 მე ვიტყოდი, რომ შენი ენერგიის ფართე ველი ძლიერ მიზიდავს. ის დაგარქმევდა აპოლონ-ფებოსს, დაფნით შემოსილს. მე დაგარქმევდი ჩვენი დროის ატიპიურ უცხო მოვლენას. ის ფრთოსან ამბორს გამოგზავნილს ჰაეროვნებით მოგიძღვნიდა და ოცნებებით შემოგეკვროდა... |
 თამამად, უფრო ბავშვური გზნებით, შემშურდა ღამის, შიშველს რომ გხედავს ტალღოვან თმით და დაღლილი მხრებით შენსავით მხოლოდ გრიგალი დაჰქრის, ფოთლებთან ტანგოს ცეკვავს და ვერ ვცნობ, მე მიყვარს შენი ცრემლები შაქრით, სუნამო, ყელი და თხელი თეძო. |
 თუ ვერ გამჩნევდი-მეპატიება. რას ვიფიქრებდი,არ დამინდობდა შენი ქალური შურისძიება. და თუ გიყვარდი,როდია ჭორი ან ქარაგმულად თქმული იგავი. მიუწვდომელი და შორზე შორი შენს თვალში დიდი ვინმე ვიყავი. და როცა ეშხი შეგმატეს წლებმა, როცა სიმწიფის ფერი გაჩუქეს, შენ დაგინახა სულყველამ ერთად: თვალებმა,გულმა და სიჭაბუკემ. დაშეიცვალა ჩვენი როლები შენა გამირბოდი...მე გდევდი ბოლოს, შენ წითლდებოდი და ათრთოლებით უხერხულ სალამს მაძლევდი მხოლოდ... |
 იწერებოდა წიგნებში ბედი, ახლა ამ ლექსებს ნაცარი იყოფს, მე სულელი რომ შენს სახლთან ვწერდი. რა გულმოდგინედ უკრავდა წვიმა, რა გულმოდგინედ მოთქვამდა ღამე, რა კარგი იყო რომ წლების წინათ, ლექსს მკარნახობდა სულელი მთვარე. |
 ვგრძნობ, როგორ ფეთქავს შენი გულ-მკერდი, თვალებში ლურჯი ზმანება ელავს… წვიმის წვეთები აპობს გუბეებს, როგორც არასდროს ზღვაც, ისე ღელავს… ბაგეს, ვით ხატებს, ისე ვემთხვევი, შენი სხეული ცეცხლად ანთია და შენი კაბა ტანზე შემთხვევით შემოხეული ღამის ლანდია… |
 უმშობლოდ გაზრდილ სიყვარულით მიყვარდი მარად… ვნების ქარცეცხლში კისრად ვიდებ სწორედ იმ ცოდვებს, რომ მიმაჩნია მე სამოთხის დაკარგვის დარად… მწველი ფიქრები შემაჩვიე, როგორც ლანდები და ემსგავსები გაზაფხულზე მოვარდნილ მეწყერს, ჩემში შეგინდობ ყველა ცოდვას… მერე გაქრები… დიდ მონატრებად მოგიძღვნიან უნაზეს ლექსებს… |
 მაგრამ რა ვუყოთ თითებსი იმ ხელს, რომელიც თრთის და მოფერებასაც ითმენს.... არ მიყვარხარო, არა, მაგრამ მაგ თვალთა კრთომაი პატარა ბავშვიც ჰპოვებს იმათში სითბოს თოვას... |
 მაგრამ ეშხია როცა ღრიალით მე მთელს ქვეყანას გავაგებინებ, რომ შენ მიყვარხარ გულით! ტრფიალით! |
 ვერ მიხვდები, რომ მე ჩუმად ამით ვფარავ გულის ტკივილს... გავუყვები ღამით ქუჩას და ავხედავ სავსე მთვარეს, ცას ვარსკვლავი თუ მოწყდება, ჩუმად ჩავიფიქრებ რამეს... |
 ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ. ძნელია, როცა სიცილი გინდა და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ. ძნელია, როცა შენ გული გტკივა, რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს. |
