ნეტავ რა მოხდებოდა იმ დღეს კლუბში რომ არ წავსულიყავით? წარმოდგენა არ მაქვს, მაგრამ მგონია, რომ უფრო დიდი ხანი ვერ გავაანალიზებდი სიმართლეს.
კლუბში მისვლისას თავიდან ყველაფერი ჩვეულებივ იყო.
-ნია, წავალ, სასმელს მოგიტან, - შემომთავაზა ბექამ და ხალხში გაუჩინდარდა. მე კი მანამდე ცეკვა დავიწყე.
უგონოდ გადავეშვი მუსიკის ჰანგებში. პატარაობიდანვე ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მუსიკა ჩემს სისხლშია. სხეული თავისით მოძრაობდა. თვალები დავხუჭე და ინსტინქტებს მივენდე. სულ მალე უკნიდან ბარძაყზე შეხება ვიგრძენი. ხელი ნელ-ნელა უფრო ზემოთ მიიწევდა. თვალები გავახილე და უცხო ადამიანი დავინახე.
-ხელი მოაშორე, - მშვიდად ვუთხარი.
-არ შეიძლება გეცეკვო?
-გაიარე.
ბიჭი მიხვდა, რომ უნდა წასულიყო. დავინახე როგორ უყურებდა ყველაფერს ბექა, თუმცა არაფერს არ აკეთებდა.
ცეკვის ხალისი დავკარგე. ბართან ჩამოვჯექი. ბექას არც კი უკადრია მოსვლა. სანამ სასმელს შევუკვეთავდი, ვიღაც ბიჭი მომიახლოვდა.
-რას დალევ? - მომაჯადოებლად გამიღიმა.
-გაიარე.
-ხასიათზე არ ხარ?
-შეყვარებული მყავს.
-მერე სად არის?
-ამ კლუბშია, რამე პრობლემაა?
-ეტყობა ცუდი შეყვარებულია, შენისთანა გოგოს ასე დატოვება... - ამათვალიერა და დანანებით გააქნია თავი.
-ნუ მეფლირტავები, უბრალოდ გაიარე.
-კარგი, კარგი.
კიდევ რამდენიმე მოვიდა. ბექა კი უბრალოდ მიცქერდა და არაფერს არ აკეთებდა. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მასთან მივედი.
-ჰეი, პატარა, ხომ არ მოიწყინე? - ხელები წელზე მომხვია და თავზე მაკოცა.
-მოიცადე, შენ რა არ მიყურებდი? რამდენი ვიღაც მოვიდა ჩემთან, ერთი ხელითაც კი შემეხო. ამ დროს კი უბრალოდ იდექი და არაფერს აკეთებდი. ვერ ამიხსნი რატომ?
-ვიცი, რომ შენ სხვები არ გაინტერესებს.
-მოიცა, მოიცა, შენს გოგოს მაგდენს რომ უბედავენ, ნერვები არ გეშლება?
-არა, ვიცი, რომ ჩემი ერთგული ხარ.
ბექას საუბარმა ძალიან დამაეჭვა. ცოტა ხანში თავი დავანებე და გაგის დავურეკე. მის მოლოდინში კი ისევ ბართან ჩამოვჯექი.
-როგორც იქნა, - შვებით ამოვისუნთქე, როცა ჩემკენ მომავალი ნაცნობი სახე შევნიშნე.
-ვაა, ნიაა, რა კარგად გამოიყურები, შენი ბექუნა სად არის? თვალი უნდა გადევნოს.
-მეც მიხარია შენი დანახვა გაგი, - გადავეხვიე.
-აბა, რისთვის დამირეკე?
-ხოო, ორი რაღაც, ჯერ, შენთვის ძალიან მაგარი გოგო ავაგდე.
-მართლა? აბა სად, - თვალების აქეთ-იქით ცეცება დაიწყო.
-აი ის, ხედავ? - დარბაზის ცენტრისკენ მივანიშნე, - აშკარად მარტოა, თანაც სექსუალური. არც შენ მყავხარ ნაკლები.
-საუკეთესო ხარ ნია, - ლოყაზე მაკოცა, მერე უცებ დასერიოზულდა და მომახალა, - სანაცვლოდ რა გინდა?
-რაღაც თხოვნა უნდა შემისრულო, მაგრამ გთხოვ, გიჟი არ გეგონო.
-ეგ იმაზეა დამოკიდებული რას მთხოვ.
-როგორც ჩემს სიმპატიურ მეგობარს, დარწმუნებული ვარ, რომ საძმაკაცოში ვინმე ზესიმპატიური გეყოლება.
-რა ხდება ნია? ეს უკვე არ მომწონს. ბექამ იცის?
-ზუსტად ბექას ეხება, - მოკლედ მოვუყევი რა ხდებოდა დღეს.
-არ არსებობს, - სიცილი დაიწყო, - დარწმუნებული ხარ, რომ გოგოები მოწონს?
-არ მეხუმრება გაგი. გყავს თუ არა სანაცნობოში სიმპატიურები.
-კი, არიან რამდენიმე, შენს კრიტერიუმს რომ დააკმაყოფილებენ.
-თავისუფლები, თორე შარი არ მინდა.
-კარგი, ხო, ცოლიანებს გამოვრიცხავ. და გეგმა რაში მდგომარეობს?
-მაინტერესებს, რას იზამს ბექა, როცა დაინახავს, რომ თავად ვკოცნი ვიღაცას. არ მინდა ვიღაც უცხოს ვაკოცო. თან მერე იმის ნერვი არ არის რო დაიწყოს მომეწონეო. ასე რომ, დამეხმარე.
-ვინმეს გამოგიძებნი, როდისთვის გინდა?
-რაც მალე მით უკეთესი.
-ორ დღეში შეგახვედრებ და მათგან ერთ-ერთი აირჩიე, ოკი? - თვალი ჩამიკრა, - ახლა კი, ჩემი ნადავლით დავტკბები, სანამ ვინმე დამასწრებს, - გამიცინა და იმ გოგოსკენ აიღო გეზი.
მე ბექასთან დავბრუნდი და აღარც მოვშორებივარ.
-ბექა, დავიღალე, - ვუთხარი ცოტა ხანში.
-წავიდეთ?
-წამო რაა.
კლუბიდან გამოვედით. მეხვეოდა და ასე სიარული მიჭირდა. ორჯერ კინაღამ ავილეწეთ, როცა ფეხები ერთმანეთში აგვებლანდა და ორივემ გულიანად ვიცინეთ. ქუჩაში კაციშვილი აღარ იყო. სულ მალე გამაჩერა და კედელს ამაკრა.
-კედელი ცივია, - გამეცინა.
-სულ მალე გათბები, - მე რომ ჭკუა მეკეტება, ისე გამიღიმა და სახე მომიახლოვა.
სუნთქვა გამიხშირდა, პულსაციამ 200-ს მიაღწია, ლოყები შემეფაკლა. მის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდი სახეზე. უკვე ორი წელია ერთად ვართ, თუმცა ყოველ ჯერზე ახერხებს ჩემს აფორიაქებას.
ბაგეები გამეპო, უკვე მზად ვიყავი, რომ მისთვის მეკოცნა. აი, ოდნავ კიდევ შეამცირა მანძილი და მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო. სუნთქვა შემეკრა და საოცრად დამცხა. მთელს სხეულზე დამბურძგლა.
-ასე ძალიან გიყვარვარ? - ჩაეცინა და კიდევ უფრო ვნებიანად მაკოცა.
-სასტუმროში წადით, - უცებ დაგვიყვირა ვიღაცამ და ჩვენც ხელიხელჩაკიდებულები გავიქეცით. გვეცინებოდა და მივრბოდით. თავი პატარა ბავშვი მეგონა, რომელმაც რაღაც დააშავა და მშობლებმა რომ არ გაუგონ, სადღაც გარბის.
-მოვედით, - გამაჩერა სახლთან. - ხვალამდე.
-არ შემოხვალ?
-ძალიან მინდა, მაგრამ მართლა გადავიღალე.
-ხო, თვალებს ნორმალურად ვეღარ ახელ. აქ რომ დაიძნო?
-ძალიან მიყვარხარ მაგრამ არა. იცი რატოც ვამბობ უარს.
-გიყვარვარ? - გამეცინა.
-არ იცოდი ხო?
ჩამეხუტა და წავიდა. ვიცი რაც იყო მისი უარის მიზეზი. მას ძაღლების ფობია სჭირს, ჩემს ეზოში კი უსაყვარლესი ძაღლი დადის. უბრალოდ ვერ ვხვდები როგორ უნდა გეშინოდეს ადამიანს მისი, მაგრამ როცა რაღაცის ფობია გჭირს, იქ უკვე ლოგიკა არ არსებობს.
ეზოში შესვლისთანავე ჰაგსი დამეტაკა. ვიცი, ძაღლისთვის უცნაური სახელია, თუმცა ისე მომეწონა ჯოუის პინგვინი, რომ სხვა სახელზე ვერც კი ვიფიქრე, როცა წინა წელს ქეთიმ დაბადების დღეზე მომიყვანა.
საწყალი თვალებით შემომხედა. მივხვდი, გასეირნება უნდოდა. ვიცოდი, რომ ძალიან გვიანი იყო, მაგრამ მაინც გავასეირნე. გზაში კიდევ ამეკიდა ერთი ვიღაც. ვუთხარი, წადი, თორემ შენს თავს დავაგლეჯინებ-მეთქი. არადა ჰაგსის ცხოვრებაში არასდროს არ დაუგლეჯია არავინ. თუმცა ჯერ ბოლომდე არც გაზრდილა.
ორი დღის შემდეგ გაგიმ დამირეკა.
-გისმენ სიყვა, - ვუპასუხე ტრადიციული ფრაზით.
-კანდიდატები უკვე გზაში არიან, შენც წამოდი. ვითომ ჩემთან შემოვლას აპირებდი და არ იცოდი, თუ აქ იქნებოდნენ.
-გზაში ვარ, - გავიღიმე, თუმცა მივხვდი, რომ მაინც ვერ დაინახავდა და ყურმილი დავკიდე.
ცოტა ნორმალურად ჩავიცვი, რომ ადამიანს დავმსგავსებოდი. ცოტა ხნით მოვიცადე. ზუსტად არ ვიცოდი რამდენ ხანში იქნებოდნენ ბიჭები გაგისთან.
აი, კართან ვდგავარ.
-ნია, დამშვიდდი, ახლა დროა შენი სამსახიობო ნიჭი გამოავლინო, - შევძახე ჩემს თავს, ღრმად ჩავისუნთქე და კარზე დავაკაკუნე.
მეგონა გაგი გამიღებდა, მაგრამ შევცდი. ვიღაც ძალიან სიმპატიურმა ბიჭმა გააღო, ამათვალიერა, ტუჩზე იკბინა და მერეღა იკადრა კითხვა.
-გისმენთ, რა გნებავთ?
-გაგი სახლშია?
-კი, შემოდი.
ბინაში შევედი. იმ ბიჭმა თვალი გამომაყოლა. ოთახში საკმაოდ სიმპატიური ბიჭები დამხვდნენ.
-ამის დედაც, გაგი, - გადავუჩურჩულე, - ასეთები სად იშოვე?
-მოგწონს არა?
-მერედა როგორ, - ტუჩზე ვიკბინე, რომ აზრზე მოვსულიყავი.
-ხო, ზოგჯერ მეც კი ვფიქრობ, გეი ხო არ გავხდე, - სიცილი დაიწყო.
-იმედია ისეთები არიან, რომ გამიგებენ ჩემს მოტივს.
-ყველა სიმპატიური ბიჭი კი არ ვართ შტერი, - შეიფერა.
-ოხ გაგი, - სიცილი დავიწყე. - წამო დროზე, გამაცანი, მაგდენი დრო არ მაქვს.
-ოჰ, შენ გჭირდება ისინი, ასე რომ, გამონახე.
-ოხ, რა საძაგელი ვიღაც ხარ. იმ გოგოსთან რა ქენი?
-დეტალები გჭირდება?
-გასაგებია, ხმა არ ამოიღო.
-ბიჭებო, - ხმა აიმაღლა, - ჩემი მეგობარი ნია გაიცანით. გოგოების ნახევარი ამისი აყრილია, კარგი თანამზრახველია.
-გაგი.. - ძალით გავიღიმე და მუჯლუგუნი ჩავარტყი ისე, რომ არავის დაენახა.
-ეს გიორგია, - არ შეიმჩნია გაგიმ, - ეს ლაშა, ეს სანდრო, ეს კი გიგი.
გიგი ის ბიჭი იყო, ვინც კარი გამიღო. ცოტა ხანი ვისხედით. უამრავ რამეზე ვისაუბრეთ. ოთხივე ძალიან მომეწონა.
-აბა, რას ფიქრობ? - გადმომიჩურჩულა გაგიმ.
-იმაზე ბევრად რთული ყოფილა, ვიდრე მე მეგონა. რატომ გყავს ასეთი იდეალური ძმაკაცები?
-რადგან თავად ვარ იდეალური, - გაიცინა.
-არაფერი გეშველება.
-ღმერთმა დამიფაროს, რომ რამე მეშველოს.
სააბაზანოში გავედი. შესვლამდე კი მათ საუბარს მივაყურადე. გიგი და ლაშა ჩემზე ლაპარაკობდნენ.
-რა გოგოა.
-აბაა, გაგი აქამდე სად იყო.
თუმცა ვერ მივხვდი რომელი რას ამბობდა. გასვლას ვაპირებდი, როცა გიორგის შევეჯახე კარში.
-აუჩ, - სიცილი დავიწყე, გიორგისაც გაეღიმა.
საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ არჩევანი სანდროსა და ლაშას შორის უნდა გამეკეთებინა. გიგი პირველ რიგში გამოვრიცხე. ნახევარ საათში მივხვდი, რომ ამ ორს შორის არჩევანის გაკეთება შეუძლებელი იქნებოდა, ასე რომ, მონეტა ავაგდე. ვიცი, სულელურად ჟღერს, მაგრამ ჩემ ადგილას ვერც თქვენ მოიფიქრებდით უკეთეს ვარიანტს.
-ლაშა ავარჩიე, - ვუჩურჩულე გაგის.
-სანდრომ სად დაუშვა შეცდომა?
-ეგ ოცთეთრიანს კითხე.
-ჰაა?
-მონეტა ავაგდე.
-გაკლია, - გაეცინა.
-ამ გეგმას რომ დათანხმდი, მაგას მაშინ უნდა მიმხვდარიყავი.
