3:00 PM Ganduri Bizare /სრულად/ | ||||||
 ჩემი ძლივს შესაგრძნობი შეხებები შენს გრიგალივით მოვარდნილ ჟრუანტელში იშლებიან ატომებად მაშინ, როდესაც გახსენდება - როგორ ვითვლიდი შენი გამოკვეთილი ხერხემლის მალებს. ჩვენს ატომში ნეიტრონი არ არის. ცახცახი შეგიპყრობს, როცა კოცნისთვის მზად მყოფი შენივე შფოთშეპარული სახე და ათრთოლებული ბაგენი დაგიდგება თვალწინ, რომლის ცქერითაც ვერასოდეს ვძღებოდი და ტირილს დაიწყებ, რადგან ჩემ წინ ვარდად დახატული ტუჩებით ვეღარასოდეს დადგები. ხოლო როდესაც მდუღარე ზღვის წყალი ღაწვებს დაგისერავს, ტუჩზე იკბენ და სისხლის უზადო გემოს იგრძნობ პირში, როგორც მაშინ, როცა ჩემს დიდრონ ბაგეს გრძნობდი სახეზე. ყოველთვის ფიქრობდი, რომ ცრემლებს გიშრობდი და ვზრუნავდი შენზე. სინამდვილეში კი ზღვა მენატრებოდა და ვცდილობდი იგი შორიდან შემეგრძნო. მერე, რა, რომ ჩემთვის ზღვაცა და ოკეანეც შენ ხარ. შენი ტანჯვა ყოველთვის აღმაგზნებდა. უზომოდ მაგნიტური იყავი, როდესაც ტიროდი და სახეს იხოკავდი. შენი ტკივილი მტკიოდა და ვგრძნობდი - როგორ მიდუღდებოდა სისხლი ძარღვებში. მზად ვიყავი მეწამებინე და სიკვდილის იმ ნანატრი ხაზის გადასაბიჯებლად გადადგმულ ფეხს მოგკვეთდი. შეგანარცხებდი ზურგით სიცოცხლეზე და ჩემს საყვარელ მალებს დაგიმსხვრევდი. თმა ყალყზე დაგიდგებოდა და იგრძნობდი, რომ დიდი ხნის წინ ფეხებშუა აღმოცენებული ფეთქვა ფეთქდებოდა და ხმამაღლა დაიკვნესებდი. და ეს არ იქნებოდა ტანჯვის ძახილი. ამ კვნესიდან ჭიანჭველებივით ამოყოფდნენ თავს სიამოვნების ელჩები და ჩარტერული რეისით გაგაფრენდნენ სიამეთა ქვეყანაში. ერთად გატარებულ ვნებიან ღამეებს როცა გაიხსენებ, ლოყებზე ბროწეულისფერი დაგედება და შენს თაფლისფერ, ღრმა თვალებს დაბლა დახრი. ხელებს შეტყუპებულ მუხლებზე დაილაგებ და ყურებამდე გაგეღიმება, მახინჯო. შენზე ინ-იანისებრის წარმოდგენა არ ძალმიძს. უმანკო ლილიტი და გარყვნილი ანგელოზი. ბავშვივით გულწრფელი სახე და ცინიკური ღიმილი, რომელიც მამცნობს - ყველაფერი გეგმის მიხედვით მიდის. მაგრამ გამოუცდელი ხარ. იმდენად გამოუცდელი, რომ გგონია - შენზე გამოცდილ მოთამაშეს ცბიერებაში მოუგებ. მართალი ხარ - ძლიერი არ იმარჯვებს, იმარჯვებს ეშმაკი. ეშმაკი კი დაძრწის შენი გონების წელივით ჩატეხილ ქვიშის დიუნებში, რომელნიც თაკარა მზეზე ლივლივებენ ტალღებივით და თავის ნათითურებს გიტოვებს იქ, სადაც მორიელები დაძრწიან და დარწმუნებული ხარ - ხელების ფათური ძალიან ძვირი დაგიჯდება. შენ კი რაც შეიძლება სწრაფად უნდა მოძებნო ისინი და დაიმახსოვრო, რათა მოვარდნილმა ქარბუქმა არ წაშალოს ნაკვალევი, რომელსაც ასეთი შფოთვით დაჰკანკალებ ზედ. რატომ იბეჭდავ ჩემს ყოველ სიტყვას სულში ასე ღრმად? გზადაგზა მხვდებიან ჩემი ფრაზები და მათთან შეხვედრა მაღიზიანებს. რატომ გსურს დამიმახსოვრო? რატომ მაღმერთებ? სისულელეა ეს ყველაფერი და გეწყინოს. გეწყინოს ჩემი სიტყვები, იღრიალე ტკივილისგან, დაიჯერე, რომ აღარ მოვალ - ოღონდ დამივიწყე. ერთხელ და სამუდამოდ დამივიწყე. მაგრამ შენც იცი, რომ არ მსურს - დამივიწყო. არ მსურს სხვა გააღმერთო, მსურს მთელი ცხოვრება ისეთივე გაგიჟებით გიყვარდე, როგორც ახლა. მეყვარები, ვფიცავ. შენ თავს გეფიცები, მეყვარები. გამანადგურე შენი გრძნობით, დამანგრიე და კიდევ მომეცი საშუალება, რომ აღვმდგარიყავი მკვდრეთით ფერფლისგან. გამეშალა ფრთები და ავფრენილიყავი ლაჟვარდისფერ ცაში. მიმეღწია ღმერთამდე, რომელსაც დიდი ხანია ჩემზე აზრი ორად გაეყო და ორჭოფობს. გინახავს მოყოყმანე ღმერთი? ნეტავ, რას