან ბევრი დღეს ისევ ვინანე...
მაგრამ რატომღაც მაინც შენ გინატრე
დაგშორდი დაგტოვე და ისევ მიგაგდე....

ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები
ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები
ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა
ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა

მე სანამ შენში შთაგონების ძიებას ვბედავ,

სანამ შენს სუნთქვას სიოდ ვაფენ ლექსის სტრიქონებს,

უხეშ ქაღალდზე საფერებელს ვერავის ვხედავ

და ჩემი მუზაც სხვა სალოცავს ვეღარ იგონებს.

ცხოვრება ღიმილია მაშინაც კი როცა სახეზე მოგორავს ცრემლი....

დღეს მინდა ყველაპერი გაპატიო,ბავშურად მიამიტი დავრჩე...

ეშმა შემომიჩნდა ჭინკასავით,თვალები ღიმილით მაქვს სავსე...

ღიმილით სევდისა,ღიმილით დარდისა,ღიმილით დაცინვის და ნიშნის...

არმინდა უკუგდება,არ მსურს შურის გება...ისევ შენეული პიქრის..

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!
მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,
სანდომიან ცის ელვა და ფერი
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!

აფეთქებული და მოცახცახე
იწოდა ნათელ ალთა კრებული,
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული.

ნეტა რა წვეთავს ნუთუ ცრემლია
ეჰ რატომ ტირი ბაგეც სველია
კლდესაც შეხედე ისიც კი ტირის
ტვალი შეავლე იმ მოხრილ ტირიფს

შენც ის იგრძენი რასაც ვგრძნობ ახლა
იცი რამდენი ტანჯვა გადამხდა
მაგრამ ცრემლი ხომ წმინდა წვეთია
და შენზე ფიქრშიც ჩამომწვეთია

ისევ გაწვიმდა გამთენიისას,
ცრის ციდან ლურჯი წვიმის წვეთები,
საუცხოოა აქ სურნელება
მაშინ, როდესაც ბეღურებს ელი.
არ წყდება წვიმა, უფრო უმატებს,
იმნაირად, რომ ცა ჩამოიქცეს
თუმც თქეში არის, მაგრამ არ გცივა
და ხვდები მალე - გაიმაისებს!
აქ სუნთქვა უფრო ადვილი არის,

ისევ დავიწყე წერილის წერა,
გამდნარა თოვლი - მარილი ზამთრის,
და როგორც შარშან, და როგორც ძველად,
ჩვენს შორის კვამლი და ქარი დაჰქრის.

რაც არ ყოფილა, ის არც იქნება,
მაგრამ რაც იყო, იქნება კვლავაც:
გზა გაიხსნება, ან შეიკვრება,
მომსვლელი მოვა, წამსვლელი წავა…

მე მინდა, შენს ლანდს ეს ლექსი ვუთხრა,
უბრალოდ ვუთხრა, როგორც სუფრაზე
ყველას გვაქვს ჩვენი პატარა კუთხე,
სადაც ჩვენვე ვართ ჩვენი უფროსი.

შენ შვიდი ფერი ვეღარ დაგხატავს,
შენთან ფერები არაფერია
შენს თავს ვერ ვანდობ უნიჭო მხატვარს
შენ დედოფლობის დიდო ფერიავ.

შენთვის არ კმარა პიკასოს ფუნჯი
არც ლეონარდოს ნიჭი უბადლო,
შენი მხატვარი მხოლოდ ერთია
შენ მხოლოდ იმ ერთს უნდა უმადლო.

მე ხომ შენი სიზმრიდან
და სიზმრებით მოვედი ,
შენ რომ არ ყოფილიყავ
მე გამოგიგონებდი...
უნაირო გზის შემდეგ
ისევ შენთან მოვალ დღეს ,
იცი?,დავიღალე და
მხოლოდ შენ თუ მომარჩენ .
წვიმა ცრემლად შემარგე_
ცრემლიც უკვე გამიშრა,
როცა მოვალ შენდამდე
უკან აღარ გამიშვა .

გემუდარები :
იმ ყვავილებს ნუ მომიძღვნი –
სხვას რომ უძღვნიდი,
იგივე სიტყვებს ნუ მაჩუქებ –
სხვას რომ ამკობდი,
იგივ ალერსით ნუ დამათრობ
სხვას რომ ათრობდი...
და თუ გიყვარვარ –
მოიგონე ჩემთვის ახალი –
შენგან არ ვითხოვ ცას და მიწას,
არც ოქროს და ვერცხლს,
გამეხარდება შენეული
თუნდაც მაყვალი..

