ბევრი ვიფიქრე დამეწერა თუ არა და ბოლოს მაინც გადავწყვიტე რამე მეთქვა, ხო მეთქვა რადგან არ ვფიქრობ რომ რაიმე რჩევის მოცემა შესაძლებელია ამ მომენტში. არა განა არ შეგიძლიათ უბრალოდ არ გამომადგება...მე ვერ გამოვიყენებ, ეს ჩემს ძალებს აღემატება. ალბათ უფრო მინდოდა ეს ხმამაღლა გადმომეცა, დამეწერა, მინდოდა რომ ვინმეს წაეკითხა ეს ვითომდა ჩემი სატკივარი... აქ ბევრი იმის შესახებ წერს რომ უყვარს მე კი რაოდენ უცნაურადაც არ უნდა მოგეჩვენოთ პირიქით იმაზე უნდა დავწერო რომ არ მიყვარს... 19 წლის ვარ და ერთხელ არ მყავრებია არც კი მომწონებია ბიჭი იმდენად რომ ყურადღება მიმექცია ალბათ იფიქრებთ ჰომოსექსუალიაო მაგრამ არა. არ ვარ. ვიცი რომ ბიჭები მომწონს განა მართლა არ მომწონებია არავინ გამვლელი სიმპატიური ბიჭი ან ცნობილი მოდელი რა თქმა უნდა მომწონებია, უბრალოდ გაცნობის მერე ყველანაირი ინტერესი დამკარგვია. ალბათ იმასაც იფიქრებთ რომ უბრალოდ ჩემს გარემოცვაში არ არსებობენ ასეთი ადამიანები მაგრამ, ეგეც ტყუილია... საკმაოდ კომუნიკაბელური გახლავართ ჩემს გარემოცვაში ყოველთვის უამრავი ხალხი იყო და არის სკოლაშიც და უნივერსიტეტშიც ამა თუ იმ ხელოვნების ჯგუფშიც ყოველთვის გამორჩეულად მეხვია ხალხი. ვერც თაყვანისმცემლებს ვუჩივი...მაგრამ მაინც, მაინც ვერაფერს ვგრძნობ ვერავის მიმართ. ალბათ იფიქრებთ გიჟიაო, მაგრამ ნათესავების მიმართაც ვერაფერს ვგრძნობ ერთადერთი ადამიანი ვინც ჩემს ამ უგრძნობლობას ამსხვრევს დედაჩემია... პესიმისტი არ ვარ, არც სუიციდისკენ მიდრეკილი, რა სისულელეა, თუმცა მაინც უგრძნობი ვარ თითქოს ამ ქვეყნიური გრძნობები . ვერ ვგრძნობ და ეს ხელს არ მიშლის თითქოს... ცარიელი ვარ მაგრამ თითქოს სავსეც. სავსე იმ ყველაფრით რასაც არაფერი ქვია. ვკითხულობ სასიყვარულო ისტორიებს და მხოლოდ ლიტერატურულ შედევრს ვხედავ. ვწერ მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობ არის კი ეს ნორმალური? ალბათ არა... მაგრამ მე მაინც არ მანაღვლებს რადგან ჩემს კონფორტის ზონაში ვარ. ასე, არანორმალურად... ასე უგრძნობლად...

ასევე დაგაინტერესებთ: