1 თავი


მე ანასტასია გიგაური ვარ 20 წლის. უზრუნველი ცხოვრება არასდროს მქონია, მართალია შემოსავალი ყოველთვის სტაბილურად გვქონდა მაგრამ პრობლემები მხოლოდ ფულით როდი განისაზღვრება. დედისერთა ვარ, მამა არასდროს მინახავს, ამიტომ დედის გვარს ვატარებ. დედა გათხოვილი არ ყოფილა, ამ ისტორიის მოყოლას ყოველთვის თავს არიდებდა, თუმცა ვიცოდი რომ ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ. ეკა იურისტი იყო, იყო თქო იმიტომ ვამბობ რომ დედა სამი წლის წინ გარდაიცვალა. სამწუხაროდ დაგვიანებით აღმოვუჩინეთ მკერდი კიბო, ისიც კი ვიეჭვეთ მე და ბებომ რომ იცოდა და არ ამბობდაო მაგრამ ეკა არ ტყდებოდა. გაგებიდან ორ თვეში დავკარგეთ ეკა. მას მერე ბებოსთან გადავედი საგურამოში საცხოვრებლად. ნანა ძალიან მოსიყვარულე ბებოა, აი ყველამ რომ უნდა ინატროს ისეთი. ძალიან გამიჭირდა დედის დაკარგვა, ძალიან დიდი სტრესი იყო ჩემთვის და რომ არა ნანა ალბათ მართლა შევიშლებოდი.

მზის შუქი შოკოლადისფერ მხარზე მირტყავს, გარუჯული თითებით თეთრს მაქმანებს ვისწორებ, მწყობრად გადაწეულ თმას ვაყოლებ ხელის გულს და სარკეში რძისფერ კაბაში გამოწყობილ საკუთარ თავს ვათვალიერებ, თითზე ბეჭედს ვატრიალებ და კმაყოფილებისგან ვიღიმი.
კარი იღება, თვალში მხვდება სტაფილოსფერ, ტანზე მომდგარ კამაში გამოწყობილი დედა, მერე ჩემი და, ლილე, ვარდისფერ ნაჭერში გახვეული, ოქროსფრად აბრჭყვიალებული ბებია და მამიდაშვილები, ათასი საზიზღარი ფერი, ცრემლები, ჩახუტებები, ხმაური, რას მილოცავენ? რა ხდება? მათ ხმას ლილ პიპის 'ცხოვრება მშვენიერია'ს ხმა ცვლის, თვალებს სწრაფად ვახელ და ტელეფონს ვწვდები

ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა სიცხისგან გადაქანცულები უაზროდ დავლასლასებდით ქალაქის ქუჩებში და არ ვიცოდით როგორ შეგვემატა ნათელი ფერები აწ უკვე მოსაბეზრებელი ცხოვრებისთვის ... აღარც სკოლის დამთავრება გვიხაროდა მობუზული ბეღურებივით ვიყავით სახლში შეყუჟულები და ეროვნული გამოცდების პასუხებს ველოდებოდით.....
მოკლედ რომ აღარ მოგაბეზროთ თავი ცოტას ჩემზეც გიამბობთ
მე ვარ მია მაჩაბელი 18 წლის ყავისფერი თმით და დიდი ლურჯი თვალებით საკმაოდ შეძლებულ ოჯახში დავიბადე მყავს ორი ძმა ლუკა და დემეტრე (პ.ს ტყუპები არიან მაგრამ ორივე ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებული პიროვნებაა )

შიშველი იდგა ჩემს თვალწინ, ულამაზესი სხეულითა და გრძელი, შინდისფერი თმით, რომელიც მის მკერდს, რომელსაც ბიუზჰალტერი არ ამშვენებდა, ზედ ეყარა. სახეზე იმდენად უცნაური ნიღაბი ეკეთა, მის სილამაზეს ხაზს ნამდვილად ვერ გავუსვამდი. გაშეშებული ვიჯექი საწოლზე, არა იმიტომ რომ მისგან ვიყავი დატყვევებული, არამედ სასმელს მეტისმეტად ვყავდი გაბრუებული. ხელში ალკოჰოლის ბოთლი მეჭირა და გამომწვევად ვუღიმოდი.

მზის სხივები შემოიჭრა ჩემს ოთახში და ნათელი მოჰფინეს ყველაფერს.გაგეცნობით მე ანასტასია გავაშელი ვარ 23 წლის,ვცხოვრობ თბილისში,უნივერსიტეტი რამოდენიმე თვის წინ დავამთავრე და იურიდიულზეც ჩავაბარე.მაგრამ მაინც ვმუშაობ მოლარედ.ჩემი ოჯახის მაღაზიაში.რადგან დედამ რომელი სამუშაოებიც მომიძებნა ყველგან ჩემი ნებით წამოვედი,რადგან სიტუაცია არ მომეწონა,რანაირი სამუშაოა კაბინეტში რომ ხარ გამოკეტილი და მხოლოდ ფურცლების აქეთ იქეთ მოტანა მიტანა რომ გევალება.ისე ძალიან თბილი ახლობლები მყავს,დედა თე ბოლქვაძე ექიმია,ხოლო მამა კახა გავაშელი სწორედ მას აბარია მაღაზია და ჩემი უმცროსი ძმა-გაბრიელ გავაშელი.მე ის განსაკუთრებულად მიყვარს და ყველანაირად ვცდილობ რომ არაფერი ეწყინოს და მუდამ მხიარულობდეს,მას ხომ ასეთს ვიცნობთ მუდამ საყვარელს და ბუნჩელას.ახლა ცოტა ჩემზე: მოკლე ტალღოვანი ყავისფერი თმით,საშვალო სიმიღლის და ლურჯი თვალებით.მინდა რომ სამაყაროში ვიმოგზაურო ის ხომ მართლაც მშვენიერია,მაგრამ სამწუხაროდ ამ ოცნების ასრულება არ შემიძლია.რადგან ჩემს მშობლებს არ უყვართ მუდმივი მოგზაურობა,და ურჩევნიათ რომ ერთ ადგილას დიდხანს იყვნენ უფრო სწორედ

- უკვე მესამედ მემუქრებით მარჯიელა. რამე ფსიქოლოგიური პრობლემა გაქვთ? ემოციების მართვა გიჭირთ? - ჰკითხა კრისტოფერმა სიცილით და პირდაპირ ბოთლიდან დალია სასმელი.
- თქვენ თითქმის არასოდეს უწევთ ხმას და განრისხების ზენიტშიც ძალიან გაწონასწორებული ჩანხართ. ასეთ, რა წამალს სვამთ?
- ძლიერი ნერვები მაქვს უძილობის მიუხედავად და თუ ზედმეტად ავივსე ბრაზით, აქ მოვდივარ. იდეალური სასტუმროა. მეპატრონე ჩემი ახლო მეგობარია და რეაბილიტაციისთვის, ყველა კომფორტს მიქმნის.
- საწამებლად ხალხს გახვედრებთ მიყრუებულ სარდაფში?
- სწორია - საჩვენებელი თითი მაღლა ასწია - შემიძლია განახოთ, თუ რა თქმა უნდა, წამების არ გეშინიათ.
- იცით ფორმას როგორ ვინარჩუნებ?
- როგორ?
- ბოქსით ვკავდები. ასე, რ

კრისტოფერი მანქანიდან გადმოვიდა. ჟურნალისტებმა შეთქმულებივით გადაუღობეს გზა და ერთმანეთის გვერდიგვერდ ჩამწკრივდნენ მიკროფონებშემართულები. პრემიერი წამით შედგა. დაფიქრდა, გზა უკომენტაროდ ხომ არ გაეგრძელებინა, თუმცა მერე გადაიფიქრა.
საკუთარი თავისთვის პირობა მიეცა, რომ მუდამ იტყოდა სათქმელს, თან წარბსაც არ შეიხრიდა.
- თქვენი სპეცოპერაციის შედეგად დაზარალებული ახალგაზრდები ითხოვენ, რომ დღესვე დატოვოთ პოსტი - ერთმა დაბალმა, თუმცა ყველაზე აქტიურმა ჟურნალისტმა სულ ყველას დაასწრო კითხვა.
- არ ვაპირებ, იმის გამო გადავდგე, რაც ხალხის კეთილდღეობისათვის გავაკეთე. სამი სერიოზული ნარკომოვაჭრე დავაკავეთ ამ ოპერაციის შედეგად. დაზიანებას რაც შეეხება, მხოლოდ ისინი დაზარალდნენ, ვინც სისხლის სამართლის კოდექსი დაარღვია და პოლიციას წინააღდმეგობა გაუწია, თუმცა, ამის მიუხედავად, სერიოზულად დაშავებული არ გვყავს. გმადლობ, ნამდვამდის!

მაისის მზიანი დილა იდგა, ქუჩაში ათასობით მანქანა და ხალხი ერთმანეთში ირეოდა. გაგიკვირდებათ და არსებობს გოგონა, რომელსაც არც გაზაფხული უყვარს და არც ყოველ დილით ქუჩაში გამოსვლაზე გიჟდება. თიკომ კორპუსის კიბეები შეუსვენებლივ ჩამოირბინა და მხოლოდ სადარბაზოს გამოსასვლელთან შეჩერდა და ცოტა შეისვენა.
- ღმერთო ნეტავ როდის ვეღირსები ამ ლიფტის შეკეთებას - უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა და ამ დროს ტელეფონის ზარის ხმა მოესმა ჯიბიდან. არ გაჰკვირვებია ნინი იყო
- გისმენ
- თიკოო, სად ხარ? აბა დილას ადრე მოვალო, ახლახანს ისეთი რაღაც გავიგე რომ არ მოგიყვე გავაფრენ, ემოციების ზღვა მაქვს
- ახლახანს გამოვედი, მალე მოვალ
- ახლა გამოხვედი? გაკვეთილი თუ დაიწყო როდის მოვასწრო მოყოლა - თითქოს მოწყენილემა ჩაილაპარაკა
- კარგი ნინ, პირველი ბილოგია გვაქვს მაინც მოახერხებ მოყოლას
- ხო კარგი მალე მოდი

მოგესალმებით მეგობრებო და ჩემო უძვირფასესო მკითხველებო.
მომენატრეთ
და მგონი ამ მონატრების გამო ისტორიის გამოქვეყნება ვიჩქარე.
მგონი თავიდან დაწყება წესიერად არასდროს გამომდის,
მაგრამ ბოლოში ხომ მაინც ვაუმჯობესებს?
ნელ-ნელა გამოვაჩენ და გამოვააშკარავებ ყველფერს. მგონი ეს პირველი ისტორიაა რომელზეც ვიცი რა იქნება მომავალში,
რა დაიწერება და რა დაიდება.
გამიხარდება თუ მომყვებით,
თქვენს აზრს გამიზიარებთ პერსონაჟებთან და მათ ქცევებთან დაკავშირებით.
გელით გელით.

დარბაზში ფერები ირეოდა. ფერებთან ერთად, სურნელიც და ხალხიც. ინტენსიურ მუსიკას მოეცვა ქალის მთელი არსება. სხეულის მოძრაობის, მძიმე სასმელის და ქაოსის ფონზე, თვალდახუჭულს, უკეთესად შეეძლო რაღაც ისეთზე ფიქრი, რაც სიამოვნებდა.
სულ მალე, მთელი პარლამენტი გამოუცხადებდა ნდობას და ყველაფერს შეცვლიდა. მერე თვალები გაახილა მარჯიელამ. ვნებამოცული ბავშვები გაოფლილიყვნენ, გაწითლებულიყვნენ და ქანცის გაწყვეტამდე ცეკვავდნენ.
მოსწონდა.