გამარჯობა.
მე ის ანასტასია ვარ, რომელიც სულ რაღაც ერთი დღის წინ დარეგისტრირდა და რომელსაც უყვარს ბიჭი, რომელიც ფესბუქის საშუალებით გაიცნო.
ჰო, მე მან გუშიჯ საღამოს მომწერა და ასე ვთქვათ ყველაფერი არც თუ ისე კარგად, მაგრამ შედარებით ნორმალურად მიდის.
მე მინდა გიამბოთ დედაზე, რომელიც გუშინ ვახსენე.
მე მყავს დედა, რომელიც ძალიან მიყვარს, თუმცა ამას სხვებთან არასდროს ვაღიარებ.
მყავს დედა, რომელმაც " დამტოვა " და რომელსაც ბრალს ვდებ მამაჩემის სიკვდილში.
ყველაფერი კი ასე დაიწყო:
დედა მეგრელია, რომელმაც სკოლა დაამთავრდა და თბილისისკენ მიმავალ გზას გაუდგა.
როგორც ვიცი ის სწავლობდა სამედიცინოზე, თუმცა უმაღლესი განათლების მიღება ბოლომდე არ დასცალდა.
მამაჩემი გაიცნო, რომელიც დედაზე 20 წლით დიდი იყო და პირველი ცოლისგან უკვე ყავდა 14 წლის შვილი, ჩემი ძმა ლევანი.
დედა 17 ის იყო, ხოლო მე დავიბადე მაშინ, როდესაც 21 წელი შეუსრულდა და მამამ ანასტასია დამარქვა სწორედ ამიტომ ძალიან მიყვარს ჩემი სახელი.
მამა, რომელიც ბავშვობაში ჩემთან იყო ბუნდოვნად მახსოვს, რადგან დედამ ყოველგვარი ახსნის გარეშე ჩემი ბარგი ჩაალაგა და ნახალოვკას თავი ვანებეთ.
ექვს თუ შვიდ საათში მე უკვე სრულიად სხვა, უცხო გარემოში ვიყავი, სადაც ვერც კი ვიგებდი რას ლაპარაკობდნენ, ხოლო როგორც შემდეგ გაირკვა ეს იმიტომ, რომ ვიყავი იქ სადაც საუბრობდნენ მეგრულად.
გავიდა ორი დღე, სამი, ოთხი და გავიდა ერთი კვირა ..
ერთი თვეც გავიდა და ერთი წელიც, რაც მამა არ მენახა და მისგან გამოგზავნილი დიდი ჩანთა, რომელშიც უმრავი ტკბილეული და ტანსაცმელი იყო ყოველ პარასკევს მხვდებობა ეზოს კარებთან, რომელსაც იმ დიდი ავტობუსის მძღოლი ტოვებდა თბილისად ზუგდიდამდე, რომ მოდიოდა.
დედა წავიდა.
დავრჩი პაპასთან, ბებოსთან და დეიდასთან.
მე მენატრებოდა დედაჩემი ..
მე ღამეებს ტირილში ვატარებდი მის გარეშე ..
მე მესიზმრებოდნენ ისინი - ჩემი მშობლები.
მე ფურცელზე ვწერდი წერილებს, სადაც მამას ვუხსნიდი, რომ მენატრებოდა და არ შემეძლო მის გარეშე, რომელსაც შემდეგ ქალაქისკენ მიმავალ ბებიას ან დეიდას ვატანდი იმის იმედად, რომ ამ წერილებს მამას გაუგზავნიდნენ.
მახსოვს დედა, რომელიც თვეში ერთხელ მაკითხავდა და მისი წასვლის შემდეგ მეწყებოდა ისტერიკა, რომელიც დღემდე მომყვა და რომელმაც დიდი როლი ითამაშა ჩემს ნერვულ სისტემაზე.
მაკითხავდა თვეში ერთხელ, თუმცა მოხდა ისე, რომ ის აღარ მოვიდა :))
იმ ერთხელაც კი აღარ მოვიდა და მე გავიგე, რომ ის გათოვდა.
დარტყმა !
ის სხვა კაცს გაყვა.
ისტერიკა !
სამი უძილო ღამე ცრემლებში და ბავშვური ხმა, რომელიც მთელს სოფელს ფეხზე აყენებდა.
ის გათხოვდა 2005 წლის 26 მაისს.
დიახ, სწორედ მაშინ, როდესაც მე 5 წელი შემისრულდა.
მან მე სწორედ ჩემს დაბადების დღეზე მიღალატა.
შემდეგ აღარ ვიცი რისთვის მოვიდა და წამიყვანა სახლში, რომელის კედლებიც ჩემთვის სრულიად უცხო იყო და დღემდე ასოცირდება ჩემთვის ყველაზე საშინელ გარემოსთან.
მე ყოველ ზაფხულს ჩავდიოდი მამასთან ..
მამაჩემი - ჩემთვის ასოცირდება ნაადრევად ჩასულ მზესთან, რადგანაც ის წამართვეს.
მამა ცუდად გახდა. მისი სხეული მთლიანად მოიცვა მეტასტაზებმბა, რომელმაც არა მარტო მამა, არამედ მეც მომკლა.
მამა ბოლოს 2014 წლის ზაფხულში ვნახე და მას შემდეგ ცოცხალი აღარ მინახავს.
მე წამოვედი იმ სახლიდან სადაც დედაჩმი ცხოვრობდა და ცხოვრება ბებია და პაპასთან გავაგრძელე, სწორედ იქ სადაც დედაჩემმა პირველად დამტოვა.
2016 წლის 18 ნოემბერი - ყველაზე საშინელი დღე ჩემს ცხოვრებაში.
მამა გარდაიცვალა.
მზიანი დღეა, თუმცა უცნაური სიცივე მატანს სხეულში.
ვზივარ ავტობუსის ბოლო რიგში და გავყურებ ქალაქს, რომელიც მუდამ მოძრაობაშია.
ტელეფონზე ზარია, ვპასუხობ და დედაჩემი ამბობს, რომ მამა ცუდად გახდა და საღამოს თბილისში უნდა წავიდეთ.
დარტყმა !
ცრემლები.
ფეისბუქზე შევდივარ და ვხედავ წერილს, რომ მამა გარდამეცვალა.
გასაკვირია, თუმცა ცრემლებს ვიმშრალებ და თავი ისე მიჭირავს, როგორც არაფერი.
საღამო ჟამია და მე კიდევ არ მჯერა, რომ შეიძლება ეს სიმართლე იყოს და მგონია ძალიან ბოროტი ხუმრობა, რომელსაც ბოროტი ადამიანები იგონებენ.
აი, უკვე ვუახლოვდები თბილისს და შევდივარ სახლში, რომელიც ასე ძლიერ მომნატრებია.
ჩემი ძმა მეგებება, მეხუტება და ორივეს ცრემლები გვდის, რომლის შეჩერებაც შეუძლებელი ხდება.
შევდივარ და მხვდება მამა, რომელიც გაყინულია.
მამას ცხოვრების ბოლომდე დედაჩემი უყვარდა ! მე ეს დანამდვილებით ვიცი და არა მარტო არამედ ყველამ იცის, თუმცა რატომღაც დედას ეს არ სჯერა ან სჯერა, მაგრამ სინდისი ქენჯნის :))))
22 ნოემბერს სუსხი იყო.
წვიმას ატანდა თოვლსაც და ტიროდა ყველა, მათ შორის დედაჩემიც.
22 ნოემბერს, წვიმასა და სუსხში მამაჩემი ცივ მიწას მიბარდა.
მე დავტოვე ჩემი ქალაქი და დავუბრუნდი გარემოს, რომელიც მეზიზღება მთელი ცხოვრებაა ..
დავუბრუნდი მამაჩემის ტანსაცმლით ხელში, რომელთან ერთადაც მძინავს და გულში ვიხუტებ.
მამა მხოლოდ ერთხელ დამესიზმრა მიუხედავად იმისა, რომ უამრავჯერ მითხოვია ცრემლებში გასულს ძილში მაინც მწვეოდა.
მე მას შემდეგ დედაც აღარ მინახავს.
მთელი 17 წლის ჯავრი როგორც იქნა ჩამოვირეცხე და ყველაფერი პირში მივახალე.
ჩვენ ერთმანეთი ცხოვრებაში მეორედ, თუმცა სამუდამოდ მივატოვეთ.
მან პატიება სთხოვა მამას, რომელი გაყინული იწვა სასახლეში და მამამაც ალბათ აპატია.
მამა სწორედ ამიტომ აღარ მესიზმრება და აღარ მოდის ჩემთან.
მას ხომ ყველაზე მეტად დედაჩემი უყვარდა.
მე კი მისგან წამოვედი, რაც მამას არასდროს არ გაუხარდებოდა.
ახლა კი არ ვიცი ეს რაღაც აქ რატომ დავწერე, უბრალოდ უნდა დამეწერა და მორჩა.
და კიდევ .. არც ის ვიცი ეს " რჩევებში " რატომ დავამატე.
შეიძლება იმიტომ, რომ შეიძლება ვინმე გამოჩნდეს და მითხრას, რომ არ ვარ ცუდი შვილი !
მითხრას, რომ ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება და ესეც წარმავალია მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი ასე არ არის.

ასევე დაგაინტერესებთ: