გამარჯობათ.
მე ახალბედა " მწერალი " ვარ ამ გვერდზე მიუხედავად იმისა, რომ მგონია არც თუ ისე კარგად გამომდის ეს საქმე ..
ალათ სულ რაღაც ნახევარი საათია, რაც ამ გვერდზე დავრეგისტრირდი და ვცდილობ აქ ვპოვო შვება : ))
მე თქვენი დახმარება მჭირდება, თუმცა ვიცი, რომ ამ სტატიის გახსნით ბევრი არც შეიწუხებს თავს, ხოლო ვინც შეიწუხებს ის უთუოდ იფიქრებს, რომ სულელი ვარ ..
მე სულ რაღაც 17 წლის გოგო ვარ, რომელსაც მამა ადრეულ ასაკში ბოროტმა ადამიანებმა წაართვეს, ხოლო მაშინ, როდესაც ფიქრობდა, რომ გაიზარდა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა ბედმა მწარედ დასცინა და მამამისი შორს, ძალიან შორს წაიყვანა. წაიყვანა იქ საიდანაც აღარ ბრუნდებიან.
მყავს დედა, რომელთანაც ურთიერთობა არ მაქვს.
მყავს უფროსი ძმა, რომელიც მაძლევს უფლებას ვიამაყო ჩემთვის ყველაზე ძვირფასით და მყავს პატარა და რომლის თვალებშიც ვხედავ იმედს ხვალინდელი დღის.
თავს არ მოგაწყენთ და ამიტომ მთავარ სათქმელზე გადავალ.
ვიცი ამას სიყვარული არ ქვია და შეჩვევაა, რომელიც ამეკვიატა, თუმცა სიყცარული არ არის თავად შეჩვევაც ?!
მიყვარს ბიჭი, რომელიც გავიცანი ფეისბუქის საშუალებით, თუმცა ჩვენ ერთქალაქში ვცხოვრობთ და არაერთხელ მინახავს ის მაკდონალდსის შესასვლელთან თავის ძმაკაცებთან ერთად მომღიმარი და ნათელი თვალებით.
დიდი დრო არც გასულა მას შემდეგ, რაც დავახლოვდით და მე მასთან შესახვედრად არ გავსულვარ.
მეშინია, მეშინია რომ ვნახო და რაღაც ისე ვერ იყოს, როგორც საჭიროა.
სტუდენტია და ამიტომ დროებით იმყოფებ ჩვენს ქალაქში სწავლის დაწყებამდე, თუმცა ვიცი რომ აპრილში ისევ ჩამოვა სააღდგომოდ და ჩვენ ზუსტად მაშინ ვნახავთ ერთმანეთს.
ყველაზე კარგი კი ის არის, რომ ახსოვს აპრილი და ახსოვს შემდეგი დასვენება, დასვენება რომლის დროსაც მნახავს.
შეყვარებული არ ყავს და როგორც თვითონ ამბობს არც არასდროს ყვარებია გოგო, თუმცა ხშირად მესაუბრება იმაზე თუ როგორი გოგოები მოსწონს და მე ზუსტად ამიტომ მეშინია, რომ რღაც ისე ვერ იყოს.
არა, არა რასამბობთ მე საერთოდ არ ვუჩივი ჩემს გარეგნობას, თუმცა არც გასაგიჟებელი ვარ.
ვარ შავგრემანი და გრძელთმიანი გოგო, რომელსაც აქვს თვალები, თუმცა ამ თვალის ფერს ვერავინ არჩევს, რადგანაც როგორც ეძახიან ქამელეონია.
მაქვს პატარა ცხვირი და საკმაოდ კარგი მოყვანილობის სახე.
ასე ვთვათ მამაჩემის ასლი ვარ, თუმცა მაქვს ერთი პრობლემა, რომელიც ძალიან მაწუხებს.
17 წლის ასაკში 1.60 ვარ .. ესეც ასე ! ადამიანი ხომ ვერასდროს იქნება სრულყოფილი.
მეც სწორედ ამის მეშინია. დიახ, თქვენ ახლა გაგეცინებათ ზემოთ ხსენებულზე, მაგრამ არაუშავს მე ხომ ამას უკვე შვეჩვიე სხვებისგან : ))
ბიჭი, რომელიც მიზეზია ყველა გაღიმების ზოგჯერ იმდენად მტკენს გულს, რომ ცრემლებს ძლივს ვიკავებ და ამით ვამაყობ, ვამაყობ რომ ადრინდელივით არ ვარ და შემიძლია არ მივცე ცრემლებს საშუალება დამისველონ ლოყები, რომლებსაც ატმისფერი გადაკრავს.
მეჩვენება, რომ ადრე უფრო თბილი იყო და დღეში ორჯერ, სამჯერ და ოთხჯერაც შეეძლო მოეწერა ერთი და იგივე რამ: რას შვრები ?
იყო მომენტები, როდესაც პასუხის მიწერას ვერ ვახერხებდი აბიტურიენტობის გამო და წერილს წერილზე აყოლებდა, თუმცა ბოლო ორი დღეა, რაც თითქოს შეიცვალასავით ..
მას შუძლია ახლა უკვე დღეგამოშვებით მწეროს და დაინტერესდეს ჩემს ყოფა-ცხოვრებაზე, რაც ძალიან მტკივნეული ხდება ჩემთვის.
ის სულაც არ არის ღმერთი და სულაც არ არის ყველაზე სიმპათიური ბიჭი, მაგრამ მიზიდავს ისე როგორც არავინ.
ის პირველია ვინც ჩემი ხუთ წლიანი დანგრეული ურთიერთობის შემდეგ შეძლო ჩემს პირად სივრცეში შეჭრა და თვითონ არ ვაძლევ უფლებას, რომ გამოაღწიოს ამ სივრციდან.
უბრალოდ მირჩიეთ ან მითხარით რამე ..
რას ფიქრობთ ან ყოფილხართ ასე ოდესმე ?

ასევე დაგაინტერესებთ: