მიყვარხარ და შენ არ გესმის ჩემი,
შენ არ გესმის ჩემი გულის ფეთქვა,
ვფიქრობ ახლა ჩემი განაჩენი,
რომ შეცვალა წვიმის წვეთი სეტყვამ,

გწერ ყველაფერზე.
რაც აქამდე იყო...ან არი.
ან რაც იქნება,-
ცაზე მზე და ბალახზე ნამი.
გწერ სიყვარულზე...
გაზაფხულზეც ბანალურად გწერ.
შენ იმსახურებ
წერილებს და მე მოშვებულ წვერს-

ქარი ურხევდა თმების დალალებს,
ვით შემოდგომის ქარი ყვავილებს,
თმები ბაგეზე ეფინებოდნენ და
ტუჩის საცხით იჟდინთებოდნენ.
მის ლამაზ სახეს, მშვენიერ თვალებს,
მას მზის სხივები ეფინებოდნენ,
კანს უნათებდნენ, როგორც ბრილიანტს,
ქალი, ქალგმერთი, ნეტა რა ქვია??

იყო სურვილი
გრძნობა კი არა,
იყო ტყუილი,
იყო მიყვარხარ.
იყო ცრემლები,
სიცილი იყო
და ყველაფერი
ხანმოკლე იყო.
თითქოს არც იყო,
იყო კი, არა,
ცხოვრებამ ისე

შერჩება ლექსი ხსოვნის ბარათებს,
ვით უშოვარი წამლის რეცეპტი,
მე კი გავყვები იმ მისამართებს
უმისამართოდ რომ დავეძებდი.

წუხელ ნამთვრალევს ბევრი ლექსი დამიწერია...
მთელი ცხოვრება სულ წამებში აღმიწერია...
უცნობზე ფიქრით ამივსია ცრემლით თვალები,
მე ამ ცხოვრებას არც გავურბი, არც ვემალები...
როგორ მიხვდები შენ ჩემს გრძნობას, ანდა იარას?
მე გულზე ისეც ბევრმა დარდმა გადამიარა...

რა მძიმედ სუნთქავ ჩემო სიცოცხლე
სინათლეს ვეღარ ხედავ,
უსმინე ჩემს ხმას, მუდამ იცოდე-
მე მხოლოდ შენ ერთს გხედავ...
ო.. როგორ გტკივა , ჩემო სიცოცხლე
ტყვიით დაჭრილი გული...

მაგარია როცა ქმარი ლექსებს გიძღვნის,
მაგარია როცა სახლის ზღურბლთან გიცდის.
მაგარია როცა შენთვის ღამეს ათევს,
გზას გინათებს ბნელში, ვით სანთელი მნათეს.
გვერდით რომ გყავს მუდამ, ერთგული და სანდო,
შეგიძლია ვისაც შენი თავი ანდო
და ფაქიზი მზერით აგიტაცებს ცაში,
ათრთოლება შენით შეემჩნევა ხმაში .

როდესაც დილით იღვიძებ და შენთან ერთად იღვიძებს ახალი გრძნობა, გრძნობა "არაამქვეყნიური" გრძნობა რომელიც შენშია და მხოლოდ შენია, ის პირველია, პირველიხარ მისთვის, და უკანასკნელი, რადგან ის წავა შენგან მაშინ როდესაც შენ მას ხელს კრავ და შეეცდები გააგდო შენი ცხოვრებიდან, რადგან გგონია უიმისოდ ბედნიერი იქნები და ფიქრობ რეალობა უკეთესია ვიდრე ილუზია...