15 წუთში უკვე ჩემთან იყვნენ
ელე: რა იყო, რა ხდება..
მე: გიო ვნახე
ლიზი: ოჰ! ახალი ამბავი
ელე: ისედაც ყოველდღე არ ხვდებოდიიი?
მე: არა არა მომისმინეთ. იცით რა მითხრა
ლიზი: რა...
მე: მიყვარხარო..
ელე: რააა??
ლიზი: მართლა?
მე: კიი..
ლიზი: ვააა... უყურე მაგას....
ელე: მერე შენ რა უთხარი...
მე: მიყვარხარო ასე არ მითქვამს, მაგრამ მომენატრეო რომ მითხრა ვუთხარი მეცთქო... - ერთი სიტყვით ყველაფერი მოვუყევი.
1 კვირა გავიდა რაც გიომ სიყვარული ამიხსნა, ამ ერთი კვირის განმავლობაშიყოველდღე მხვდებოდა. ერთ დღესაც დამირეკა
მე: ალო....
გიო: მარი როგორ ხარ?
მე: კარგად, შენ?
გიო:მეც კარგად, რაღაც მინდა გთხოვო..
მე: აბა... გისმენ...
გიო: ხვალ ძმაკაცის დაბადებისდღეზე მივდივარ და მინდა შენც წამოხვიდე...
მე: რა? გაგიჟდიი? არა....
გიო: გთხოოოვ....
მე: აუ არა რა...
გიო: გემუდარები...
მე: არ ვიცი...
გიო: იქ გოგოებიც იქნებიან და გაგაცნობ.ჩემ სამეგობროს ხო არ იცნობ არა....
მე: ხოო გიო მარა... უხერხულია რას იფიქრებენ....
გიო: აუ არაფერსაც არ იფიქრებენ, გთხოოოვ რააა....
მე: კაი ხოო....
გიო: მიყვარხარ
მე: მეც.
გიო: კაი აბა ხვალამდე.
მე: კარგად. - მეორე დღეც გათენდა. გიომ გამომიარა და წავედით. გზაში ვკითხე იმ შენ ძმაკაცს რა ქვია მეთქი და ნიკაო. რომ მივედით გიომ ყველა გამაცნო. პირველი შთაბეჭდილება კარგი იყო. ბიჭებიდან ყველა დათვრა, გიოს სიმთვრალე არ ვიცოდი, სულ ღადაობდა და ხუმრობდა. ბევრი ვიცინეთ. მერე ვიღაც ბიჭი შემოვიდა. მთვრალი იყო. ცუდი თვალებით იყურებოდა. მე პირადად შემეშინდა.
- აქ რა ხდება... - იკითხა იმ ბიჭმა.
ნიკა: არაფერი რა უნდა ხდებოდეს... - აშკარად არავის ესიამოვნა მისი მოსვლა.
- აბა რა... უჩემოდ სვავთ?
ნიკა: აუ არ გინდა რა ეხლა.. - მე ხან ნიკას გავხედავდი, ხან იმ ბიჭს.
მე: გიო ვინ არის ეს?
გიო: აუ რავი სუ შარზეა, რა უნდა ვერ გაიგებ.
- ამას აქ რა უნდა... - და გიოს მიაშტერდა.
ნიკა: რას ქვია რა უნდა, ჩემი ძმაკაცია და შენ არ გაკითხებ აქ ვინ მეყოლება გაიგეეე?
- გეუბნები წავიდეს.. - გიო წამოდგა, მე ძალიან შემეშინდა.
გიო: მომისმინე... შენი საქმე არააა მე სად ვიქნები.
- ვააა მართლააა? - და გიოს ხელი ჰკრა... მე ყველაფერი ამიკანკალდა.. გიომ მუშტი მ,ოიქნია და იმ ვიღაცას სახეში გაარტყა. მე გიოს მივვარდი.
მე: გიო გეხვეწები თავი დაანებე.. - თან ნამტირალევი ხმა მქონდა, ხელი მკლავში ჩავჭიდე. გიო ჩემკენ შემოტრიალდა.
გიო: ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება.... არ ინერვიულო.. მიყვარხარ. მარი იქით გაიყვანეთ. - ვიღაც გოგოს ანიშნა და ლოყაზე მაკოცა.. ვიგრძენი ვიღაცამ მკლავში ხელი ჩამჭიდა და სხვა ოთახში გამიყვანა.
- დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება. - ვინც მელაპარაკებოდა ნინო ერქვა. კარგი გოგო იყო. ჩემ დაწყნარებას ცდილობდა. მერე გავიდა წყალი შემომიტანა. ცოტა დავმშვიდდი. ცოტა ხანში გიო შემოვიდა. ტუჩი ჰქონდა გახეთქილი და სისხლი სდიოდა. სასწრაფოდ წამოვდექი. ნაჭერი ავიღე და რაც ჭიქაში წყალი დამრჩა დავასველე. მერე გავწურე და გიოს ტტუჩთან მივადე. თან იქვე ჩამოვსვი.
გიო: ბოდიში..
მე: ნუ ლაპარაკობ..
გიო: არ მინდოდა მაპატიე...
მე: ეხლა მთვრალი ხარ, ხვალ ვილაპარაკოთ. - ისეთი მთვრალი არი იყო რო ვერ ეაზროვნე ან სიარული ვერ შეეძლო, მაგრამ მე ვარწმუნებდი ძალიან მთვრალი ხარ მეთქი. ხმა აღარ ამოუღია, სისხლდენა შევუჩერე. - სახლში წავიდეთ. - აიჩემა გაგაცილებო და აღარც დავუშალე. იმისი არ შემშინებია რო თავის სახლს ვერ მიაგნებდა. მთელი გზა არცერთს ხმა არ ამოგვიღია. ჩემს სახლს რომ მივუახლოვდით, მაშინ მკითხა:
გიო: შეგეშინდა?
