ჯერ ისევ ეძინა, მაგრამ ყველაფერი ესმოდა და გრძნობდა.
იმას გრძნობდა სავადმყოფოში რომ იყო, სუნით გრძნობდა. წამით ისიც იფიქრა ხომ არ მოვკვდი და სასუფეველში ესეთი სუნი ხომ არ არისო, მაგრამ თავი და ზურგის უცნაურად სტკიოდა სადაც იყო აატირებდა ეს ტკივილი მაგრამ ამით ხვდებოდა
ჯერ ისევ ცოცხალი რომ იყო.
იმასაც გრძნობდა როგორ
უკეთებდნენ ვენაში ნემსებს, მეორე ხელს კი უჩვეულოდ მძიმედ ჰქონდა. ნაბიჯების ხმა გაიგო, გაუნძრევლად იწვა და ეძინა.
ვიღაცის ცხელი სუნთქვა იგრძნო სახეზე.
- ეველინ.- ჯანდაბა ჩესი იყო, ისე უცბად ათრთოლდა ამის გამოაშკარავება არ უნდოდა მაგრამ გულმა გასცა.

ჰეი, მე ნია ვარ 14 წლის. ჩვეულებრივი გოგონა რთული ხასიათებით. ხოომ, ჩემს თავს იქამდე მივიჩნევდი ჩვეულებრივ ადამიანად, მანამ, სანამ თავი განსაკუთრებულ ადამიანად არ მაგრძნობინეს. ქალაქში რამდენიმე კვირის წინ გადმოვედი საცხოვრებლად, გარკვეული მიზეზების გამო. მანამდე სოფელში ვცხოვრობდი. ძალიან მიყვარდა იქაური ჰაერი, სკოლა, მასწავლებლები, მოსწავლეები, მიწა, ქვები, წყალი, ტროტუარები. ჩემი სოფლის ყველაფერი მიყვარდა. ახლა? ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა. მასზე ფიქრიც კი მაშინებს, რადგან თვალწინ ცუდი რაღაცეები მიდგება.
ვდგავარ ქუჩის ბოლოს და ვგრძნობ, როგორ ვვნებ ჩემს ფილტვებს თითოეული ჩასუნთქვის დროს. ქალაქის ჰაერზე გული მერევა, თითქოს ყელში მეჩხირება ბურთივით, სულს მიხუთავს. ფიქრებში წასულმა ვერც კი შევამჩნიე, რომ ვიღაც მეძახდა. თვალებიდან უნებურად ცრემლები წამსკდა. ფიქრები ვიღაც იდიოტმა გამიფანტა რომელიც ქუჩაში ველოსიპედით მოძრაობდა და მოულოდნელად მხარი გამკრა.

„ჩვენი საუკეთესო სათნოებანი ამოზრდილია უბოროტეს მიდრეკილებათა ნიადაგზე.“- ფროიდი.

- Orchidée noire...
- გისმენ..- მიპასუხა მან, რომელიც მუდამ თავისი სიკეკლუცის წყალობით ადამიანთა გონებას სასთუმალთან აკავშირებდა.

შავი ორქიდეა ყოველთვის გაფიქრებინებდა, რომ ამ სამყაროში მხოლოდ თვითონ იყო ასეთი მშვენიერი და ამავდროულად საშინლად თავბრუდამხვევი. თითოეული ადამიანის სხეულში დაუპატიჟებლად იდებდა ბინას... თავისი სპეციპიკური სურნელით სულში ხელებს აგიფათურებდა და მთელი სამყაროს წინაშე დედიშობილაღა გტოვებდა. სწორედ Orchidée noire-ს სიყვარული ადგა და ჩემს გულში ისე თავხედურად შემოიპარა, რომ ვერც კი გავიგე როდის მოასწრო ყველაზე დიდი და ნათელი კუთხის დაკავება.

ჩემი ამოსუნთქვები შენს სხეულზე დარჩა. მოპარულმა კოცნებმა კი ლავიწის ჩაღრმავებაში იპოვეს ბინა. მათ ციხესიმაგრე დაიგულეს და არასდიდებით დატოვებენ ისინი მოპოვებულ სიმშვიდეს. ეს შენ იცი და კვებავ კიდეც მათ. ნეტავ, არ მოგბეზრდა?
ჩემი ძლივს შესაგრძნობი შეხებები შენს გრიგალივით მოვარდნილ ჟრუანტელში იშლებიან ატომებად მაშინ, როდესაც გახსენდება - როგორ ვითვლიდი შენი გამოკვეთილი ხერხემლის მალებს.
ჩვენს ატომში ნეიტრონი არ არის.

