8 დეკემბერი,1560 წელი,ფონტენებლოს სასახლე,პარიზი,საფრანგეთი
მეფე კვდებოდა.ამის შესახებ უკვე კარგა ხანია დაირხეოდა ჭორები,რომელთა დაჯერებაც არავის სურდა,მაგრამ ახლა რანგით უკანასკნელი მსახურით დაწყებული,დედა-დედოფლით დამთავრებული,უკლებლივ ყველამ უტყუარად იცოდა ეს და სასახლე სამარისებურად გარინდულიყო.ჩვეულებრივ ხალხით გაჭედილი დერეფნები,რომლებშიაც თაგვი კუდს ვერ მოიქნევდა,ახლა უკაცრიელი იყო,თუ არ ჩავთვლით სამეფო პალატების წინ განმარტოებით მდგარ გოგონას.დროგამოშვებით მას ფეხაკრეფით ჩაუვლიდა რომელიმე მსახური და უხმაუროდ შესხლტებოდა შიგნით,მაგრამ ეს სულშთაბერილი გალათეას ქანდაკება მას არავითარ ყურადღებას არ აქცევდა.სახეზეც უკიდურესი გულგრილობა აღბეჭდოდა და მხოლოდ თითები,რომლებითაც მდიდრულ სპილოსძვლისფერ კაბას ჭმუჭნიდა,ცხადყოფდა,რომ გრძნობების განცდის უნარს საბოლოოდ არ მიეტოვებინა.

"მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა"

დღეს 2007 წლის 21 იანვარია და ჩემი დაბადების დღეა. რა უნდა იყოს ამაზე საშინელი,ამაზე საზარელი და საძულველი დღე.
დღე ჩემი ფიზიკური დაბადებისა და სულიერი სიკვდილისა.
დღე,როდესაც გავჩნდი მე და წავიდა დედაჩემი.

მე დავინახე როგორ ეხებოდა უცხო კაცი მის სხეულს.
ყვირილი უნდოდა, თითქოს ყვიროდა, თუმცა უხმოდ გულში, ასე იყო მანამ სანამ მან თავისი არ დააკმაყოფილა.
ყველგან ადებდა თავის ბინძურ ხელებს, ცდილობდა მოეშორებინა, თუმცა ეს შეუძლებელი ჩანდა. ვერაფერი ვერ გააკეთა თავის გადასარჩენად, ის უბრალოდ დანებდა.
ყველაფერი კი მანქანაში ჩაჯდომიდან დაიწყო, როცა მანქანის ტარება უნდა ესწავლა.
მაშინაც ხელს კიდებდა, თუმცა ასე თუ ისე ცდილობდა მის შეჩერებას.

პროლოგი

ცხოვრების რაღაც მომენტში ყველა განვიცდით სტრესისგან მიღებულ იმ შოკს, რომლიდან გამოსვლაც არც, თუ ისე ადვილია. შესაძლოა გვეგონოს, რომ ყველაფერი კარგად არის, მაგრამ საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის დროს მიხვდები, რომ „ყველაფერი კარგად არის“ იმ უდიდეს ტყუილს წარმოადგენს, რომელიც მხოლოდ შენ გვნებს და ცხოვრებას გინგრევს.

სიცილით მოვდივართ მე და ჩემი დაქალი რეპეტიტორიდან. არ გეგონოთ, რომ სკოლის მოსწავლეები ვართ, პირიქით მესამე კურსელები. უბრალოდ ჩემს უნივერსიტეტში გერმანული ისწავლება და ისე ვარ მე გერმანულში, როგორც ამერიკა და ჩინეთი, ამიტომაც ანიმ სოლიდარობა გამომიცხადა და ჩემთან ერთად დადის. უკვე თითქმის 12 სრულდება, ჩვენი სახლის ჩასახვევს ვუახლოვდებით, რომ ვიღაც ტვინნაკლული პირდაპირ ფეხებთან მიჩერებს მანქანას. ფარების სინათლის გამო სახეს ვერ ვხედავდი, ამიტომ ხელით თვალები მოვიჩრდილე. როგორც იქნა დაგვდეს პატივი და გადმოეთრნენ. არა ამას ნამდვილად არ მოველოდი. ერთი მაღალი, ზედმეტად სიმპატიური, თავ გადახოტრილი, შავგვრემანი ბიჭი იყო და ზედმეტად სერიოზული სახით მოძრაობს. მეორე კი ვაიმეე, მაღალი ჩემზე სადღაც 2 თავით მაღალი. არა ისე ჩემზე ყველა მაღალია. ჩემი ასაკისთვის ზედმეტად დაბალი ვარ, 1,58 ვარ. ნუ საიდან სად წავედი, ასეთები მჩვევია. ნუ მოკლედ მაღალი, შავგვრემანი, მოკლედ შეჭრილი კულულებით მოემართებიან ჩვენკენ. მოიცა მართლა ჩვენკენ მოდიან?

იმ წელს ნაადრევად დაგვიზამთრდა.დაუნანებლად,უხვად ჩამოყარა თოვლი.თითქოს ამის მეტი არაფერი გვეთხოვოს მამაზეციერისთვის. აპენტილ ბამბას დაამსგავსა არე-მარე..გზები ჩაიხერგა და გადაადგილების საშუალება აღარ გვქონდა. ჩავრჩით სახლებში ღმერთის იმედად.ისე ციოდა,დილაობით კარის გაღებაც ჭირდა,ისე იყო ღამის ყინვისგან გაქვავებული.გაორმაგებულად ვუკეთებდით ღუმელს შეშას,რომ როგორმე კარ-ფანჯრის ღრიჭოებიდან შემოსულ სიცივეს არ გავეყინეთ.
-თუ ვინმემ არ ამოგვაკითხა,დიდხანს ვერ გავიტანთ თავს,-მითხრა ცეცხლთან მიმჯდარმა მამაჩემმა.მის ავადმყოფობისგან ჩაცვენილ თვალებს დავაკვირდი,შემდეგ მზერა მის პირზე გადავიტანე,მოლურჯო-მოიისფრო ფერი დაჰკრავდა.ვიცოდი,დიდი დღე არ ეწერა,თვითონაც იცოდა,თუმცა, არ იმჩნევდა.ცდილობდა,მხნედ ყოფილიყო და შიში არ შემჩნეოდა.მე მაინც ვამჩნევდი,ბოლო სამი თვე იყო,რაც მისი თვალებიდან სიკვდილი მიმზერდა.

ცეცხლში გახვეული ფიქრები
ნოემბრის ბოლოს ისე აცივდა, როგორც არასდროს ამ დროს აფხაზეთში. ძმათა სისხლის ღვრას ვერ ეგუებოდა ზღვა, რომლის ხმა მებრძოლებამდე აღწევდა. ქართული ლეგიონი პარტიზანულ ბრძოლებზე იყო გადასული და მედგარ წინააღმდეგობას უწევდა რუსებს. არავინ იცოდა რა უნდოდათ მათ იმ მიწაზე, სადაც ქართველი და აფხაზი გოგო-ბიჭები ლაღად დააბიჯებდნენ და გასაყოფი არაფერი ქონდათ.
-ბაჩუკი, ბაჩუკი, ნეფარიძე, შენ გეძახი - მხარში ხელი დაავლო მებრძოლს მეგობარმა და თითქმის დაძრული მანქანის ძარაზე შეაგდო - გამოფხიზლდი ბიჭო, თავის მოკვლით ომს ვერ მოვიგებთ. გავეცალოთ აქაურობას.
გამურული, სახე გაწითლებული ოცამდე ბიჭი აღმუვლებული მანქანის ძარაზე იწვა და ლოცულობდა მშვიდობით გაერიდებინა თავი ბომბების ქარცეცხლიდან.