გაგიმ ბიჭები დაშალა. ბოლოს კი ლაშას უთხრა, რომ მასთან პატარა საქმე ჰქონდა. ლაშამაც ყურადღებით მოისმინა ჩემი გეგმა.
-თუ ასე ძალიან გინდოდა ჩემი კოცნა, ამდენი სისულელის მოგონება არ იყო საჭირო, მაინც ვაპირებდი.
-კიდევ ერთხელ იხუმრებ ასე და სანდროს ვურეკავ.
-აჰ, ანუ ჩვენ შორის იყო არჩევანი გასაკეთებელი? და მე მოვიგე? ალბათ ყველაზე სიმპატიური რომ ვარ, იუმორის გრძნობაც არ მაკლია...
-სამაგიეროდ ყველაზე თავდაჯერებული იდიოტივით იქცევი.
-მასე არ გამოგვივა პატარა, თუ გინდა, რომ გაკოცო, კარგად უნდა მოიქცე.
-მეორედ კიდევ დამიძახებ მაგ სიტყვას და შემოგარტყამ.
-პატარა, რატო ბრაზდები?
ხელი ავიქნიე, მაგრამ დამიჭირა და ზურგსუკან გადამიტრიალა.
-კიდევ გინდა სცადო პატარა?
ნუ, მილიონჯერ ვინანე, რომ ლაშა არ გამოვრიცხე პირველივე. ამას ისევ სჯობდა გიგი დამეტოვებინა.
აი, დადგა ჩვენი გეგმის განხორციელების დღეც. ძალიან არ მინდოდა ბექასთვის ასეთი რაღაცის გაკეთება. თუმცა უნდა გამეგო რა ხდებოდა მის თავს. ტანსაცმელი უცებ ავარჩიე. ცოტა ხანში ბექაც მოვიდა და გაგისთან წავედით წვეულებაზე. საბედნიეროოდ, ლაშას ადვილად მივაგენი. აი მისი მანერების გაკონტროლება კი ნამდვილად გამიჭირდა.
-ძალიან კარგად გამოიყურები.
-მადლობა, შენც სიმპტიური ხარ.
-ოღონდაც, შენი შეყვარებული დამანახე, რომელია?
-რად გინდა?
-მაინტერესებს ასეთ გოგოს ვინ არ აქცევს ყურადღებას.
-კარგი რაა.
-შენ რომ ჩემი შეყვარებული იყო, ყველას ვაგრძნობინებდი, რომ მხოლოდ ჩემი ხარ და ახლოს მოკარებას ვერავინ ვერ გაბედავდა, - ყურში ჩამჩურჩულა სექსუალური ხმით.
-ხო, მაგრამ არ ვარ. აი ის არის. - ბექაზე ვანიშნე. - წამოდი, დროა გეგმა განხორციელდეს და მერე მოგიშორებ.
-ნუ ჩქარობ პატარა, - გამიღიმა.
-მე რა გითხარი?
-გეგმას ნუ ჩაშლი შენი ბოღმიანი გამომეტყველებით. კოცნა ნამდვილს უნდა ჰგავდეს.
-შეეცადე.
მეორე ოთახში გავედით. მაგიდაზე ჩამოვჯექი და კედელს მივეყუდე.
-ფეხები გამიშალე, - მითხრა ლაშამ.
-ყველა გოგოს მასე ეუბნები?
-გამიშალე, ხომ უნდა დავდგე შენთან ახლოს? ახლა კი საჯდომზე შემომხვიე.
-ლაშა, ზედმეტები...
-ბუნებრივობა ნია. - ხელი ნახევრად კაბის ქვეშ შემომიცურა.
-ხელი აიღე, თორემ მოგამტვრევ, - შევუღრინე.
-დამშვიდდი პატარა, ხომ უნდა მოგკიდო სადმე ხელი? არა, თუ მკერდზე გირჩევნია, არაა პრობლემა, - გაიღიმა და ხელი მკერდისკენ წამოიღო. ხელში ჩავარტყი.
-იყოს თეძოზე.
-ასე უფრო მომწონხარ.
-ეგ სულაც არაა საჭირო. და პატარას ნუ მეძახი.
-გაგიმ იცის რო შენი შეყვარებული აქ უნდა შემოიყვანოს?
-კი, ნიშანს მივცემ და შემოიყვანს. და მას სახელი აქვს.
-მართლა? არაუშავს, მალე დაივიწყებ.
ახლოს მოიწია.
-დისტანცია ლაშა.
-რა მოგივიდა ნია? რეპეტიციას გავდივარ.
-ურეპეტიციოდაც იოლას გახვალ. სხვებთან ათასჯერ გექნება ეს როლი ნათამაშები.
-ბევრად მეტიც, - ხმადაბლა თქვა და კიდევ უფრო მოიწია ახლოს.
-არ მიყვარს, როცა ჩემი შეყვარებულის გარდა სხვა ვინმეა ჩემთან ასე ახლოს, ასე რომ...
