ერთი სიცოცხლე, ერთი ღერი ბაბუაწვერა...
ქარის ერთ წამში მონაქროლის გახდები წერა...
როგორ შესწვდები ჟინით აღვსილ ხვიარ ლიანებს,
თუ არსებობა ფესვიდანვე განაღვლიანებს...
სადღაც გაწყვეტას რომ ლამობ და მაინც არ წყდები,
გამოუვალი არსებობით კედლებს აწყდები...
გამოჩნდებიან, გულს მიანდობ, გულით გხვდებიან,
მაგრამ უეცრად და უგულოდ იკარგებიან...
რჩები ისევე ნირწამხდარი საკუთარ თავთან,
მოგჩვენებია, თურმე გრძნობა მეგობრობს ქართან.
შენ არ იცვლები, სიკეთით და სითბოთი სავსე...
ისევ ბავშვური მიამიტი ღიმილი გავსებს...
მაგრამ ვერ სწვდები კენწეროში ასულ ლიანებს,
რადგან ცხოვრება სიყრმიდანვე გადარდიანებს...

/ნინო ჯანქანიძე/

ასევე დაგაინტერესებთ: