10:27 PM * * * | ||||||
 დილა სუსხიანი ღრუბლებს ესალმება; მე კი მეღიმება, აღარც მერიდება; ქარი ჩადგება და მალეც გათენდება; მზეც მალე ამოვა გაათბობს ქალაქს ქალაქს, რომელიც თავის თავს არ ჰგავს; ხალხი კი ერთად, ერთფეროვნულად დაუბრუნდება შრომას და გარჯას; წინ ვიყურები ვუმზერ მზის სხივებს, მაგრამ რატომღაც მზეც ვეღარ მათბობს; რომ, წარმოიდგენ ერთ ადამიანს და სიცივეც უცბად იქცევა სითბოდ. სითბოდ, რომელიც გულში იღვრება. მთელი დღის სევდას რომ დაიგროვებ, მას გაიხსენებ და უცბად გეშვება; მხოლოდ იმ, ერთს გული რომ ეტრფის; ძალით რომ მოგინდეს, სხვას ვერ შეხედავ; იმ ერთზე ფიქრით, გულით-ზეცამდე; და დღის მხნეობაც თავს გეფინება. კარგია ლამაზად მორთული სტროფები; მაგრამ ვერ აღწერ იმ მალულ სევდას; დილით რომ ვერ გრძნობ, დაღამებისას; თავს რომ იჩენს და გულში გესვება. ღამეა ალბათ რომანტიკოსი; რომელიც კარს უღებს უხილავ გრძნობებს; თავს არ განებებს, გათენებისას; და უბრუნდება ფორმას თავისას. ქალი არის, ის ერთადერთი მის ხსენებაზე ცა რომ გეხსნება, საკმარისია გულში გავლება და ის დღე უბრალოდ ბედნიერია. უკვე მერამდენე ღამე მათენდება დილა სუსხიანი, ღრუბლებს ესალმება; მე კი მეღიმება, აღარც მერიდება; ქარი ჩადგება და მალეც გათენდება ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