-გაიგე გოგო? მაყაშვილი საზღვარგარეთ წასულა..
-ეგ როგორ?
-აი ასე, მიუტოვები ყველა ანდრიას ჩათვლით და წასულა
-რატომ? ნეტავ რა მოხდა?
-ეგ არავინ იცის?ამბობენ სასწავლებლად წავიდაო
-შანსი არაა, მაქ რაღაც სხვა ამბავია, აბა გოგო ანდრიას ნაირ ბიჭს რო მიატოვებ თავში ტვინი გექნება?

----------------------

-ბიჭო გაიგე მაყაშვილი წასულა ამერიკაში...
-ვინ მაყაშვილი ბიჭო თათა?
-ჰო თვით თათა მაყაშვილი წავიდა ამერიკაში, როგორც ამბობენ სასწავლებლად
-და ყველანი მიატოვა?დაშალა მათი ამდენი ხნის მეგობრობა ტო?
-ჰო და წერეთელიც რო მიატოვა
-ვახ რა არ ხდება ხოლმე!
 

  არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ჩვენს ცხოვრებაში ქაოსი შემოაქვთ. ყველაფერს, რაც მანამდე წიგნებივით თაროზე, მწკრივში ჩაგველაგებინა ერთი ხელის მოსმით ურევენ. ასეთი ადამიანები ყოველთვის მიდიან და დროთა განმავლობაში ბუმერანგის მსგავსად გვიბრუნდებიან. მიძინებულ ვულკანს ჰგვანან, რომლებიც ყოველი წასვლისას უფრო დიდ ალიაქოთს ტოვებენ.
ყველაფერი შენ.. ყველაფერი მე ...
გასულკვირას, პარასკევ დღეს, მაღვიძარამ გაფანტა სიზმრების მეჯლისი..
- ღმერთო, როგორ მძულს ეს ხმა.. თვალგაუხელლად, ხელის აქა-იქ ფათურით ვიპოვნე ტელეფონი და გავაჩუმე..
ცხრა საათი იყო, თერთმეტზე უნივერსიტეტში უნდა ვყოფილიყავი..

არ მოგატყუებ. არ ვიტყვი, რომ ახლა ნოემბერია მე კი მისი სუსხი სახის კანს მიწვავს. არც მარჯანიშვილზე დავეხეტები უგზო-უკვლოდ შენს საძებნელად და არც წვიმს.
არ წვიმს ისე თქეშით, როგორც ვინატრებდი. გახსოვს ? მიყვარს წვიმა. საოცრად არარომანტიკულად მიყვარს და უარს არ ვიტყოდი, რომ ყოველდღე წვიმდეს. სამყაროს მელანქოლია იფრქვევა იმედგაცრუებულ წვეთებში, როცა ისინი მშობელი ცისგან უარყოფილნი მოწყვეტით ეშვებიან გამოფიტულ მიწაზე.
ადამიანთა უყურადღებობით გამოფიტულ მიწაზე.
არა, არ დავიწყებ და თავს ვაჟად არ ჩავთვლი. მიწა იმდენადაა ცოცხალი, რამდენადაც ადამიანი თვლის, რომ ასეა.
ადამიანებს ჩვევად ექცათ გააფუჭონ საქმე და შემდეგ ამ გაფუჭებულ საქმეზე იწუწუნონ. რა აზრი აქვს.

22 წლის ვიყავი თბილიში რომ დავბრუნდი. ჩემი დეიდაშვილი გიორგი ,პეკინზე მარტო ცხოვრობდა და მასთან დარჩენა გადავწყვიტე. ადრე ერთად ვიზრდებოდით და ასე თუ ისე ვმეგობრობდით. არც იმდენად რომ ერთად გვეცხოვრა თუმცა 8 წელი გავატარე გერმანიაში და თბილისურ ცხოვრებას გადაჩვეულს მარტო ძალიან გამიჭირდებოდა. მას კი მეზობელი სჭირდებოდა რომელიც კომუნალურებს გადაიხდიდა და სახლში ახალი საჭმელს მიიტანდა. სხვა თუ არაფერი ბინის ქირის გადახდა მაინც არ მომიწევდა თანაც ეს საკითხები წინასწარ განვიხილეთ და ერთმანეთს არ დავუმალეთ რომ პირადი გამორჩენის მიზნით გადავწვიტეთ ერთად ცხოვრება. ეს მუტუალიზმს ჰგავდა რომლის დროსაც ორი სახეობის თანაცხოვრებისას ორივე იღებს სარგებელს. კარგათ ჟღერდა უბრალოდ მთავარი იყო ეს ურთიერთობა პარაზიტიზმში არ გადასულიყო რომლის დროსაც ერთი სარგებელს იღებს მეორე კი ზიანდება.

