გიო: მაარ.. როგორ ხარ? - და კოცნა დააპირა, მე სახე გავწიე და მაგრად გავარტყი. რათქმა უნდა მაშინვე ვინანე. - გამაგებინე რა მოხდა, რა გჭირს, რატო ტირი... - ტონი გაუმკაცრდა...
მე: მატყუარა ხარ და მეტი არაფერი. დამაჯერე ვითომ იმ ღამეს შენი ბრალი არ იყო.
გიო: რაზე მეუბნები პირდაპირ მითხარი...
მე: ცდილობ ვერ მიხვდე, მაგრამ სიმართლე უკვე ვიცი.
გიო: მარი გამაგებინე რა გინდა.
მე: არ მინდა რო ჩემი შეყვარებული მკვლელი და მატყუარა იყოს.
გიო: მკვლელი?
მე: დიახ..
გიო: მე არავინ მომიკლავს...
მე: კიდევ მატყუებ, აბა იმ ღამეს ჩემთან რო ამოხვედი და ხელი სისხლიანი გქონდა... - აღარ დამამთავრებინა.
გიო: მე ხო ყველაფერი აგიხსენი რაც მოხდა...
მე: მაგრამ არ გითქვამს რა მოხდა სინამდვილეში.
გიო: ესეიგი გგონია რომ მკვლელი ვარ და მე ის მოვკალი?
მე: კი არ მგონია ნამდვილად ვიცი...
გიო: მარი მომისმინე...
მე: არ მაინტერესებს, არ მინდა შენი მოსმენა.
გიო: გეფიცები არ მომიკლავს...
მე: რა გეგონა სიმართლეს ვერ გავიგებდიი? მე ჩემსას გავიძახოდი....
გიო: მარი მკველი არ ვარ.. დამიჯერე არავინ მომიკლავს... მე ხომ აგიხსენი...
მე: შენ ამიხსენი შენი შეთხზული ამბავი და დამიმალე სინამდვილე.
გიო: მარი....
მე: არ მაინტერესებს...
გიო: ერთი წუთი მომისმინე..
მე: შენი არ მჯერა...
გიო: მარი. - ხმას აუწია
მე: რა გინდა.
გიო: ჩვენი სიყვარული შემიძლია დავიფიცო რო მე არავინ მომიკლავს... - ხმადაბლა მითხრა და ნაღვლიანი თვალებით შემომხედა.
მე: რომელი სიყვარული... შენთვის რომ საერთოდ არც არსებობდა?
გიო: მაგას რატო ამბობ... - გული ეტკინა ეს რომ ვუთხარი... უფრო დასევდიანდა და მის სახეზე ტკივილი გამოისახა. - ის დღეები შენთან რო გავატარე... ფიქრობ ჩემთვის არაფერს ნიშნავს? - ნაღვლიანი ხმით მკითხა.
მე: არ ვიცი, - თან ცრემლები წამომივიდა. - ყველაფერი უნდა შევწყვიტოთ.
გიო: მარი რატო... რატო გინდა რო დავშორდეთ.
მე: ესეიგი კიდევ ვერ გაიგე.
გიო: მაგას ვერც გაგიგებ.მიზეზი რატოც შენ მშორდები ტყუილი და არარსებულია. - ისევ ხმას აუწია.
მე: არ ვიცი, მე მივდივარ.
გიო: ესეიგი ჩვენი ერთად გატარებული დღეები შენთვის არაფერია?
მე: შენთვის?
გიო: ჩემთვის ყველაფერია.
მე: კარგად გიო. - და შემოვბრუნდი.
გიო: მარი არ წახვიდე. - და ხელი მკლავში ჩამავლო.
მე: გამიშვი, არაფერი შიცვლება, ჩემი დარჩენით ორივე უნდა დავიტანჯოთ.
გიო: ორივე იმ შემთხვევაში დავიტანჯებით თუ წახვალ.
მე: კარგად იყავი... - თან ვტიროდი.
გიო: მერე გვიანი არ იყოს....
აღარაფერი მითქვამს, წამოვედი, გული საშინლად მტკიოდა. თავში ყველაფერი ამერია. რათქმაუნდა გიო ისევ მიყვარდა, მაგრამ ვერ ვპატიობდი ტყუილს. გზაში ერთდროულად მახსენდებოდა გიოსთან გატარებული ყოველი წამი, ის დღე პირველად რომ გავიცანი და აივანზე ვსაუბრობდით. მისი სიტყვები, ჩემი ბედნიერება შენი ღიმილიაო, და ყველაფერი რაც მასთან მაკავშირებდა. ვცდილობდი რაღაცით გამემართლებინა მაგრამ ვერ ვამართლებდი, რადგან არ მიყვარს როცა მატყუებენ. სიკვდილს ვნატრობდი. გიოს გარეშე სიცოცხლე არ მინდოდა.ვიტანჯებოდი. თითქოს ყველაფერი ამტკივდა. მინდოდა ვიღაცას ეთქვა რო ყველაფერი ტყუილია და გიოს არავინ მოუკლავს. საშინელ ფიქრებში, როგორც იქნა გიოს სახლს მივადექი.