მეტყვის, როცა ჩამოვა და გვერდით მომიჯდება. წირვას ერთად დავესწრებით და არავინ იფიქრებს, რომ ის მაწანწალა, რომელიც ჩემ გვერდით ზის - ქრისტეა. ტალახიან ტყეში ძლივ-ძლივობით მივიკვლევ გზას. უზარმაზარი ნაბიჯებით მივრბივარ და სიბნელეში გზის გარჩევა მიჭირს. მერამდენედ უნდა გავთელო ეს ბილიკი, რომ დავიმახსოვრო ყველა ქვა-ღორღი? ახლა არ მახსოვს, განა ? მოქუფრულმა ზეცამ თავისი ნაცრისფერი შვილები შემოკრიბა და დედამიწასთან ხელჩართული ომი დაიწყო. ნეტავ, რატომ არასდროს პასუხობს მიწა ცას, როცა ომობენ? შენი პაწაწინა მუშტების რტყმევა მახსენდება ჩემს მკერდზე, როცა ბრაზი შემოგეპარება მზერაში და ყელში გუბდება. შემდეგ გაუცნობიერებლად დენას იწყებს და შენც ასლუკუნებული უკვე ჩემს მკლავებში ნებივრობ. დანგრეულ ქოხს ვხედავ და თავქუდმოგლეჯილი ვვარდები შიგნით. არავინაა და მეც მოწყვეტით ვესვენები ძლივს ცოცხალ სკამზე. წვიმის წყალი ჩემი სხეულიდან სწრაფად მიიკვლევს გზას მტვრიანი იატაკისკენ და ღრმად ვხვნეში. მუშტს მაგიდაზე მთელი ძალით ვარტყამ და ფიცარი ჩემ ქვეშ ტყდება. თვალებს ვიფშვნეტ და ფილტვებს ღრმად ვავსებ ნესტით გაჟღენთილი ჟანგბადით. თვალებს ვხუჭავ და ვიტრუნები. მექანიკურად ვწევ ხელს ჰაერში ხელისგულით ზემოთკენ და ველოდები. ველოდები ძალიან დიდხანს და მტაჯველად. ცოტაც და ვეღარ გავუძლებ, მაგრამ უეცრად ვგრძნობ - სიფრიფანა ხელს, რომელიც გაწვდილ ხელზე მედება და ძარღვები გორგალად იკვრებიან ჩემს ყელში. ყვირილი ხორხში მეჩხირება თევზის ფხასავით და კბილებს ერთმანეთს ძლიერად ვაჭერ. დანამულ თვალებს ვახელ და ვოცნებობ, რომ ახლა მაინც შევძლო იმ ადამიანის დანახვა, რომელიც უკვე წლებია სიზმრად მსტუმრობს, მაგრამ სახეს არ მაჩვენებს. არ მიმხელს იგი თავის ვინაობას და მე მზად ვარ სიცოცხლეც კი გავიღო, ამის გასაგებად. რა ლამაზი ხარ, მახინჯო. რა საოცარი და აღარ გეტყვი არაფერს ამაზე. ჩემი გრძნობის ერთ წყეულ პროცენტსაც ვერ გამოვხატავ. როცა ჩახუტებისას შენი ძვლები შემომემტვრევა, როცა კოცნისას კბენით გატკენ და როცა მთელი ცხოვრება დაგტანჯავ… როცა ორგაზმამდე მისულს არ მოგცემ უფლებას, რომ ჭკუიდან შეიშალო, მიხვდები - რომ ამის გადმოსაცემად სიტყვების ხარჯვა სისულელეა. სისულელეა გითხრა - მიყვარხარ. მაგრამ ეს სამყარომ უნდა იცოდეს. სისულელეა მითხრა, რომ მაღმერთებ, რადგან შენი ღმერთი ხორცშესხმული სატანაა. სისულელეა მითხრა, რომ გეზიზღები, რადგან თავს ჩემგან ვერასოდეს დააღწევ. მინდოდა სწორად მოვქცეულიყავი და მომეგლიჯა შენი ლავიწის ჩაღრმავებიდან ჩემი დანატოვარი კოცნები, მაგრამ ვერ შევძელი. შენ იმაზე ძლიერი აღმოჩნდი, ვიდრე მეგონა. რთულია მეოცნებეს რამე მოსთხოვო-მეთქი გითხარი, გახსოვს?! მე არ მოგთხოვე, შენ შეასრულე. მაინც ვეღარასოდეს მოკუმავ ტუჩებს ვარდივით, როცა ჩემი კოცნის მოლოდინში იქნები. მოლოდინის მოლოდინი დაგტანჯავს. ვიყავი, ვარ და ვიქნები ჩემი შენდამი გრძნობასავით. დილით ექვსზე ავდგები და ძაღლს გავასეირნებ ერთი საათით. დღე-ღამეში ორი საათი ვიძინებ და სათვალედაკოსებული ეკრანს მივაშტერდები. ზღვის ფსკერის ქვიშაზე დაგიტოვებ ანაბეჭდებს და მარიანის ღრმულზე ღრმა ნაპრალში შეგიტყუებ, სადაც სიკვდილი ყბადაღებული დაგველოდება და ჩავიძირებით. … მარტოობას თავი ყულფში გაეყო და ტკივილების პაწაწინა ნატეხებისგან აღმოცენებულ სკამზე იდგა. ბასრი ნაწილები შიშველ ტერფებზე ეალერსებოდნენ და გრძნობდა მარტოობა, რომ მალე ტკივილიც დატოვებდა მას... ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