გემშვოდობაბი, სიყვარულო, ჩემი ბატონი შენ აღარა ხარ,

რაგდან ცდილობ ცრემლი მადინო!

მე გადავწყვიტე, სენეკა და ბრძენი პლატონი

რომ შევისწავლო, გულმოდგინედ ვიმეცადინო.

ბრძოლა წავაგე, ამის ამის თქმის გაქვს შენ დღეს უფლება!

მაგრამ წაგებას ის ერთი აქვს მხარე ნათელი,

რომ არ დავკარგე ჩემი სულის თავისუფლება

და არ ჩამიქრა სამუდამოდ აზრის სანთელი.

ღამით გათანგული და გაბრუებული
გამოვალ უქუდო ფაფარგაჩეჩილი,
ამეკვიატება რაღაც უნებური
ფიქრი და ვიცი რომ არ ვარ შეშლილი.

სული დამიმძიმდა, გული დამიმძიმდა,
რადგან ვერ ვისრულებ იმას, რაც მე მინდა...
უსაზღვროდ მენატრები, მზემდე მიყვარხარ,
მინდა შენთან ვიყო, მაგრამ შორსახარ...
ნეტავ, მეღირსება კიდევ ერთხელ გნახოი!
ნეტავ, მეღირსება ისევ ჩაგეხუტოი!

როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით
თავთან დავიდებ ფურცელს და კალამს
რომ ჩავფიქრდები სულ ერთი წამიტ
სხვა საფიქრელი შენს მეტი რა მაქ
თითქოს იახტით შევდივარ ზღვაში
და შუა ზგვაში ჩავუშვებ ღუზას
რაღაც აზრები მომივლის თავში
რომელსაც ქვია ლექსების მუზა
მეკითხებიან ვისზე ცერ ლექსებს
ვის მიუძღვენი ლექსების გუდა

არა, გაზაფხულზე რა უნდა მარტოობას,

მოგძებნი სადმე და სიყვარულს დაგიმტკიცებ,

მე შენი თვალებით შევხვდები ყვავილობას

არ გჯერაი თუ გინდა იებზე დაგიფიცებ!

-პატარა იების სიცოცხლეს გეფიცები,

შემომეჩვია ზრახვები ავი,
მინდა ამაღამ მოვიკლა თავი,
დამჩხავლებს ალბათ საფლავზე ყვავი,
გიჟი ყოფილა ეს საცოდავი,
მერე საფლავის გაყინულ ქვაზე,
ამოტვიფრავენ სიცოცხლის ხანას,
დამიტირებენ საოცარ ხმაზე,
მიმაბარებენ სულ სხვა ქვეყანას,

ვინ გონივარი
-მე ისეთი შთაბეჩდილება დამრჩა რომ ფოტოები სხვისი დადე
-და მაგას რატომ მეკითხებიი
-ვინ უნდა მეგონოი
იმიტომ რომ ვიგაც გონივარ
და ვინი
-აზრი აქვსი
-მართლა მგონია ის არ ხარ ვინც ფოტოზეა
როცა მნახავ დარწმუნდები
რომ მართლა ის ვარ ვინც ფოტოზეა
-მეც ეგ მინდა.გეტყვი ვინც მგონიხარ
-მაგრამ არ აქვს აზრი

ნურასოდეს დაეჭვდები ჩემს სიყვარულში შენდამი ძვირფასო,იმიტო რომ, რაც გადის დრო, ეს სიყვარული დღითიდღე უფრო იზრდება და ძლიერდება.
ეხლა მე ვგრძნობ თავს ნამდვილად ბედნიერად,რადგან ბოლოს და ბოლოს გიპოვე...

ადამიანმა მართლაც შეიძლება ისურვოს სიკვდილი, რამე თუ სიცოცხლის გამჭვირვალობისა და სინათლის ფონზე ყოველივე ჰკარგავს მნიშვნელობას. ადამიანი იტანჯება და ფეხარეულს ქვა აღმართში ეწევა, მაგრამ იგი არაფეტს იმჩნევს და მორჩილად მიჰყვება გზას. ამ შეუპოვრობისათვის მას პატივს მიაგებენ, მაგრამ ერთ მშვენიერ საღამოს ყოველივეს ბოლო ეღება. იგი ხვდება მეგობარს, რომელიც

შენზე ოცნებებს ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო,
ხანდახან მინდა ჩემს სალოცავ ხატად გაგხადო,
შენს ლამაზ თვალებს მსურს დავუნთო თაფლის სანთელი
და მოგაშორო თუ კი რამ გაქვს გულზე ნაღველი.
არ მინდა გეგონოს სანაცვლოდ რამეს ვითხოვდე,
მხოლოდ გულს გჩუქნი, წრფელი გრძნობით სავსეს პირამდე,
უშენოდ ჩმეთვის არ არსებობს ქვეყნად სინათლე
და ამ წყვდიადში ვერ ვიცოცხლებ ვიცი დილამდე.