სიტყვის დამთავრება მინდოდა, თუმცა დავინახე როგორ გაიღო კარი და ბექა შემოვიდა. როგორც ჩანს, გაგის აღარ დასჭირდა მონაწილეობის მიღება. ვინებე და მოვკეტე. ლაშას უფრო მაგრად შემოვხვიე ფეხები, ხელები თმებში შევუცურე და ვაკოცე.
ლაშას ჩაეღიმა და თავადაც მაკოცა. ხელი სანახევროდ შემომისრიალა კაბის ქვეშ, მეორეთი კი კისერი დამიჭირა და აღარ მიშვებდა. ბოლოს, როგორც იქნა, გაჩერდა. ვეღარ ვსუნთქვადი. კარისკენ გავიხედე, თუმცა ბექა იქ აღარ ყოფილა.
-აბა, როგორი იყო? - უცებ მომახალა ლაშამ.
-კოცნა კარგი, ბიჭი უკეთესიც შეიძლებოდა, - მაგიდიდან ჩამოვხტი და ოთახიდან გავედი.
ბექას ძებნა დავიწყე. აივანზე მივაგენი. გაგის ვთხოვე, რომ არავინ გამოეშვა აივანზე, სანამ არ შევიდოდით.
-ბექა, რა ხდება? - ჩვეულებრივ ვკითხე.
-ვიღაც ნაბ***არს ჰკოცნიდი. ტუჩები დასიებული გაქვს.
-დაინახე? - შევიცხადე. - მე.. მე.. ეს არ მინდოდა, - ენა დამება.
-მაშინ რატომ აკოცე?
-ძალით მაკოცა. ვერ დაინახე? ძალით მიჭერდა, რომ ვერ მოვშორებოდი.
-მერე, საბოლოოდ როგორ მოშორდი?
-თუ დამინახე, რატომ არ მომეხმარე? - კითხვითვე ვუპასუხე.
-მეგონა გსიამოვნებდა სხვა რომ გკოცნიდა.
-ღმერთო ჩემო, ბექა, სულაც სასიამოვნო რომ ყოფილიყო, რომელიც ნამდვილად არ იყო, შენ როგორ არ გაბრაზდი? დაინახე, რომ შენი გოგო სხვას ჰკოცნიდა. ნუთუ ოდნავადაც არ გაბრაზდი? ნებისმიერი ადამიანი, ნებისმიერი ნორმალური პიროვნება ვერ მოითმენდა და რაღაცას მაინც გააკეთებდა. შეურაცხყოფა მოგაყენეს, დაგცინეს და შენ კიდევ მშვიდად დგახარ აქ? უკვე ყველაფერი გასაგებია.
-რა არის გასაგები?
-შენში ის თვისება დავინახე, რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღება ადამიანში.
გამწარებულმა დავტოვე აივანი და მისი ყვირილისთვისაც არ მიმიქცევია ყურადღება.
ყველასგან შორს ყოფნა მსურდა. რამდენიმე დღე სახლში ჩავიკეტე, გარეთ არ გავსულვარ, მობილურიც გამოვრთე. მესამე დღეს კი კარზე ბრახუნმა გამაღვიძა.
-ქეთი, რომელი საათია? - თმაგაწეწილმა გავაღე კარი და დავამთქნარე.
-სულ გადაირიე გოგო ხო შენ, - გაგიჟებული შემოვარდა და ბოლთის ცემა დაიწყო.
-რა მოხდა? - დივანზე ჩამოვჯექი.
-რამდენი ხანია გირეკავ, რა აღარ ვიფიქრე, კაი, ერთხელ დამჯდარი გქონდა მობილური, მეორედ ისეთ ადგილას იყავი, რო არ იჭერდა, მაგრამ გადაბმით ორი დღე? ეს უკვე ნამეტანია. რა ჯანდაბა მოხდა? რა უფლება გაქვს ჩემი ნერვები ასე დააზიანო..
ყვირილს აგრძელებდა და მივხვდი, რომ დრო იყო, ყველაფერი მეთქვა.
-ბექას დავშორდი.
ქეთი ადგილზე გაიყინა, პირიც კი ღია დარჩა. უცებ მოეგო გონს, ჩამეხუტა და თავზე ფერება დამიწყო.
-დამშვიდდი ნია, ყველაფერი კარგად იქნება. გინდა მომიყვე რა მოხდა?
თავი დავუქნიე და მოყოლა დავიწყე. გაოცებული მიყურებდა, ბოლოს საერთოდ გამოშტერდა.
-რას წარმოვიდგენდი? კარგი ბიჭი ჩანდა.
-ორი წელი ქეთი, ორი წელი გაძლო, რომ ეს ამბავი დაემალა. წარმოგიდგენია როგორია? ვინმეს რომ დავეყაჩაღებინეთ ქუჩაში, ალბათ მეც კი მიმყიდდა ქურდებს, ოღონდ თვითონ გადარჩენილიყო. მითხარი ქეთი, ასეთის გვერდით როგორ ვიყო?