ელე: შემოდი, რა გჭირს, ტირილისგან თვალები დასიებული გაქვს, რა გატირებს...
მე: ძააან ცუდად ვარ, გული მტკივა.
ელე: მოიცა წყალს დაგალევინებ. ჩამოჯექი. - იქვე დავჯექი, გაოგნებული ვიყავი, გიოს თვალები მედგა თვალწინ როცა მიმყკიცებდა არავინ მომიკლავსო. - აი დალიე.. - წყლის დალევა მესიამოვნა. - მომიყევი რა მოხდა. - ყველაფერი ვუამბე. გაოგნებული მისმენდა. ვერ იჯერებდა. გიომ ყველასთან ისეთი შთაბეჭდილება დატოვა, ვერავინ იფიქრებდა რომ მკვლელი იყო. - ესეიგი იმ ღამეს გიომ ის ბიჭი.... - მე თავი დავუქნიე. მერე ლიზიც მოვიდა და მასაც მოვუყევით. გაოგნებული დარჩა, ვერ წარმოედგინა.
2 კვირა სახლიდან გარეთ არ გავდიოდი.სულ გიოზე ვფიქრობდი. ღამე ვტიროდი. ლაშასთან არაფერს ვიმჩნევდი. დედა რომ მირეკავდა არ ვეუბნებოდი რაც მოხდა. ეს მხოლოდ ლიზიმ და ელემ იცოდნენ. ისევ თვითონ თუ მოვიდოდნენ თორე მე არც გავდიოდი. მოკლედ, ცხოვრება ჯოჯოხეთად მექცა. ღამით სანამ ჩამეძინებოდა გიოზე ვფიქრობდი. რომ დამეძინებოდა გიოს ვხედავდი სიზმარში. ერთხელაც ლაშა გასული იყო, ლიზი და ელე ახალი წასულები იყვნენ. კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა. არავის არ ველოდი. კარი გავაღე და ნინი დამხვდა. გამიკვირდა მაგრამ მერე გამახსენდა რომ მე ვუთხარი გამომიარე მეთქი.
მე: ვაა.. ნინი... შემოდი.
ნინი: როგორ ხარ?
მე: კარგად, შენ როგორ ხარ?
ნინი: ვარ რა... რამდენი ხანია აქ არ ვყოფილვარ,
მე: აბა...
ნინი: არადა რა ხშირად მოვდიოდი ხოლმე....
მე: ხო... ყავას ხო დალევ?
ნინი: კი, თუ არ შეწუხდები.
მე: მოვადუღებ ეხლავე. - სამზარეულოში კვლავ ის საშინელი ამბავი გამახსენდა.
ნინი: შენ რას შვრები, დასასვენებლად იყავი?
მე: არა, არ ვყოფილვარ, შენ? - გავძახე სამზარეულოდან.
ნინი: მე ზღვაზე ვიყავი.
მე: კარგად გაერთობოდი.
ნინი: ხოო ძაან... თან იქ ერთი ბიჭი მომეწონა... აუ იცი რა საყვარელია და ტრა ბედნიერები ვაართ?
მე: მართლაა? ძაან მაგარია, გილოცავ და ბედნიერებას გისურვებ. მოკლედ ჭკუაზე არ ხარ. - თან ყავა მისაღებში გავიტანე.
ნინი: ხოო გოგო რავი.... უი რაღაც მაინტერესებს.
მე: აბა გისმენ...
ნინი: ეხლახანს რო შეგხვდი...
მე: ხო.
ნინი: ამბავი რო მოგიყევი, შენი სახლისწინ მეთქი, რაღაც მკვლელობა მოხდა თქო.
მე: ხო, მერე? - მე ავღელდი.
ნინი: მაინტერესებს მაშინ მაგ ამბავმა ასე რატო აგაღელვა-არ ვიცოდი რა მეთქვა.
მე:არა უბრალოდ ძალიან დავიგრუზე, თან რაღაც გამახსენდა და...
ნინი: ააა.... გასაგებია,
მე: რაიყო, კიდე რამე ხო არ გაიგე...
ნინი: კი, როგორ არა, თუ გაინტერესებს გავიგე რო ეგ ჭორი ყოფილა.
მე: რა ყოფილა ჭორი... - მე თვალები დავაჭყიტე.
ნინი: ხო, რაც მოგიყევი ცრუ ინფომაცია ყოფილა. - გული ამიჩქარდა, ხელები ამიკანკალდა.
მე: როგორ, აბა სინამდვილეში რა მოხდა... - ძლივს ამოვღერღე.
ნინი: რა მოხდა და....