მენატრება შენი სახე,

ამ დილითაც სიზმრად გნახე.

ისევ მათბობს შენი ფერი,

არ მამშვიდებს არაფერი.

აღარ მშველის ლექსის წერა,

ზურგით მიდგას ბედისწერა.

დამავიწყდა უკვე ლოცვა,

მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.

სიყვარულის პოეტებო გამიწვდია თქვენთვის ხელი
იქნებ რამით დამეხმაროთ, ნეკნს უკან მაქვს დიდი ძელი...
ვერა ვწერ მე სიყვარულზე, არ მინახავს, როგორია
არც კი ვიცი მინდორია, იქნებ ცივი გომბორია,
ჩამახედეთ მე მის თასში დამანახეთ მისი არსი
შემაყვარეთ თუნდ გვირილა, თუნდ რიონი თუნდ ყვირილა...

პირველი კოცნა გრძნობით აღვსილი
პირველი კოცნა მთვარიან ღამეს
გული ღელავდა როცა ბაგეზე
ვგრძნობდი შენს ტუჩებს აგზნებულ სახეს.
ბურუსში ვიყავ,ვერ ვერკვეოდი,
პირველი კოცნა თუ ვის ვაჩუქე
პირველი კოცნა ვის ერგო ჩემგან
ვინ დაეწაფა ტუჩებს ალისფერს.

ღამის ფიქრებს ფიქრები ჩუმად ემატებოდა.
არ ვიცოდი ვინ ან რა რატომ მენატრებოდა.
სად ვიპოვეი სად შევხვდიი და საით გამქცევია
დაუძინარ სიზმრებად რატომ გადამქცევია.
რწმენის წმინდა სანთლები ვისთვის მიშუქებია
და ეს გული უსიტყვოდ ვისთვის მიჩუქებია.
მარტოობით დაღლილი თვალებს რისთვის ვისველებ
ვის ვპოულობი ვის ვკარგავი ვის ვეძახი? ვის ვეძები
გრძნობა იყო თუ არა, ასე რატომ განვიცდი.

ყველაფრით დაღლილს სანატრელად სიკვდილი დამრჩა,
რადგან მათხოვრად გადაიქცა ახლა ღირსება,
რადგან არარამ შეიფერა ძვირფასი ფარჩა,
რადგან სიცრუე ერთგულების გახდა თვისება,
რადგან უღირსებს უსამართლოდ დაადგეს დაფნა,
რადგან მრუშობით შელახულა უმანკოება,
რადგან დიდებას სამარცხვინოდ უთხრიან საფლავს,
რადგან ძლიერი დაიმონა კოჭლმა დროებამ.

როცა სიცოცხლე მიხაროდა
გული სითბოსაგან დამიცალე,
როცა სიგიჟემდე შემიყვარდი
შენთან სიახლოვე ამიკრძალე,
ოცნება წმინდა რაც კი გამაჩნდა
ყველა ამირიე, დამიშალე.
შენი გაღიმება შემიყვარდა
მერე შეხვედრაც კი ამიკრძალე.

წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

"ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.

შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.

ღმერთო, მაჩუქე სიცოცხლე,
ღმერთო, მაჩუქე წამი,
ღმერთო, არ დამაკარგვინო
ნაპოვნი ნატვრისთვალი.
მკაცრად ნუ განმსჯი, უფალო,
ნუ დამიკარგავ იმედს,
დღეს თუ სანთელს ვერ აგინთებ,
ხვალ ხომ ვილოცებ იმდენს...

გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,

მე თუ ვტირივარ,ნაღდი ცრემლი მიოსებს თვალებს,
მე თუ ვიცინი, პირფერობა სადღაც აგდია,
მე თუ ვიყვარებ,არა ვგავარ ბრჭყვიალა ქალებს
და რაც ჩემშია,ყველაფერი მუდამ ნაღდია.
მე თუ ვმეგობრობ,ერთგულებას ელოდე,უნდა,
მე თუ ვღალატობ,იმ ღალატსაც თავის ფასი აქვს,
არ ვხურდავდები,არც არასდროს ვაბრუნებ ხურდას
და არ ვთამაშობ ცხოვრებასთან ორმაგ პასეანსს.

მოგჩერებივარ, როგორც სანთელს და
სუნთქვასაც ვიკრავ, რომ არ გამიქრე...
შენით ჭკუიდან გადასვლა ღირს და
როგორ ვიცხოვრო, უნდა დავფიქრდე!
როგორ ვიცოცხლო ამ თვალთა იქეთ,
ამ მზერის იქეთ უკუნი ბორგავს...
ჩემს სასთუმალთან ჩამოჯდე იქნებ,
ყური მიუგდო ღამეულ ბოდვას.

ჩემი გული უფრო გამალებით ცემს შენს მოლოდინში!
   

***ალზე შორს იყავ საბოლოოდ რომ გამიღიმე...
მე შემოგხედე...
ჩავიკეცე...
დიდხანს ვიტირე...
მერე ავდექი,მაგრამ უკვე ვეღარ გიხილე...
უკვე წასულხარ,გაქცევიხარ ჩემს დიდ ტკივილებს...
როგორ მიყვარდი,და რა უცებ დამრჩა სიცივე...
ახლა კი ვხვდები,რა ატირებდათ თურმე ტირიფებს...

სიყვარული რიგდებოდა
წიგნის მაღაზიაში,
ის დღე იყო გაზაფხული
იღვიძებდა იაში...
მზე კოცნიდა თეთრ ალუბლებს,
ულამაზეს ლიანებს,
სიყვარული რიგდებოდა
და მე...დავაგვიანე...
რიგში იდგნენ ჭაბუკები,უმეტესად ქალები
შეჰყურებდნენ წიგნის თაროს
მომღიმარი თვალებით...
სევდა მწვავდა თვალთა უპეს
სევდა გაურიყავი,

არ მიყვარს:

ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,
სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,
უაზროდ შეყვარებული ქალები,
რომანის გმირების ასლები,
გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,
ალერსით დაღლილი წყვილები,
უმისამართო ღიმილი,
არამიწიერი სინაზე,
კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.

***
ტკივილი, გრძნობა პროტესტის, ვკვდები, მინდები...
მე ამ ყველაფერს ერთადა ვგრძნობ, მგონი ვგიჟდები,
თუ კი მომისმენ, დაფიქრდები, ალბათ მიხვდები,
როგორც არასდროს, ეხლა ისე ძლიერ მჭირდები.
მინდა, ხო მინდა, ეს მე მინდა, რომ კვლავ იცოცხლო,
არც კი გაბედო ასი წელი კიდევ სიკვდილი,
არ გამიმეტო, არ გამწირო, გთხოვ არ წახვიდე,
გთხოვ, რომ მოიგო სიცოცხლისთვის ბოლო ჭიდილი.
ჯერ ის ქორფაა, უსუსური, წმინდა, პატარა,
სათუთი, თბილი და უმანკო ვით ზეციური,
აცადე ტრფობას, სილამაზეს და სისპეტაკეს,
აცადე გახდეს ანგელოზი ამ ქვეყნიური.
უმისოდ რა ვქნა, სად წავიდე, ვის ვკადრო მეტი,
თუ ბერი გავხდე, სადმე ქვაბში დავიდო ბინა,
ისედაც წავალ, ოღონდ იგი აქ დარჩეს, თქვენ კი...

***
"პატარა იყავ და ამიტომაც
თუ ვერ გამჩნევდი-მეპატიება.
რას ვიფიქრებდი,არ დამინდობდა
შენი ქალური შურისძიება.
და თუ გიყვარდი,როდია ჭორი
ან ქარაგმულად თქმული იგავი.
მიუწვდომელი და შორზე შორი
შენს თვალში დიდი ვინმე ვიყავი.
და როცა ეშხი შეგმატეს წლებმა,
როცა სიმწიფის ფერი გაჩუქეს,
შენ დაგინახა სულყველამ ერთად:
თვალებმა,გულმა და სიჭაბუკემ.
დაშეიცვალა ჩვენი როლები
შენა გამირბოდი...მე გდევდი ბოლოს,
შენ წითლდებოდი და ათრთოლებით
უხერხულ სალამს მაძლევდი მხოლოდ...

***

როცა შენ მოხვალ

მე აქ დაგხვდები,

და როცა წახვალ

კვლავ ავტირდები.

მარტო დავრჩები

მე ჩემს ფიქრებთან,

მარტო სულ მარტო

მე და ფიქრები.

შენ კი თუ მოხვალ

მე გავჩუმდები,

და თუ არ მოხვალ

კვლავ ავტირდები.

ტკივილი, გრძნობა პროტესტის, ვკვდები, მინდები...
მე ამ ყველაფერს ერთადა ვგრძნობ, მგონი ვგიჟდები,
თუ კი მომისმენ, დაფიქრდები, ალბათ მიხვდები,
როგორც არასდროს, ეხლა ისე ძლიერ მჭირდები.
მინდა, ხო მინდა, ეს მე მინდა, რომ კვლავ იცოცხლო,
არც კი გაბედო ასი წელი კიდევ სიკვდილი,
არ გამიმეტო, არ გამწირო, გთხოვ არ წახვიდე,
გთხოვ, რომ მოიგო სიცოცხლისთვის ბოლო ჭიდილი.

ეს ფიქრი წავა ოცნების იქეთ
და შენ გაჩნდები, როგორც მისანი.
მე დღესაც ვნანობ, რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი!

1-ჩემი თავი სუსტი მეგონა, თურმე ვცდებოდი... მეგონა უშენოდ ვერაფერს
შევძლებდი, მაგრამ ამაშიც ვცდებოდი... თურმე შენ უბრალოდ გატაცება იყავი...

1-ჩემი თავი სუსტი მეგონა, თურმე ვცდებოდი... მეგონა უშენოდ ვერაფერს
შევძლებდი, მაგრამ ამაშიც ვცდებოდი... თურმე შენ უბრალოდ გატაცება იყავი...

მითხრეს- შვრებიო მეტისმეტს,
თან გადაყევი როგორ!?
რომ ვღარ ამჩნევ სხვას-მის მეტს,
უხ ეგ გრძნეული გოგო !!!

მსგავსი ცვლილება შენი
არასდროს შეგვინიშნავს,
უკვე ამბობენ წყენით
-”სალმის არ გვაძლევს ნიშანს”.

აღარც სუფრასთან ილხენ,
უბანში არ ჭრი ბანქოს,
დარდსაც არავის გვიმხელ,
აღარც კადრულობ ნაქონს.

ქარის მოტანილი რა მაქვს, რომ უკან
გავატანო ქარსი
ჩემი სიყვარული თვითონ შემიქმნია და
როგორ გავატანო სხვასი
შენი სიყვარულით გამთბარიროგორ
მივეკედლო სხვასი

რომ ავყოლოდი გულისთქმას
ჭკუას არ დავიხმარებდი.
შენთან დავლევდი ჩემს დღეებს
შენს გულში გავიხარებდი...

გააღეთ სარკმელი,სინათლე მაჩუქეთ
ჰაერი მოუშვით ჩემამდე სასუნთქად...
ჩავფუშავ სევდას და გავახდენ ტკივილებს
ასე,რომ გასუქდა!

თითები შემახეთ გათოშილ თითებზე
დახეთქილ ტუჩებზე დამადნი მალამოდ
მოდი და ჩემს სულში იპოვე ის კუთხე
ჩემთვის, რომ დაგმალო!

წავალ დავტოვებ მე ამ ქვეყანას
და დარჩებიან ჩემი შვილები
ოდესმე მათაც მოვენატრები
და მიხვდებიან როგორ ვჭირდები


უმამოდ გაზრდა მართლაც ძნელია
მე რომ მანდ ვიყო გული მთელია
ჩემი სითბო და ჩემი ალერსი
ეს ყველაფერი მხოლოდ თქვენია

1.სიყვარული ერთადერთი ზღაპარია, რომელიც არ იწყება სიტყვებით "იყო და არა იყო რა", მაგრამ ამ სიტყვებით კი მთავრდება
2.- მე ბევრი ადამიანი მიყვარს ჩემს ირგვლივ.. მაგრამ მხოლოდ ერთი მიყვარს ჩემში.. ! [ HuG ] ♥
3.იცი, ბავშვობაში ხშირად ვფიქრობდი სიკვდილზე, სიამოვნებას მანიჭებდა იმისწარმოდგენა, როგორ ვატკენდი გულს ჩემი გარდაცვალებით გარშემომყოფებს.. მესხვების სიყვარულში დარწმუნება მჭირდებოდა.. სიკვდილი ხომ ყველაზე კარგადგამოაჩენს გრძნობას.. : ))) : X

ის იტყოდა, რომ შენ მზე ხარ და სითბოს ასხივებ!
მე ვიტყოდი, რომ შენი ენერგიის ფართე ველი ძლიერ მიზიდავს.
ის დაგარქმევდა აპოლონ-ფებოსს, დაფნით შემოსილს.
მე დაგარქმევდი ჩვენი დროის ატიპიურ უცხო მოვლენას.
ის ფრთოსან ამბორს გამოგზავნილს ჰაეროვნებით მოგიძღვნიდა
და ოცნებებით შემოგეკვროდა...