-ეს პერიოდი გაგიჭირდება, მაგრამ უნდა გაუძლო. ძლიერი გოგო ხარ, ლამაზი, სხვას გაიცნობ და შეგიყვარდება.
-არ მინდა კიდევ ვინმე შემიყვარდეს, ასე თუ მატკენენ გულს, ჯანდაბამდეც გზა ჰქონიათ.
-იცი რა? მგონი ჯობია ბექას ყველაფერი აუხსნა. გთხოვ, ასე უფრო დამშვიდდები.
-კარგი, დავურეკავ.
მობილური ჩავრთე. 23 გამოტოვებული ზარი ბექასგან, 73 ქეთისგან, 39 გაგისგან და 2ც უცხო ნომრისგან.
-გაფიცებ, 73-ჯერ როგორ მოახერხე დარეკვა?
-დრო ნუ გაგყავს, დარეკე.
ქეთიმ მობილური წამართვა, თვითონ აკრიფა ნომერი და მე მომაჩეჩა.
-ალო, ნია, ვინერვიულე, სად ხარ, როგორ ხარ? - მომაყარა ბექამ.
-სად შემიძლია გნახო?
-თუ გინდა გამოგივლი.
-არა, იყოს, აჯობებს სადმე სხვაგან შევხვდეთ.
-კაი, მაშინ შენს სახლთან ახლოს რომ ბარია, იქ დავსხდეთ.
-კარგი. ერთ საათში გნახავ.
მობილური გავთიშე და გამოსაცვლელად ავედი.
-დროზე გოგო, დაგაგვიანდა, - დამიყვირა ქეთიმ.
-არაუშავს, მოიცდის.
-ნია, გარეთ, ახლავე, - ისე შემომხედა, რომ შემეშინდა და უთქმელად დავემორჩილე. - იცოდე, არ უნდა დაგაბნიოს. იქ დაიწყებს, მაპატიე, ერთხელ იყო ან მსგავსი რაღაცები, არც კი გაბედო და დაგოიმდე. ეტყვი სათქმელს, რეაქციას ნახავ, წამოხვალ და დაფქვავ ყველაფერს. ჩაი ხო ისევ იქ დევს?
-ქეთი, ძაან მაშტერებ. წავედი აბა.
-მობილური აღარ გამორთო, თორე თმებს დაგაპუტავ.
სირბილით წავედი ბარისკენ. აღმოჩნდა, რომ 20 წუთი დავაგვიანე.
-დიდი ბოდიში, ჯერ კიდევ არ ვიყავი ამდგარი და სანამ გავემზადე...
-არაუშავს, მოდი დავსხდეთ და მომიყევი რა დაგემართა მაშინ.
-ისევ ვერ ხვდები? რა გააკეთე?
-არაფერი, - გაუკვირდა ბექას.
-სწორედაც, არაფერი არ გააკეთე. თითქოს ყველა ფეხებზე გეკიდა, მაგრამ სინამდვილეში მივხვდი რაც ხდება. მშიშარა ხარ, შეგეშინდა, რომ ის ბიჭი რამეს გეტყოდა. იმიტომ არ აკეთებდი არაფერს, როცა ვინმე ბიჭი ზედმეტს ბედავდა.
-ნია, არ ვიცი რა დამემართა, გავბრაზდი და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. გთხოვ, მაპატიე, ასე აღარ მოვიქცევი.
-იცი რა? რთულია გენდო. არ მჯერა, რომ ასეთი ხარ. ყოველთვის მეშინოდა ასეთ ადამიანთან ურთიერთობის, ღმერთს ვევედრებოდი, რომ მე არ შემხვედროდა ასეთი არავინ, მაგრამ რად გინდა?
-ასეთი არ ვარ, ნია.
-არ ხარ? როგორ არა, ჯობია შენს თავს გამოუტყდე ამაში. ასეთ რაღაცას საყვარელ ადამიანს ვერ ვაპატიებ.
-სცადე.
-ტყუილი რომ გეთქვა, - ღრმად ჩავისუნთქე, რომ ტირილი არ დამეწყო, - შეიძლება მეპატიებინა შენთვის, ეგ კი არა, შეიძლება ღალატიც კი მეპატიებინა, ერთი პროცენტია მაგის შანსი, მაგრამ მაინც შეიძლებოდა. აი სიმხდალეს, რომელიც სილაჩრეში გადადის, ვერასოდეს ვერ გაპატიებ.
წამოვდექი და სანამ რამეს მეტყოდა, წამოვედი. გზაში ტირილი დავიწყე. ქეთიმ როგორც კი დამინახა, მაშინვე მომეხვია და დაწყნარება დამიწყო. სულ მალე, ბექამ დარეკა.
-არც კი გაბედო და უპასუხო, არასდროს.
-იქნებ რა უნდა?
-ნია, როდემდე უნდა იყო ასეთი მეამიტი? ახლა მარტოა და მაგიტო გირეკავს.
-რა იცი?
-ნია! - თვალები დამიბრიალა, - ახლა კი მითხარი, როგორ წახვედი ჩემ გარეშე იმ სიმპატიურ ბიჭებთან? მარტოხელა დაქალზე არ უნდა იფიქრო?