1თავი

უცნაური იყო,გაზაფხულზე თოვდა,ეს ისეთი უჩვეულო იყო,როგორც ნამდვილი მეგობრობა.ყველაფერი გადათეთრებული იყო,ისე საშინლად ყინავდა,რომ მინდოდა იმაზე მეტი მცმოდა, ვიდრე მეცვა,ისე სასტიკად მსიამოვნებდა ფიფქების შეხება,რომ გადმოცემაც კი მიჭირს...მარტში თოვს. გაზაფხულს მოსვლა არ უნდა,დაიგვიანა,ნეტავ რამ შეაყოვნა?
-ნინა,ნეტავ როდის მორჩება ჩემი ცვლა? მეძინებაა
-მალე შეგცვლი ეკა - მობეზრებულად ვუპასუხე
-იდიოტო,დაქალს როგორ ელაპარაკები?
-შარზე ხარ?
-არ ვიცი დღეს რა უნდა ჩავიცვა,ვერ ვიტან ასეთ ამინდს
-სად მიდიხარ რო?
-ოოო ეგ საიდუმლოა
-ღმერთო,კაპანაძე,ხანდახან როგორ მიშლი ნერვებს
-არაუშავს, ბერიძე,ყველაფერი ხდება.

გონს რომ მოვედი ალბათ უკვე შუაღამე იქნებოდა.გადაწეული ფარდებიდან სუსტად,მაგრამ მაინც აღწევდა ლამპიონების ნათება.ოთახში მხოლოდ ღამის სანათი ენთო.წამიერად გამახსენდა მომხდარი და სხარტად წამოვჯექი.მაშინვე თავბრუ დამეხვა და საშინელი თავის ტკივილი ვიგრძენი.ხელები თავზე მოვიჭირე მეგონა სადაცაა გამისკდებოდა.
--ეი ეიი მშვიდად__ხელები ჩამომაწევინა დანიელმა.სახიდან თმა გადამიწია და სახეში შემომაჩერდა.შიში გამქრალიყო მისი სახიდან.ისევ ის გამომეტყველება ცივი და არაფრის მთქმელი წარბები შეჭმუხვნოდა.
--როგორ ხარ??
--არვიცი თითქოს ხმები შორიდან მესმის ცოტა გაბრუებული ვარ.
--ყველაფერი კარგად არის ახლა უსაფრთხოდ ხარ__მეჩვენებოდა თუ მართლა გაბრაზებული იყო? ვისზე ბრაზობდა ან რატომ?? მინდოდა მეკითხა თვითონ როგორ იყო მან ხომ ამდენი იწვალა ჩემთვის თავისი სიცოცხლეც საფრთხია ქვეშ დააყენა ჩემს გამო.
--დანიელ მადლობა რომ სიკვდილს გადამარჩინე.შენი სიცოცხლე საფრთხეში ჩააგდე ჩემ გამო..

--ევაა... ევააა__ სადღაც შორიდან ჩანესმოდა ვიბრაციასავით ჩემი სახელი,მინდოდა პასუხი გამეცა მაგრამ ჩემი გონება უარს აცხადებდა ყველანაირ რეაგირებაზს
--ევაა გესმის ჩემი?? ევაა კარგად ხარ??__მამას უკვე ნერვიულობის ნოტები შეეპარა ხმაში.ვეცადე თავს მოვრეოდი თვალები დავახამხამე და ირგვლივ მიმოვიხედე.მამას მანქანაში ვიჯექი და მშვიდად ვმგზავრობდით სახლისკენ.
--მამა მაპატიე ჩავფიქრდი.
--ევა უკვე ძალიან ვღელავ,დღეს შენ თავს არ გავხარ, იქნებ მე შემიძლია გავაკეთო რამე შენთვის??
-- არაფერია მამა უბრალოდ ლექტორმა გადაწყვიტა ორ თვიან ტურში ჩვენი წაყვანა მუზეუმების მოსავლელად და მაგაზე ვფიქრობდი. უამრავი რამ მაქვს გასაკეთებელი.ჩასალაგებელი.