შენსავით ღიმილს ვერავინ ბედავს
თამამად, უფრო ბავშვური გზნებით,
შემშურდა ღამის, შიშველს რომ გხედავს
ტალღოვან თმით და დაღლილი მხრებით

შენსავით მხოლოდ გრიგალი დაჰქრის,
ფოთლებთან ტანგოს ცეკვავს და ვერ ვცნობ,
მე მიყვარს შენი ცრემლები შაქრით,
სუნამო, ყელი და თხელი თეძო.

პატარა იყავ და ამიტომაც
თუ ვერ გამჩნევდი-მეპატიება.
რას ვიფიქრებდი,არ დამინდობდა
შენი ქალური შურისძიება.
და თუ გიყვარდი,როდია ჭორი
ან ქარაგმულად თქმული იგავი.
მიუწვდომელი და შორზე შორი
შენს თვალში დიდი ვინმე ვიყავი.
და როცა ეშხი შეგმატეს წლებმა,
როცა სიმწიფის ფერი გაჩუქეს,
შენ დაგინახა სულყველამ ერთად:
თვალებმა,გულმა და სიჭაბუკემ.
დაშეიცვალა ჩვენი როლები
შენა გამირბოდი...მე გდევდი ბოლოს,
შენ წითლდებოდი და ათრთოლებით
უხერხულ სალამს მაძლევდი მხოლოდ...

რა მშვენიერი დღეები იყო,
იწერებოდა წიგნებში ბედი,
ახლა ამ ლექსებს ნაცარი იყოფს,
მე სულელი რომ შენს სახლთან ვწერდი.

რა გულმოდგინედ უკრავდა წვიმა,
რა გულმოდგინედ მოთქვამდა ღამე,
რა კარგი იყო რომ წლების წინათ,
ლექსს მკარნახობდა სულელი მთვარე.

შენ არ დამატყობ გულზე ნატყვიარს
ვგრძნობ, როგორ ფეთქავს შენი გულ-მკერდი,
თვალებში ლურჯი ზმანება ელავს…
წვიმის წვეთები აპობს გუბეებს,
როგორც არასდროს ზღვაც, ისე ღელავს…
ბაგეს, ვით ხატებს, ისე ვემთხვევი,
შენი სხეული ცეცხლად ანთია
და შენი კაბა ტანზე შემთხვევით
შემოხეული ღამის ლანდია…

მე ჩვენს ობლობას არავის ვდებ ბრალად იცოდე,
უმშობლოდ გაზრდილ სიყვარულით მიყვარდი მარად…
ვნების ქარცეცხლში კისრად ვიდებ სწორედ იმ ცოდვებს,
რომ მიმაჩნია მე სამოთხის დაკარგვის დარად…

მწველი ფიქრები შემაჩვიე, როგორც ლანდები
და ემსგავსები გაზაფხულზე მოვარდნილ მეწყერს,
ჩემში შეგინდობ ყველა ცოდვას…
მერე გაქრები…
დიდ მონატრებად მოგიძღვნიან უნაზეს ლექსებს…

არ მიყვარხარო, არა,
მაგრამ რა ვუყოთ თითებსი
იმ ხელს, რომელიც თრთის და
მოფერებასაც ითმენს....

არ მიყვარხარო, არა,
მაგრამ მაგ თვალთა კრთომაი
პატარა ბავშვიც ჰპოვებს
იმათში სითბოს თოვას...

ჩურჩულით ნათქვამს ქვეყნად რა დალევსი

მაგრამ ეშხია როცა ღრიალით

მე მთელს ქვეყანას გავაგებინებ,

რომ შენ მიყვარხარ გულით! ტრფიალით!

თუ სახეზე შემომხედავ, დაინახავ უცებ ღიმილს,

ვერ მიხვდები, რომ მე ჩუმად ამით ვფარავ გულის

ტკივილს...

