გიო: გამარჯობა...
მე: გამარჯობა
გიო: როგორ ხარ?
მე:კარგად, შენ?
გიო: მეც კარგად, აბა ახალი რა არის?
მე: რავიცი, არაფერი-გემოვნებიანად ეცვა, ფიზიკურად კი ისედაც მომწონდა...
გიო: ლამაზად გამოიყურები...
მე: მადლობა - სულ დავიბენი
გიო: ესეიგი შენკენ ახალი არაფერი?
მე: არაფერი, შენ რას შვრები, კიდევ იმალებიი?
გიო: ჯერჯერობით. მალე ალბათ ყველაფერი გაირკვევა, მაგრამ არ გვინდა ამაზე ლაპარაკი.
მე: კარგი...
გიო: შენი დაქალები ისევ შენთან არიან?
მე: არა, ეხლა ჩემი ბიძაშვილი რჩება ხოლმე, შენ მარტო ხაარ?
გიო: კი, მე მარტო ვარ. ჩემი ოჯახი რამდენიმე თვეში ჩამოვა...
მე: გასაგებია.. - ღრმად ამოვისუნთქე, ნერვიულობა მეტყობოდა. გიომაც შეამჩნია.
გიო: ნერვიულობ არა...
მე: კი, ცოტა... - ორივე გავჩუმდით, მერე ისევ მე ვიკითხე. - ჩხუბი ხშირად მოგდიის? - ამ კითხვაზე გაეცინა.
გიო: არც ისე... ვცდილობ ხოლმე დათმობაზე წავიდა მარა ზოგჯერ არ გამომდის.
მე: მეგობრები ბევრი გყაავს?
გიო: მეგობრები თუ გაინტერესებს ძალიან ბევრი და თუ ნამდვილი მეგობრები გაინტერესებს ცოტა მყავს...
მე: ხო, ნამდვილი მეგობარი 2, მაქსიმუმ 3 თუ ეყოლება ადამიანს..
გიო: მართალია, როგორც მივხვდი შენთვის ის ორი ადამიანი უნდა იყოს ნამდვილი მეგობარი.
მე: ხოო.. მხოლოდ ისინ მყვანან ნამდვილ მეგობრებად. ბევრი მეგობარი არც მე მყავს.
გიო: არცაა საჭირო, მეგობრად ის უნდა ჩათვალო ვინც უსიტყვოდ გიგებს, ასე არაა?
მე: კიიი ასეა.. - ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ. ბევრ თემას შევეხეთ.
გიო: შენთან საუბარი სასიამოვნოა... - მე გავუღიმე.
მე: უნდა წავიდე,
გიო: გაგაცილებ.
მე: არ არის საჭირო, მარტო წავალ...
გიო: არა გაგაცილებ. - ერთი სიტყვით, გამომყვა. ჩემს სახლთან დიდი ხანი არ გავჩერდით. ისედაც გარისკა, ამდენი რო ვილაპარაკეთ. დავემშვიდობე და სახლში შევედი. ცოტა ხანში ლაშაც მოვიდა. საღამოს ფაცეში შევედი და გიო მეგობრობას მთავაზობდა., რათქმა უნდა დავთანხმდი.
მეორე დღეს ლიზიმ დამირეკა ელესთან წავიდეთო და მეც გავემზადე. ლაშაც გავიდა, დამიბარა საღამოს მოვალო. ცოტა ხანში ლიზიც მოვიდა.
მე: შემოდი ცოტა ხანი...
ლიზი: როდოს მე შენ დაგირეკე და მზად კიდევ არ ხარ...
მე: ეხლავე, ეხლავე...
ლიზი: რაიყო გიოსთან კი არ მიმყავხარ...
მე: ოჰ! ვიხუმრეეთ?
ლიზი: რავიცი რაღაცა ეგეთი : )
მე: კაი წავედით - ელესთან მივედით.
ელე: როგორ ხართ?
ლიზი: რავი, შენ როგორ ხარ?
ელე: მეც ვაარ რა... მარი შენსკენ რა ხდება?
მე: ძველებურად...
ელე: გიოზე გეკითხები
მე: ხო, რავი გუშინ ხო შევხვდი და საღამოს ფაცეზე მეგობრობა გამომიგზავნა..
ლიზი: აჰა...
ელე: ყავას ხო დალევთ?
მე: მე კი.
ლიზი: მეც. - ყავა დაგვალევინა. ელესთან დიდხანს გავჩერდით, მერე ცოტა ხანში გიომ დამირეკა...
მე: ალო...
გიო: როგორ ხარ მარი?
მე: კარგად, შენ?
გიო: მეც. შეგიძლია შემხვდეე?
მე: ეხლა?
გიო:კი ეხლა..
მე: სად მოვიდე?
გიო: მაშინ სადაც შევხვდით.
მე: კაი, დროებით. - ტელეფონი გავთიშე. ელე და ლიზი მე მიყურებდნენ მელოდებოდნენ რას ვიტყოდი. - ის იყო, შემხვდიო...
ელე: გიო?
მე: ხო.. ცოტა ხანში გავალ. - მართლაც 15 წუთში გავედი. იმ ადგილას მივედი, სადაც მაშინ. გიო უკვე იქ იყო. მომიკითხა, მოვიკითხე და ასე. ბევრი ვილაპარაკეთ. ისეთი განსაკუთრებული არაფერი გვითქვამს.
ჩემი და გიოს ასეთი ურთიერთობა და შეხვედრები 3 კვირა გაგრძელდა. თითქმის ყოველდღე ვხვდებოდით. ერთხელ ისე მოხდა, რომ 2 დღე ზედიზედ ვერ შევხვდი და ძალიან მომენატრა, ვეღარ ვძლებდი. ღამეები სულ მასზე ვფიქრობდი. ვოცნებობდი რომ შევყვარებოდი. მე ჩემს თავს გამოვუტყდი რომ მიყვარდა... რათქმაუნდა ლიზისა და ელესაც ვუთხარი.მხოლოდ ის მინდოდა რომ ჩემთვის სიტყვა „მიყვარახარ" ეთქვა. როდესაც ვხვდებოდი დაშორება აღარ მინდოდა. სულ შევიცვალე, ჩაფიქრებული და მეოცნებე გავხდი. ჩემი ოცნებები გიოს უკავშირდებოდა. 5 დღით სადღაც იყო წასული და სიგიჟემდე მენატრებოდა.
ჩამოვიდა თუ არა დამირეკა შევხვდეთო. უარს როგორ ვეტყოდი როცა უზომოდ მენატრებოდა. იმ ადგილზე მთხოვა მისვლა სადაც ვხვდებოდით ხომე. მივედი, როგორც ყოველთვის უკვე მისული დამხვდა.. გადამკოცნა, მინდოდა მაგრად ჩავხუტებოდი.
გიო: ულამაზესი ხარ... - და გამიღიმა.
მე: მადლობა - მეც გავუღიმე და თავი ჩავღუნე.
გიო: მომენატრე - ეს რომ მითხრა გული ამიჩქარდა.
მე: მეც...
გიო: მარი იცი... სანამ 5 დღე ვიყავი წასული სულ შენზე ვფიქრობდი. მარი - ღრმად ამოისუნთქა - მიყვარხარ... - თან თვალებში მიყურებდა, დამელოდა რას ვეტყოდი. მინდოდა მაგრად მეკივლა.მე ხომ ამ დღეზე ვოცნებობდი როცა გიო მეტყოდა რომ ვუყვარდი... მე ვეღარ მოვითმინე და მაგრად ჩავეხუტე. ამით ყველაფერს მიხვდა. ორივეს უაზროდ გვეცინებოდა, მიღიმოდა, მეფერებოდა, უბედნიერესი ვიყავი.
მე: ოდესმე გადაგიყვარდები?
გიო: ეგ არ მოხდება. - ისეთი თვალებით მიყურებდა მისი მჯეროდა.
მე:რა საყვარელი ხარ....
გიო: მინდა სულ გიმეორო რომ მიყვარხარ. უშენოდ გატარებულმა ხუთმა დღემ ამაში დამარწმუნა.
მე: უკვე მეც ვეღარ ვძლებდი, სიგიჟემდე მენატრებოდი.
გიო: მართლა? - თან გამიღიმა.
მე: მართლა. - და ისევ მაგრად ჩავეხუტე. სანამ ჩახუტებულები ვიყავით, ყურში ჩამჩურჩულა მიყავრხარო.
მე: მეშინია.
გიო: რისი...
მე: რომ ჩვენი ბედნიერება ოდესმე დასრულდება.
გიო: მაგაზე ნუ ფიქრობ. არასდროს მიგატოვებ. მიყავრხარ და ამას კიდევ ბევრჯერ გეტყვი.
მე: რაღაც მაინტერესებს.
გიო: რა...
მე: ყველაზე მეტად რა გაბედნიერებს...
გიო: მართლა გაინტერესეეებს?
მე: კიი
გიო: ყველაზე მეტად შენი სიცილი მაბედნიერებს... - დაუფიქრებლად მითხრა...
მე: და ყველაზე გულწრფელი როდის ხარ?
გიო: როდესაც შენთან ვარ...
მე: ესეიგი ყველაფერი მე მიკავშირდება.
გიო: აბა რაა.... - მოკლედ მაგარი დღე იყო, აი ყველაზე მაგარი. ლიზისა და ელეს დავურეკე ჩემთან მოდითმეთქი. 15 წუთში უკვე ჩემთან იყვნენ.