როდესაც მართამ სანდროს დაურეკა ბიჭი უმალვე მასთნ გაჩნდა , მთელა ღამე მუშაობდა გოგონა დაიღალა გადაიტვირთ მაგრამ საწადელს მაინც მიაღწია , ძალიან ლამაზი ესკიზები გამოვიდა , მაგრამ ყველაზე კარგი ის იყო რომ, სანამ მართ მუშაობას არ მორჩა სანდროს ფეხი არ მოუცვლია იჯხა უბრალოდ ხო აი უბრალოდ და უყურებდა გოგონას . უბრალოდ უყურებდა და ტკბებოდა მისი მშვენიერებით , მოსწონდა როგორც უდეგობდა საქმეს , როგორ შრომობდა , როგორ ნერვიულობდა და საერთოდ როგორი მშვენიერი იყო . დილით ორივეს თავითვიანთ სზაწოლში გემრიელად ეძინა სანამ არ დარეკა მაღვიძარამ და არ დაიწყო მათი ჯოჯოხეთივით ცხოვრება. მართა ისე გამოეწყო როგორც ჩვეულებრივ , ჯინსები , მაიკა და კედები , სანდროს კი შედარებით კლასიკურად ეცვა მაინც დირექტორი იყო . მართას აგვიანდებოდა შეეცადა ტაქსის გაჩერებას მაგრამ დღეს მისი დღე ნამდვილად არ იყო ჰოდა მხოლოდ ერთადერთი იმედიღა არსებობდა ამიტომაც აიყო ტელეფონი და ზუსტად იმ ერთი იმედის ნომერი აკრიფა :
– სანდროო მჭირდები
– შენ რაღაც ძალიან ხომარ მიეჩვია ამ ფრაზას
–გთხოვ
– კარგი კარგი დამელოდე
სანდრო ცოტახანი ვერ მოვიდა მართა კი ამის გამო ფეცებში ჩავარდა ნერიულობა იქით –აქთ დადიოდა და თვის თავსა მარტო ელაპარაკებოდა " არა რა მართა რა იმ ვირს აწი არაფერი არსთხოვო '' , '' რაიდიოტია სადარ ამდენხარს '' , '' კაჭკაზე ზის და ისე მოდის მგონი'' , '' დედამისი მომკლავს , მერე ალბათ ჩემ ქელეხში ლობიოს შეჭმას , '' ვითომ კარგი ქელეხი იქნება? '' '' კარგი რა მართა რაზე ფიქრობ'' '' სადახარ შე გოჯო ''
– შენი გოჯო შენს გადასარჩენად მოფრინდა
– ალბათ სიყვა ფრენის მნიშვნელობა არიცი
– დაგტოვებ ახლა და მერე შენ იფრინე
–დედაშენი მომკლავს ღორივით წამაგდევინებს თავს
– ასე ჩაცმული მოდიხარ ?
– ხო რაიყო
– არაფერი არაფერი წამოდი
სანდრომ მართა სამსახურამდე მიაცილა
– რო მორჩები დამირეკე წამოგიყვან
– ვიტომ არ მომკლავს ?
–არა მე დავურეკავ
–კარგი მაშინ დაგირეკავ
როდესაც მართა ნაასთან შევიდა დირექტორი თითქოს ძალიან გაბრაზებული იყო მაგრამ როცა გოგონამ თავისი ნახატები აჩვენა ნატას პირი ღია დარჩა ეს იყო რაღაც საოცარი , აი ისეთი რომ დახედავ და თვითონ კაბა გეძახის მოდი და ჩამიცვიო , აი ისეთი რო შეხედავ და იგრძნობ რო თუ ამას ჩაიცმევ ყველას მოხიბლავ , აი ისეთი თავს დედოფლად რო გაგრძნობინებს , მაგრამ ყველაზე გასაოცანი ის იყო რომ ეს უმშვენიერესობები ერთმა პატარა გოგონამ შექმნა
– ეს მართლა შენ დახატე ?
– დიახ
– მართა შენი დეფილე აუცილებლად შედგება და შენ იქნები ახალი ამომავალი ვარსკვლავი
– მართლა ? მაქ ამის შანსი
– მეხუმრები ?შენ უმაგრესი ხარ შენს ესკიზებში იგრძნობა სიყვარული , არა მხოლოდ ესკიზებში შენს თითეულ გამოხედვაშ , განსაკუთრებით კი მაშინ როცა სანდროს უყურებ
გოგონა გაწითლდა , რატომ არ შეეწინააღმდეგა ? ეგ თვიონაც არ იცის , მაგრამ ცხადია ტყუილს რა აზრი ქონდა ეს ხომ სიმართლე იყო მას თვალები უნათებდა როცა სანდროს ხედავდა , სწორედ როდესაც ნატამ სანდროს სახელი ახსენა გოგონა გაწითლდა ფიქრებმა კი იმ სამყაროში გადაისროლა სადაც მარო იქნებოდნენ ის და სანდრო , წყნარი მუსიკა და მათი ნელი ვალსი , როდესაც სანდრო ხელებს ხვევს და ამქვეყნად მდოლოდ წყვილი და მუსიკა რჩებდა როგორ ნაზად აყოლებენ რითმს სხეულს გოგონა ხელს კისერზე ხვევს ,სანდრო კი ეხვევა თითქოს არუნდა გაუშვას არუნდა დაკარგოს , ისინი ისე ახლოს არიან ერთმანეთთან .
– მართა მისმენ ?"
– რა ? ბოდიში სხვაგან წავედი
– მოდი ცოტახნით ეს საქმე გვერზე გადავდოთ , მგონი არცისე ბებერი ვარ ხომ ჩემთან საერთო ენა რომ ვერ გამონახო – გოგონამ უბრალოდ გაუღიმა დირექტორმა კი გააგრძელა.
– მომისმინე მართა ვიცი რო სანდრო გიყვარს ,ეს უკვე ძალიან გეტყობა , არ გინდა დაელაპარაკო ?
–არვიცი , მეშინია იგივე გრძნობით არ გიპასუხოს
– კარგი როგორც შენ გაგიხარდება ისე მოიქეცი . ახლა დეფილეს რაც შეეხება სადღაც ორ კვირაში ჩატარდება და ამისთვის ყველანაირად მზად უნდა იყო , სანდროს დაურეკე და სამკერვალოში წაგიყვანს რომ შეუკვეთო . ახლა შეგიძლია წახვიდე
" ოჰ დაგვიბრუნდა ძველი მირანდა '' გაიფიქრა მართამ და ღიმილით დატოვა ოთახი
– სანდრო ისევ მე ვარ ?
– ისევ გჭირდები ?
– ჰო მჭირდები
– იმედია სულ დაგჭირდები
– რა ?
– არა არაფერი ,კარგი მოგაკითხავ დამელოდე
ბავშვებმა სამკერვალოში შეიარეს და შეუკვეთეს კაბები , დროსა და ფასზეც შეთანხმდნენ და ბედნიერი სახით გამოვიდნენ
– გინდა ნაყინი ვჭამოთ ?
– სანდრო შენ ის ბიჭი აარხარ მოკვლას რომ მიპირებდა ? ასეთი ცვლილება რას მივაწერო ?
– და ვინ გითხრა რო შენი მოკვლა გადავიფიქრე ოო მინდოდა ნაყინზე საწამლავი მომეყარა მაგრამ გამოიცანი
– ამხელა არქიტექტორი კაციხარ , სულ როგორ უნდა ღლაბუცობდე
– წამოდი თორე დავიწვი
ბავშვებმა ბევრი იმხაიარულეს , ნაწინებით იგუნდავეს , ბოლოს ისეირნეს იბოდიალეს ბოლოს სანდრომ სახლამდე მიაცილა. მართა იმდენად ბედნიერი იყო , გახარებული ამდენი წლის შემდეგ პირველად იგრძნო თავი ბედნიერად უხაროდა თითქოს სანდრომ ის სიცარიელე შეუვსო რომელიც რამოდენიმე წლის წინ მშობლების დაღუპვამ წარმოუქმნა , '' მე ის მიყვარს '' ''არა არ მიყვარს '' '' თუ მიყვარს '' . არჩევანს ვერ აკეთებდა მართ უყვარდა თუ არ უყვარდა სიმართლე კი ის იყო რომ მას ის უყვარდა უბრალოდ ამის აღიარება არ უნდოდა . რატომ ? ეშინოდა , რისი ? ალბათ მისი დაკარგვის , ან იმის რომ აქეთ საპასუხო გრძნობა არ მიეღო , ან თუმდაც ურთიერობის ეშინოდა . არვიცი მაგრამ ფაქტიო იყო მას სანდრო ონიანი ყველაზე მეტად უყვარდა . გაინერესებთ რას გრძნობდა სანდრო ? მასაც უყვარდა ეს პატარა გოგონა უკვირდა დიახ უკვირდა როგორ შეძლო ამ გოგომ დაეკავებინა მის გულში ამხელა ადგილი . წყვილმა მთელი ღამე ამაზე ფიქრში გაატარა , სზანდრომ გადაწყვიტა რომ თვის გრძნობებში გამოტყდომოდა რადგან ასე ყოფნას აზრი ნამდვილად არ ქონდა .
დეფილე ახლოვდებოდა , მართა თითქმის მთელ დროს სამსახურში ატარებდა , ეს ხომ მისი შანსი იყო გამხდარიყო წარმატებული გაეცნო საზოგადოებას და არ ყოფილიყო უბრალოდ მართა , ოცნებობდა როგორ ჩამოარმევდნენ ავტოგრაფებს როგორ იამაყებდა მისით ბებია ძმა და ყველაზე მთავარი პიროვნება სანდრო .
და აი ის დღე დღე რომელსაც ყველა მოუთმენლად ელოდა , ნატა მიქავამ ახალი ვარსკვლავი შექმნა და სწორედ მართა იკაშკაშებს ..... შოუ იწყება . ყველაფერი ისეთი მშვენიერი იყო დეფილე თვით მარტაც ულამაზესი იყო , ამ საღამოს მხოლოდ ერთი პიროვნება აკლდა ეს იყო სანდროონიანი , მართა კი მხოლოდ მის გამო გამოეწყო ასე ლამაზად უნდოდა სანდროს ენახა , შეყვარებოდა . მაგრად სანდრო არ ჩანდა ... და აი დამთავრდა დეფილე როგორც წესი ახლა სცენაზე მართა უნდა გამოსულიყო მაგრამ ჩაირთო მუსიკა აი ის მუსიკა მართას ფიქრებში რომ იყო და სანდრო და მას ამ ქვეყნიერებიდან აქრობდა '' ნუთუ ეს სიზამრია '' ფიქრობდა გოგონა ან ვერ გაეგო რატომ ჩაირთო ახლა სწორედ, ეს სიმღერა რათქმაუნდა ეს სიზმარი ნამდვილად არ იყო , მაგრამ მას მთავარი გმირი სანდრო აკლდა ..... აი ბნელდება და სცენაზე კლასიკურად ჩაცმული საოცრად სიმპატიური ბიჭი ამოდის, რომელსაც ხელი უზარმაზარი თაიგული უჭირავს ......... დიახ ეს სანდროა მართს სანდრო
სანთელი იწვის, სანთელი დნება,
ჩემი ფიქრები უკვალოდ ქრება,
ნაღველი ისევ ჩემს გულში რჩება
და ეს ოცნებაც კვლავ ქარს მიჰყვება.
სანთელი დნება და ფიქრი რჩება,
სიქუმე დგება და ღამე კრთება,
ღამის წყვდიადში ცა იძირება
და ეს ოცნება უსიტყვოდ კვდება
მინდა ჩაგიხუტო მაგრად,
მინდა რაღაც გითხრა ყურში,
მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ
და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი
ისევ მომენატრე ძლიერ,
ისევ ამედევნე ფიქრად
ჩუმად გელოდები მაგრამ,
ვაი რომ ვერ გხედავ სიზმრად
ვიცი უშენობა მომკლავს,
ვიცი დავიღვრები ცრემლად,
მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი
და ფიქრებს მოვყავარ შენთან
სანდრო ლექს კითხულობს , აუდიტორია გატრუნული და ცრემლები სცვივათ . მართა შოკშია არიცი რაქნაას ბედნიერია უზმოდობ ბედნიერი
– აქ არის პიროვნება ,რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს და მე მინდა საქვეყნოდ ვთქვა ვიყვირო რომ გოგონა რომელიც მემიყვარს მართა ჯანელიძეა
დარბაზი შეძახილებს იწყებს , '' მართა '' მართა ყვირის ყველა გოგონა სცენაზე ადის და სანდროს პირდაპი უყურებს , ჯერ იბნევა , შემდეგ კი მთელი ძალით ყვირის
– მიყვარხარ სანდრო ონიანო ...
აპაპაპა ნუ გგონიათ რომ ისტორია ასე დამთავდება ჯერ სად ხართ ,მთავარი აწია აბა შემიფასეთ, სკოლა დაიწყო მე დრო არმაქ მაგრამ გამოვქექავ ხოლმე და დავწეწ , მიყვარხართთთ და კიდევ თვალის გადავლება ვერ მოვასწარი და არ გამაკრიტიკოთ ეს ხუმრობით შეგიძიათ ის დაწეროთ რასაც ფიქრობთ
ასევე დაგაინტერესებთ:
|