გავუყვები ღამით ქუჩას და ავხედავ სავსე მთვარეს,

ცას ვარსკვლავი თუ მოწყდება, ჩუმად ჩავიფიქრებ

რამეს...

ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა,
რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს.

არ მინდა მიხაკები მინდვრის ყვავილები დამიკრიფე...
არ მინდა დაპირება, მზის სხივთა ჩამოკრეფა,
მიწიდან ფოთლები ამიკრიფე...
არ მინდა ნუ მადარებ მზის სხივთა ასულებს,
სოფლის ლამაზ გოგოს შემადარე ...

ლამაზო ფეხები მიადგი ერთმანეთს
კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა,
გვირილა გაკოცებს,კანჭებზე ღმერთმანი
შეგრცხვება იცოდე და მე ვერ დაგიცავ
გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,
ვერ ხედავ მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერისი
მზე სხივებს წაგატანს თუ გაგეღიმება
და გვიან მიხვდები ძვირფასო რაც გელის.

საოცარია...
როცა შორიდან
საკუთარ თავსაც ისე დაჰყურებ,
როგორც სრულიად უცხო არსებას
და ვერ პოულობ
სულ მცირეოდენ,
სულ უმნიშვნელო რაღაც მსგავსებას...
საოცარია...
როცა შორიდან
საკუთარ სულთან ამყარებ კავშირს...

შენ უნდა იყო,
თანაც არ იყო,
ცხოვრობდე ყოფნა-არყოფნის ზღვარზე,
უნდა ატარო ზღვების დუმილი,
ტალღებითა და მარილით სავსე.
შენ უნდა იყო...

ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა,
რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს.

,,შენსკენ რომ მიხმობ და მეძახი
თავნება ქალი რომ მიწოდე
ქედმაღალი ვარ და ჭირვეული
უთუოდ გაგაწვალებ იცოდე

მზის ტყუპის ცალია ჩემი გული
მკლავები ჩამოჰგავს ლიანებს
ჩაგეხვევიან და ისე შეგბოჭავენ
ვეღარსად გაექცევი ხვიარებს

პატარა იყავ და ამიტომაც
თუ ვერ გამჩნევდი-მეპატიება.
რას ვიფიქრებდი,არ დამინდობდა
შენი ქალური შურისძიება.

დასრულდა ცრემლებით ბანალურად
ერთი სიყვარულის პრემიერა,
პირქუში სიზმრებისთვის გამიმეტე
ასე თავნება და ნებიერა.
არადა, ღმერთმანი, თავი მომწონს,
მართლა კარგი ვარ და სასურველი,
მიკვირს – ადექი და შემელიე,

დასრულდა ცრემლებით ბანალურად
ერთი სიყვარულის პრემიერა,
პირქუში სიზმრებისთვის გამიმეტე
ასე თავნება და ნებიერა.

მუხლზე დაცემული ფეხზე წამოვდგები,
ძველ წელს გავატან დარდსა და ვარამს,
ანგელოზები მეკვლედ შემოვლენ და
ანგელოზურად მეტყვიან სალამს.

ვერ გავიგე... ნეტა ვინ ხარ?..
ქალი ხარ, თუ - ქალღმერთი?
გოგო ხარ, თუ ანგელოზი, -
ციდან ჩამონაღვენთი?
თუკი ევას შესაქმნელად

ამ ცხვრებაში ყველაფერი წარმავალია, ნამდვილი სიყვარულის გარდა..
თუ გიყვარს ნუ ეცდები დააჯერო შენს თავს რომ ეს ასე არ არის, რადგან გულს ვერასდროს მოატყუებ..

რატომ დავნებდე ცხოვრებას როცა იმედი მაინც გულში კვლავ ცოცხლობს,როცა მაქვს უფლის წყალობა დიდი და სიყვარული-ამას სხვა რა სჯობს,

1.სანამ თითებს შეუძლია წერა,სანამ თვალებს შეუძლია ცქერა,სანამ ჩემს გულს შეუძლია ძგერა,არასოდეს დაგივიწყებ,გჯერა?!
2.იმიტომ მიყვარხარ რომ..არ გავხარ სხვას..არავის,არასდროს შეგადარებ..შენ გავხარ ზღვას..ზღვას რომელიც ღელავს და ხანდახან დგას..ყოველთვის ან მიბრაზდები ან უფრო მაყვარებ თავს..
3) - მე მიყვარს_შენი უნიღბო სახე, როცა გვერდით ხარ_რწმენით ვივსები, ადამიანო_მე შენ მიყვარხარ ყველა ნაკლით და ყველა ღირსებით...♥

თუ არსებობს ადამიანი შენს ცხოვრებაში რომელსაც უყვარხარ, მხოლოდ მისთვის უნდა იცოცხლო რადგან შენ მისთვის ბევრს ნიშნავ..
თუ გიყვარს უნდა აღიარო, თორემ მერე გვიანი იქნება.!!

მეგობარი არის ის ადამიანი, სადაც არ გეშინია იყო ის, ვინც ხარ!
   
მეგობრობა – ერთმანეთის დაუსრულებელი აღიარება მგონია. მსგავსად სიყვარულისა, მისთვის ერთი სიტყვაც, ერთი შეხებაც კმარა. განშორება კი დანაკარგია, რომლის მერეც სინანულის ყრუ ტკივილი დაგყვება უკან

(1*)ჯერ არასდროს არ ყოფილა მესი ასე ჩქარი, მდუმარებით შემოსილი ხავის ზუსტი პასი, ქროლვით იწევს რეალ-მადრიდს და გოლებში ახრჩობს, ასე გიჟი,ასე მხეცი,ბარსა მე არ მახსოვს!!
(2*)გელოდება ხიფათი, თუ " ბანძი" გაქვს " სიფათი".!

მეგობარი არის ის ადამიანი, სადაც არ გეშინია იყო ის, ვინც ხარ!

გრძელი ცხოვრება ყოველთვის საუკეთესო ცხოვრება არაა.
ადამიანის ცხოვრება ასანთის ყუთს გავს. მისადმი სერიოზულად მოპყრობა - სასაცილოა. არასერიოზულად მოპყრობა კი - საშიში.
ცხოვრებაში, როგორც გრამატიკაში: გამონაკლისები უფრო მეტია, ვიდრე წესები.
ჩვენ არ ვიცით, როგორ მოვექცეთ ჩვენს ხანმოკლე ცხოვრებას, მაგრამ სამუდამოდ ცხოვრება მაინც გვსურს.
მიუხედავად იმისა, რომ პატარა ბიჭები ბაყაყებს ქვებს გართობის მიზნით ესვრიან, ბაყაყები სინამდვილეში კვდებიან.
ჩვენ არ ვიღებთ ცხოვრებას ხანმოკლეს, მაგრამ ასეთს ვაკეთებთ.

წვიმდა...
სიბნელეც იყო...
თუმცა ვანო მაინც ხედავდა ანის... ბებერი ნეკერჩხლის გამხმარ ტანზე მიყუდებულიყო... ხელში ქოლგა ეჭირა... მეორე ხელში კი ვარდისფერი გვირილა და ჩანთა ....ვანო მიუახლოვდა... ერთმანეთს თვალებში ჩახედეს... ანის ღია მწვანე,ბალახისფერი თვალები ჰქონდა... ვანოს კრიალა ზღვისფერი.
წამიერი სიჩუმე...
წვიმის წვეთების საამური ხმა...
ვანო ოდნავ წინ წაიწია და ანის აკოცა... ანიმ თავი გაინთავისუფლა...
_რა მოხდა? - გაუკვირდა ვანოს.
_რაგაც მინდა გითხრა... - ანიმ თვალები დახარა.
_მითხარი ..

გახსოვს მთელი დედამიწა დაგვიპირისპირდა ჩვენ ორს, მგრამ შენ მაინც ჩემთან იყავი, არ მიშვებდი ხელს, არ მაძლევდი უფლებას დავნებებოდი ცხოვრებას…
შენ მასწავლიდი ოცნებას, ფრენას და საერთოდ ყველაფერს…

დღემდე ოცნება ფიქრები
უსიყვარულოდ ვიქნები
ციდან სამ მეტრზე რა მინდა

გამყიდეს გამცვალეს მაგრამ ვერ დამცალეს
ფეხზე დამიკიდეს მაგრამ ვერ მიყიდეს
წამაღტვეს გამწირეს ეს მე არ მამცირებს
შემარქვეს მომიგონეს მაინც ვერ დამიმონეს

სახალისო ლექსი : )

განა რამეა?
არც არაფერი.
თან მეზიზღები,თან მევასები,
იქნება მოხვიდე და მკითხო "რატომ”?
უბრალოდ გპასუხობ:
"დეგენერატო”!
განა რამეა?
არც არაფერი.