მე: როგორ ფიქრობ არ შემეშინდებოდაა?
გიო: მაპატიე...
მე: .............. - ხმას არ ვიღებდი.
გიო: მაპატიეებ?
მე: ..............
გიო: ვიცი რო ინერვიულე, უფროსწორედ მე განერვიულე.
მე: მაგას თუ მაინც ხვდები, კიდე რა უშავს. - ეს რომ ვუთხარი ეწყინა. ნაღვლიანი და სევდიანი თვალებით შემომხედა.
გიო: მაგას რატო მეუბნები, ეგეთი უყურადღებო გგონივარ?
მე: ..............
გიო: მიპასუხე, მაპატიებ?
მე: .............. - ვერც ხოს ვეუბნებოდი და ვერც არას. თან ძირს რაღაცას მივშტერებოდი.
გიო: მარი... - თავი ამაწევინა და თვალებში ჩამხედა. კვლავ სევდიანი გამომეტყველება ჰქონდა.
მე: რა გინდა...
გიო: მიყვარხარ. - მე მეტი ვეღარ მოვითმინე და მაგრად ჩავეხუტე. რაც არ უნდა მომხდარიყო, მაინც უზომოდ მიყვარდა. ჩემი ცხოვრება ხარო ყურში ჩამჩურჩულა, მერე ლოყაზე მაკოცა და ისევ მაგრად ჩამეხუტა.
მე: უნდა შევიდე...
გიო: ეხლა მშვიდად ვიქნები. - გავუღიმე, მანაც გამიღიმა. შევტრიალდი, კარი უნდა გამეღო. - ერთი წუთი... - გიომ დამიძახა და ისევ მოვბრუნდი.
მე: რა იყო.... - მოვიდა და ისევ ჩამეხუტა.
გიო: მაგრად მიყვარხარ, სიცოცხლეზე მეტად. - მთვარლს სიყვარულის ბუშტი გაუსკდა, თუმცა ისედაც ხომ მოსიყვარულე იყო.
მე: მეც უზომოდ მიყვარხარ. მაგრამ ეხლა უნდა წახვიდე და დაიძინო. - სახლში წავიდა. მეორე დღეს ელე და ლიზი მოვიდნენ და რათქმაუნდა ყველაფერი მოვუყევი.
მოკლედ ჩემი და გიოს ურთიერთობა ასე გრძელდებოდა. ერთ დღესაც ლიზისთან მივდიოდი, გზაში ბაღის ჯგუფელი შემხვდა. გადავეხვიე, ნინი ერქვა.
მე:ნიიიინ, როგორ ხარ?
ნინი: რავი ვაარ რა... შენ როგორ ხარ?
მე: მეც ეგრე, რას შვრები სად დაიკარგე?
ნინი: აუ რავი, ჯერ სხვა ქალაქში გადავედით საცხოვრებლად, მერე საზღვარგარეთ წავედით და ეხლა ისევ აქ ვართ რა...
მე: გამომიარე რა როდისმე...
ნინი: აუცილებლად...
მე: და როდის ჩამოხვედი... დიდი ხანია?
ნინი: 22 ივლისს ჩამოვედი.. უი იცი როდიიის? გაიგებდი ალბათ შენი სახლის წინ რო მკვლელობა მოხდა... აი მაგის წინა დღეს ჩამოვედი. - მე ძალიან დავიბენი. იმ დღეს რა დამავიწყებდა გიო რო გავიცანი, 23 ივლისი იყო.
მე: უი არ ვიცი მომიყევი რა მოხდა...
ნინი: რა მოხდა და, როგორც გავიგე გოგო და ბიჭი ჩხუბობდნენ, მერე ვიღაცა მისულა და ის ბიჭი მოუკლავს...
მე: და ეხლა ის მკვლელი დაიჭირეეს?
ნინი: არა, კიდევ ეძებენ... სასწრაფოდ დამალულა. სასწრაფო ვინც გამოიძახა აღარც ის ჩანს რომ თქვას რა მოხდა... - მე გიოს სიტყვები გამახსენდა, სასწრაფო გამოვიძახე და წამოვედიო. - რა ხდება... ხო კარგად ხარ? - აღელვება შემატყო, ყველაფერი ამიკანკალდა... გამოვიდა რო მკვლელი გიო იყო. ყველაფერზე გული მწყდებოდა, პირველი რო გიო მკვლელი იყო და მეორე რო მან მე მომატყუა...თვალები მემღვრეოდა, თითქოს ყველაფერი ინგრეოდა. ასე რატომ გამიმეტა... სიმართლე რომ ეთქვა ხომ უფრო დავაფასებდი....
მე: მაპატიე, სასწრაფოდ უნდა წავიდე...
ნინი: ხომ კარგად ხარ...
მე: კი.... კი.... გამომიარე როდისმე. - გაკვირვებული მიყურებდა. აღარც დავემშვიდობე, წამოვედი, იმ ქუჩას გავცდი თუ არა ტელეფონი ამოვიღე და გიოს დავურეკე.
მე: ალო... გიო სასწრაფოდ შემხვდი, ჩვენ ადგილას - თან მეტირებოდა და ხმა მერთმეოდა.
გიო: მარი ხომ კარგად ხარ ტირიიი?
მე: რომ მოხვალ გეტყვი.. ჩქარა მოდი. - და გავუთიშე. პირველად მოხდა, რომ როცა გიოს უნდა შევხვედროდი იმ ადგილას ჯერ მე მივედი. ჩამოვჯექი და ცრემლებმაც აღარ დააყოვნეს... ბევრი არ მიცდია.. მალე მოვიდა....