კლასში, როგორც ყოველთვის, ზარის დარეკვისთანავე შემოვიდა, თბილი ღიმილით მოგვესალმა და ოდნავ დაბნეული გამომეტყველებით მოხდენილად დაჯდა სკამზე.

მე უკან მჯდომ თანაკლასელს ვესაუბრებოდი. წინა დღის ამბებს განვიხილავდით. მასწავლებლისკენ გავიხედე. ერთი შეხედვა საკმარისი აღმოჩნდა, რომ ენა ჩამვარდნოდა და კისერი გამშეშებოდა. ვეღარ ვტოკდებოდი, ხმასაც ვერ ვიღებდი, ენას ვერ ვატრიალებდი პირში, თითქოს დამბლა დამემართა. ჩემმა თანაკლასელმა საფეთქელზე დამიკაკუნა თითი და თმებზე მომქაჩა, მერე ხელებს შუა მოიქცია ჩემი თავი და იძულებით შემატრიალა იქითკენ, საითაც თვითონ იჯდა.
- რა დაგემართა?
- ააააარაფერი! რა უნდა დამმართოდა? - ღიმილით ვუპასუხე.

√დროს არასდროს სწყინდება სინანული გვაგრძნობინოს...მე არასდროს შემეძლო მესაუბრა ხმამაღლა გრძნობებზე,ისინი გონებაში იდგავდნენ ფესვებს...და როცა ჩემში წარმოიშვა ყველაზე მთავარი შეგრძნება სიყვარულის იმ ერთადერთის მიმართ დაბადებული გრძნობა-გონებას არ მივეცი უფლება მიეტანა გულამდე,ალბათ ასეც ხდება ხოლმე გაურკვევლობას თავადვე ვუქმნით ხანდახან საკუთარ თავს.

ერთი წლის წინ ათი წლის უნახავ საყვარელ მხარეს ვესტუმრე,სულ რამდენიმე დღით,იქ ჩასულმა გადავწყვიტე დამევლო ის ადგილები რომლებთანაც განსაკუთრებული მოგონებები მაკავშირებდა.ჩასვლისთანავე,იმ ღამესვე გავეშურე გარეთ ქუჩებში რათა არც ერთი წამი არ დამეკარგა...მივაბიჯებდი და ვიხსენებდი ძველ დროს...ბავშვობაში როცა აქ ყოფნის დროს სახეს ხელებში ვრგავდი და ოთახის სარკმლიდან ჩემს წინ ამაყად აზვირთებულ მთებს შევყურებდი მეგონა რომ სადღაც მიწის სიღრმეში ვიჯექი,მეფიქრებოდა რომ ეს სხვა სამყარო იყო,ხოლო როცა გზას ვადგებოდით და ვხედავდი როგორ ამოვდიოდით ამ სასიამოვნო გარემოდან და ვუერთდებოდით ხმაურიან ქალაქს,მინდებოდა თითოეულ გზად შემხვედრ ადამიანთან მივსულიყავი და მეთქვა მათთვის "ეს უნდა ნახოთ იქ რა კარგია"...ჩემთვის განსაკუთრებული იყო საათები რომლებსაც მდორედ მოსეირნე მდინარის ნაპირთან ვატარებდი,აჩემებულ ლოდზე ჩამოვჯდებოდი და ჩავყურებდი მწვანე,ჭაობისფერ მდინარეს რომელიც მის ზემოთ გადაფურცლული ცის სილურჯის ნაცვლად ნაპირის ზოლზე აშოლტილ ხეთა ტოტების ანარეკლს მასპინძლობდა,გულის სიღრმეს უხსნიდა სუსტ ტოტებზე დაკიდებულ ფარატინა ფოთლების ფურცლებს,რაკრაკებდა მდინარის ხმა და ამ დროს მე არ მესმოდა შრიალი ფოთლების,სულ ვფიქრობდი