-ბოდიში ქეთი, მაგ დროს მაგაზე ვერ ვფიქრობდი.
-ჯანდაბას, გაპატიებ, ამ დღეებში გაგისთან ავდივართ ბათუმში და იქ ვიპოვი ვინმეს.
-კარგად გაერთე.
-მოიცადე, ეს ახლა რას ნიშნავდა ვითომ?
-რა?
-შენ არ აპირებ წამობრძანებას ქალბატონო? თუ უნდა დაგიჩოქო და ისე გთხოვო?
-ხასიათზე არ ვარ.
-გოგოო, შენ სულ გადაირიე ხო? ზუსტად ახლა უნდა გახვიდე ხალხში, თანაც ფლირტი უფრო დაგეხმარება ყურადღების გადატანასა და ამ ამბის დავიწყებაში.
-არ მინდა, ქეთუ.
-შენ ვინ გეკითხება? წამოხვალ და თუ საჭირო გახდება, თავად გავაკონტროლებ იმას, რომ ვინმემ დაგკეროს.
-კი, კი, დამკეროს.
გარედან ძახილი გავიგონეთ. ფანჯრიდან გავიხედე. ეზოს გარეთ ბექა იდგა.
-ამას რა ჯანდაბა უნდა, იცოდე არ შემოუშვა, მე ახლა წავალ და მივაბრძანებ თავის ადგილას, მაგრამ მარტო რომ იქნები, არ დასუსტდე, ჯობია შენც გააგდო. და მასთან მეგობრობაც არ გაბედო, ამას შეიძლება რამე ცუდი მოჰყვეს.
-გასაგებია ქეთი, ახლა წადი.
მართლა ძალიან გამიჭირდა ქეთის ბრძანებების შესრულება. მეორე დღეს გაგისთან ავედი.
-ოჰ, დაკარგულო, შენზე ნაწყენი ვარ. დაშორდი ხო?
-კი, - მოკლედ ვუამბე და თემა სხვა რაღაცაზე გადავიტანე. - ქეთი იყო გუშინ ჩემთან.
-ოჰ, შე საწყალო, დაგცოფა?
-მერედა როგორ, დამაძალა კიდეც გაგისთან წამო ბათუმშიო. როდის მიდიხარ და რა ხდება?
-ორი კვირით მივდივართ მე და სამეგობრო. ჩემს სახლში ვიცხოვრებთ, ზღვაზე გავალთ, წვეულება გვექნება, გავერთობით რაა.
-ამხელა სახლი თუ გქონდა არ მეგონა, ბევრნი მივდივართ?
-სადღაც 10 კაცი. მოიცა, - გაეღიმა, - შენ ახლა თქვი მივდივართ? ანუ მაინც დაგითანხმა.
-რომ არ წამოვიდე, თმებით წამათრევს. გთხოვ, მითხარი, რომ გიგი და ლაშა არ მოდიან.
-რა იყო გოგო, ხო არ მოგეწონა?
-მომეწონა? კარგი რაა გაგი. ლაშა ძალით ხუმარა და მაგარი ბიჭის როლს თამაშობს, გიგიც არაფრით ჩამოუვარდება და ჯამში კატასტროფაა.
-სამწუხაროდ იმედები უნდა გაგიცრუო, ორივე მოდის.
-ხოდა მე ვრჩები.
-კარგი, წარმატებები ქეთათოსთვის მაგის თქმაში.
-მეზიზღები, სარგებლობ ხო ქეთოს ხასიათით.
-რატომაც არა. აბა, ზეგ 9-ზე ჩემს სახლთან ერჭობი, აქედან გავალთ.
-მითხარი, რომ სხვა გოგოებიც მოდიან.
-კიი, ნუცა და ნინუცა.
-მადლობა ღმერთს, ახლა უფრო მშვიდად ვარ, კარგი აბა, ზეგ გნახავ. უი, კიდევ რა უნდა მეკითხა, ეს ნომერი ხომ არ იცი ვისია? - მობილური გავუწოდე.
-ოო, ეს მოგეწონება, - ზედმეტად ბოროტულად გაიცინა და წარბები აათამაშა.
-იცი, გადავიფიქრე, არ მინდა ცოდნა.
-ო, მერედა როგორ გინდა, ჩემი მობილური დაჯდა, ჰოდა სანამ იტენებოდა, ერთადერთი ადამიანი, ვინც ახლოს მყავდა, ლაშა იყო.
-არაა, შენ ამას არ ჩაიდენდი, - თვალები გამიფართოვდა. - მეხუმრები ხო? იმედია ის მაინც არ გითქვამს ვის ურეკავდი.
-იციიი... - გააგრძელა სიტყვა.
-მეზიზღები გაგი, შენ ჩემთან ერთად არ ჯდები მანქანაში.
-მეც მიყვარხარ სიყვა, - გაიცინა და ძალით ჩამეხუტა.
-საზიზღარი ხაარ, - მეც ჩავეხუტე.
-ორ დღეში, - სერიოზულად შემომხედა. - ახლა კი წადი, ბარგი ჩაალაგე, თორემ დრო არ გეყოფა. და ზუსტად 9-ზე გავდივართ, ვინც დააგვიანებს, აქ რჩება.
ვიცი, რომ ხუმრობდა, მაგრამ მე სულელმა ყველაფერი დავიჯერე. სასწრაფოდ გავიქეცი სახლში და ჩალაგება დავიწყე. ბექამ ისევ დარეკა. პასუხს ვაპირებდი, მაგრამ გამახსენდა ქეთიმ რაც მითხრა.
მოკლედ, ჰაგსი მშობლებთან წავიყვანე, ბარგი ჩავალაგე და 9-ის ნახევრისთვის სახლიდან გავედი. ძალიან ცხელოდა და რაც შემეძლო თხლად ჩავიცვი. გაგისთან პირველი მივედი.
-აბა, ვისი მანქანით მივდივართ?
-ჩემი და გიორგის. გადანაწილება გაინტერესებს? მე საჭესთან, ქეთი წინ, შენ კი გიგისა და ლაშას შორის.
-სპეციალურად მიჩალიჩებ ხო? იცოდე სამაგიეროს გადაგიხდი.
-კაი, მასეც ნუ გაგიხარდა, მანამდე დავიღლები და შენი იმედი მაქვს.
-მაშინ ეცადე ნერვები ძაან არ დამაგლიჯოთ, თორემ პოლიცია 5 გვამს იპოვის. გიორგის მანქანაში ვინ იჯდება?
-გიორგი, წინ ნუცა, უკან ნინუცა და სანდრო.
-რაა? მაგათ ერთი ზედმეტი ადგილი აქვთ? იქ გადავალ.
-არ გირჩევ, გიორგის მანქანა სტანდარტულად 4 კაცზეა გათვლილი, თან ორკარიანია, შენ ხომ ასე ძალიან გიჟდები ორკარიან მანქანებზე.
-ნუ იტყვი.
მალე ხალხი შეგროვდა. ლაშამ ტრადიციულად დაიწყო დღე.
-ოჰ, ამას ვის ვხედავ. შეყვარებულმა გამოგიშვა?
არაფერი მითქვამს, მხოლოდ შუა თითი დავანახე და შევბრუნდი. ბევრი ვეჩალიჩე ქეთის, ჩემთვის ადგილი გაეცვალა, მაგრამ, როგორც ჩანს, გაგიმ ყველაფერი უამბო.
-აბა, ყველანი ჩავსხედით ბარტყებო, - გაიცინა გაგიმ. - აი ასე იღება კარი, ეს ღვედია, ასე შეგიძლიათ ჩამოწიოთ ფანჯარა.
-გაგი, დღეს ფრჩხილები დავიქლიბე, მიფრთხილდი.
ეს ჩვენი ხუმრობა იყო. მე, ქეთი და გაგი გადავბჟირდით. ის ყოველთვის მეღადავებოდა ფრჩხილებზე და ამბობდა, რომ შემეძლო მისთვის ყელი გამომეღადრა. გიგი და ლაშა გაოცებულები გვიყურებდნენ.
-არაფერია, პატარები ვერ მიხვდებით, - ენა გამოვუყავი ლაშას.
აი, დავიძარით კიდეც. გიგი სულაც აღარ იყო ისეთი, როგორიც პირველ დღეს. აშკარად აღარ მაშტერდებოდა, ჩვეულებრივ ერთობოდა. ასე უცებ რამ გამოცვალა ვერ მივხვდი, მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამიმხილა ამის მიზეზი. აშკარად ნორმალური ბიჭი იყო. აი ლაშამ კი ენა ვერ გააჩერა.
-შენმა სიყვამ იცის ბათუმში რო მორბიხარ? ალბათ იმ ამბის მერე მიხვდი, რომ დიდი ვერაფერია და რომ არ ენერვიულა, ჩუმად გამოიპარე.
-ჩემი სიყვა ამ მანქანაში ზის, - გაგის სარკეში გავხედე. ორივეს გაგვეღიმა.
-და ბექა?
-მოკეტე ლაშა, - ჩაერთო ქეთი, სანამ რამეს ვიტყოდი.
-დავშორდი და შენი ხმა აღარ გავიგო, - გაბრაზებულმა ვუთხარი. ენა ჩაუვარდა. ცოტა ხნით გონს ვერ მოეგო, თუმცა მალე ისევ განაგრძო.
-აბა, გაგი, თავს გამოყენებულად არ გრძნობ, რომ ეს გოგოები ფემინიზმზე ასე ლაპარაკობენ? აქაოდა თანასწორები უნდა ვიყოთო და შენ გიწევს მაგათი წაყვანა. იქითაც, გიორგი დაიბრიყვეს.
ისტორიის გაგრძელება

ასევე დაგაინტერესებთ: