2:01 AM Marlboro /სრულად/ | ||||||
 არ მოგატყუებ. არ ვიტყვი, რომ ახლა ნოემბერია მე კი მისი სუსხი სახის კანს მიწვავს. არც მარჯანიშვილზე დავეხეტები უგზო-უკვლოდ შენს საძებნელად და არც წვიმს. არ წვიმს ისე თქეშით, როგორც ვინატრებდი. გახსოვს ? მიყვარს წვიმა. საოცრად არარომანტიკულად მიყვარს და უარს არ ვიტყოდი, რომ ყოველდღე წვიმდეს. სამყაროს მელანქოლია იფრქვევა იმედგაცრუებულ წვეთებში, როცა ისინი მშობელი ცისგან უარყოფილნი მოწყვეტით ეშვებიან გამოფიტულ მიწაზე. ადამიანთა უყურადღებობით გამოფიტულ მიწაზე. არა, არ დავიწყებ და თავს ვაჟად არ ჩავთვლი. მიწა იმდენადაა ცოცხალი, რამდენადაც ადამიანი თვლის, რომ ასეა. ადამიანებს ჩვევად ექცათ გააფუჭონ საქმე და შემდეგ ამ გაფუჭებულ საქმეზე იწუწუნონ. რა აზრი აქვს. არც მოწესრიგებული ვარ. თმა არ დამივარცხნია და საერთოდ, საწოლიდან არ ავმდგარვარ. ძალა გამომელია და ერთადერთი, რაც ტვინში მიტრიალებს, არის - "სიტყვა არ წამოგცდეს, რომ შენ დაიღალე, განზე გადექი და ტყვია დაიხალე." რამდენჯერაც "წამომცდება", რომ დავიღალე, იმდენჯერვე სირცხვილის გრძნობა მეუფლება გალას მიმართ. ის დაიღალა, განზე გადგა და "ტყვია დაიხალა". მე კი, თქმის გარდა, არაფერი ძალმის. თავი არ მემეტება იმ სიამოვნებისთვის, რასაც სიკვდილი ჰქვია. რამდენჯერ მსურდა, რომ საკუთარი თავი სიცოცხლეს გამომესალმებინა, თუმცა რაღაც ამოუცნობი წამიჭერდა კისერში ხელს, მიმანარცხებდა ხორკლიან კედელს და… მე ისევ აქ ვარ. ეს ამოუხსნელი შენ ხარ და არ მადარდებს, რომ ეს ბანალურად ჟღერს. გახსოვს "მესაფლავე" როცა გიხსენე, პერსონაჟებს მომენტალურად შეუკურთხე. ვითომ სიცილნარევად გაბრაზდი და თქვი, ეს რომ მომხდარიყო, საფლავიდან ავდგებოდიო. მე კი გამეცინა და დავსევდიანდი, რადგან მთელ ამ სიუჟეტში, თავი დაუფიქრებლად საფლავში მწოლთან გააიგივე. როგორც კი გულში გამკრავს, რომ შენც მოკვდავი ხარ, ყელში მომდგარ ვეებერთელა ბურთს ვერაფერს ვუხერხებ. თითქოს ბასრი მეტალის ძაფებისგან შექმნილი მსერავი გორგალი მახრჩობს, არამხატვრულად მახრჩობს. რეალურად მახრჩობს და გალურჯებამდე ცოტა მიკლია ხოლმე. საშინელი ხველა მიტყდება და ცრემლები მხოლოდ შემდეგ იწყებენ გაუჩერებლივ დენას. ყრუ ხავილის გარდა ყელიდან არაფერი ამომდის. ბედნიერებაა, რომ ამ ყველაფერზე ხშირად არ ვფიქრობ. საკუთარი თავი ვერ მოვკალი. საუკუნო თუ არა, ალბათ, ნახევარსაუკუნიანი ტანჯვისთვის გავიმეტე. ხოლო ბედნიერების თითო-ოროლა მომენტი უდაბნოში ოაზისის აღმოჩენის ტოლფასია. რამდენიმე დღე მოიცდი აქ, მაგრამ იცი, რომ ეს გამტყდარი სამოთხის ნატეხი უნდა დატოვო და გზა გააგრძელო. განა მხოლოდ ბედნიერება ? ყველა გრძნობა ასეთია. ისინი ცვლიან ერთმანეთს და ჩვენ პრეტენზია მხოლოდ ბედნიერებაზე გვაქვს, რომ ის მუდმივი არ არის. იგი კომპლექსურია და ადამიანი ვერ ხვდება, სხვადასხვა ფაქტორის დამთხვევა მუდმივად ვერ მოხდება. ქურთუკის ჯიბეში წითელი მალბორო მიდევს და გული მიმდის ისე მსურს მოვწიო. ჩავუშვა მწარე კვამლი ფილტვებში, ორიოდე წამი შევაჩერო და მძიმედ გამოვუშვა. იცი? მეუბნებიან, რომ მოწევა არ მიხდება. მე კი ვიცი, შენ მოგეწონება, შენს საყვარელ სიგარეტს როგორ ვეწევი. კრძალვით თითქოს. თითოეული მოქაჩვა შენთან მაახლოვებს, მინდა ვიფიქრო, რომ მაახლოვებს და უზომოდ ბევრს ვეწევი. ღერს ღერზე ვცლი და ჩემს ოდესღაც ჯანმრთელ ფილტვებს ვწირავ იმისთვის, რომ წარმოსახვაში შენთან ახლოს ვიყო. რა სისულელეა, არა? სულაც არ არის საჭირო ეს ყველაფერი, რომ წარმოსახვამ შთანმთქას. უბრალოდ, ყველაფერი შენთანაა კავშირში. ჩემ მიერ სიტყვა არ თქმულა და დაწერილა ისეთი, რომ შენ არ გეხებოდეს. არა, ვერც ჩემი სიტყვა და ნაწერი შეგეხება. მხოლოდ მოგეფერება შორიდან, მზერით. ოდესმე, ღამე თბილისში, როცა წვიმს, შენს აივანზე მოვუკიდებ ღერ მალბოროს და მოაჯირზე მოკალათებულს მზერით მიგისაკუთრებ. ღმერთმანი! შენი შორიდან, ცალი თვალით დანახვა და იმაში დარწმუნება, რომ ცოცხალი ხარ და სუნთქავ, საკმარისი იქნება, ვფიცავ! - სარკესავით ხარ, რომელშიც ადამიანი ხედავს საკუთარ თავს იმაზე უკეთესს, ვიდრე სინამდვილეშია. - გაფუჭებული სარკე გამოდის. თავდაყირა ვწევარ საწოლზე და საკუთარ უსუსურობაზე ვფიქრობ. შენ ჩემში ძლიერი ადამიანი დაინახე, მე კი რას დავემსგავსე… ღრიალის გარდა არაფერი მინდა. ვიცი და ამავდროულად წარმოდგენაც არ მაქვს - რატომ. ძალა სრულიად გამომელია და ამასთანავე შენი უხილავი ენერგიით ვსაზრდოობ, რათა გადავრჩე. მოკვდე ვიღაცისთვის მარტივია, იცოცხლო? ბევრს არ გამოუვა. თავს ვიქებ, ჰო. თუმცაღა დავიმსახურე და სინდისი არ მქენჯნის. მე შენი გაფუჭებული სარკე ვარ. - შენი აზრით, რა დავინახე შენში ? - არ ვიცი. ალბათ, ის, რასაც მეც კი ვერ ვხედავ საკუთარ თავში. - შესაძლოა. - მეტყვი, რა დაინახე? - არა. ამაზე ფიქრი არ მინდა. შენი ეს ნაწილი მხოლოდ მე მეკუთვნის. შენც კი არ იცი მისი არსებობის შესახებ. მაშინ გავბრაზდი. მინდოდა მომესმინა შენგან, მერე მივხვდი, რომ განსაკუთრებულობას ცოდნა არ სჭირდება. მე შენთვის განსაკუთრებული ვარ იმით, ვინც ვარ. ეს საკმარისია. მიიღო ადამიანი ისეთი როგორიცაა, შეიყვარო და მისი რაობის გამო არ გაკიცხო. მე და შენ ეს შევძელით. ერთი წამითაც არ გამივლია გონებაში შენი შეცვლა. ა-დან ჰაე-მდე ის ხარ, ვინც მჭირდება და მე შენ გჭირდები. ადამიანების ძირითადი პრობლემაც ჰომ ეგაა პირად ურთიერთობებში. არ შეუძლიათ მიიღონ ერთურთი. მოჩვენებითი, დამახინჯებული იდეალიზმი, როცა სხვების შეცვლას ცდილობ. ცვლილებისას კი? ჰო, მათ თავიანთი "ქმნილებები" აღარ მოსწონთ და საბოლოოდ მიდიან. მიზანში იღებენ ახალ მსხვერპლს ისე, რომ ამას თავადაც ვერ ხვდებიან. სულელის ბოროტება ჭკვიანისაზე საშიშია. მათ ვერ დაუმტკიცებ, რომ ბოროტებას სჩადიან. - შენი დახასიათება ჩემგან რომ მოისმინო, საკუთარი თავი შეგიყვარდება. - სასხვათაშორისოდ მითხარი. - არ ვარ წინააღმდეგი. - ყურებამდე გამეღიმა. - არა. ჩემი გრძნობის ერთ პროცენტსაც კი ვერ გამოვხატავ. მე კი ვგრძნობდი. გგრძნობდი თავით ფეხებამდე, ყველა ატომით და იმდენად, რომ გრძნობა ფაქტების ცოდნის შესაძლებლობასაც კი მაძლევდა. შენი ბნელი სულის შავ ჯუნგლებში ვიკვლევდი გზას ბრმად და ეს გამომდიოდა. შენთან ყოფნა კლდის თავზე გაჭიმულ წვრილ თოკზე სიარულს ჰგავს. გული გამალებით გიცემს და ერთი სული გაქვს მეორე ბოლოში გასვლის, რათა ყოველივე თავიდან დაიწყო. თითოეულ შენს სიტყვაზე გული გამალებით მიფართხალებდა და ვგრძნობდი, რომ ადრენალინი მთელ ჩემს ორგანიზმს მალე ჩაყლაპავდა. შიში და ძრწოლა ამიტანდა ხოლმე და დამეფიცება, სიცოცხლეს გავიღებდი, რათა ეს ადრენალინი კიდევ ერთხელ შემეგრძნო მთელი ჩემი არსებით. - შენ რომ მესაუბრები, საკმარისია სიტყვა თქვა და მუხლებიც კი მიკანკალებს! - მომწონს შენი გულწრფელობა. - შენთან სულელივით ყველაფერს ვამბობ ხოლმე! შენთან სულელივით ყველაფერს ვამბობდი ხოლმე! თუ საშუალება მომეცა, ახლაც ვიტყვი! სულელივით ყველაფერს წამოვროშავ და ყველა სისულელეს ვიტყვი, რაც თავში მომივა. ტიტინა ბავშვივით და ეს მე ვიქნები. ნამდვილი მე, რომელსაც ბავშვობა წაართვეს. ადამიანის ყველაზე დიდი ტრავმა დაბადებაა. არ არსებობს ადამიანი, ვისაც ფსიქიკა დამახინჯებული არ აქვს, ყველას ჰყავს მშობელი და რაც არ უნდა იყოს, ისინი გვამახინჯებენ. ჩვენ საკუთარ შვილებს დავამახინჯებთ, დოზირებას გააჩნია მხოლოდ. - მე ვარ შენი მეგობარი, შეყვარებული, ქმარი, მამა და ძმა ! გაიგე?! ჰო, შენ ხარ ყველა და ყველაფერი. ამას ზედმეტი საუბარი არ სჭირდება. თემას ავცდი. შენ კი, დარწმუნებული ვარ იცი - რატომ. იმიტომ, რომ პარადოქსულად მსურს და ამასთანავე, არ მსურს ამაზე საუბარი. ტყეში, ცოცხლად დაწვა გინდა სიკვდილის ჟამს, არა? გაქრე ისე, თითქოს არ გიარსებია ამ სამყაროში. დარჩეს შენგან მხოლოდ ფერფლი და ისიც ცივილიზაციისგან შორს. ამ ფერფლს შემდეგ კურდღლები ან მგლები გადათელავენ. ქარი წაიღებს და წვიმა წარწყმედს. საბოლოოდ კი ფერფლის ნასახიც არ დარჩება შენგან. მინდა გადაგაფიქრებინო, მაგრამ თუ არ გამომივა, მსურს, რომ ჩვენი ფერფლი ერთად გაქრეს ამ სამყაროდან, თითქოს არც გვიარსებია. რაც არ უნდა იყოს, ჩემი გაფუჭებული სარკე შენ ყოველთვის აგირეკლავს. აგირეკლავს და ყველანაირს დაგიმახსოვრებს. რასაც მე ვგრძნობ, შეუძლებელია ტყუილი იყოს. უკვე მეთექვსმეტე ღერს ვეწევი და შენი დიდრონი ხელების შეხებასაც კი ვგრძნობ. მაჟრჟოლებს და ნაცნობი შეგრძნება ლაშქრავს არტერიებს. მუხლები მიკანკალებს და არსაიდან ჩამესმის… - გიხდება მალბორო! ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
