ავტომობილი. მუხრუჭების ხმა. ავარია. შეჯახების მომენტში წამიერად წამოვხტი. ნანახი რეალობას ჰგავდა. თვალის გახელისას ოთახს მოვავლე თვალი, გარემო პალატას მივამსგავსე. მივხვდი საავადმყოფოში ვიყავი. არ მახსოვს როგორ ან რატომ მოვხვდი აქ, მაგრამ ის კი ვიცოდი, მძულდა ასეთი დაწესებულებები. შესვლისთანავე რომ იგრძნობდით დამახასიათებელ სუნს, დერეფნებში შტატივით მოსიარულე პაციენტებს ზედ ჩამოკიდებული წვეთოვნით. გარემო და ჩემი სხეული საგულდაგულოდ დავათვალიერე. მარცხენა ხელი თაბაშირში მქონდა. წამოდგომას შევეცადე და თავბრუსხვევამ მაიძულა ისევ ჰორიზონტალური მდგომარეობა მიმეღო. ცოტახანში ოთახში საშუალო ზომის ყავის ჭიქით ხელში უცნობი შემოვიდა.
–სასიამოვნოა თქვენი გაღვიძებული ხილვა. საკმაოდ დიდხანს იყავით გათიშული.
–თქვენ ვინ ხართ? _ თვალებმოჭუტულმა შევხედე ახალმოსულს.
–არ გახსოვთ? სამწუხაროდ მე დაგეჯახეთ. ისე უცებ გადმოჭერით გზა ვერც მოვასწარი გაანალიზება.
–აბა როგორაა ჩვენი პაციენტი? როგორც ჩანს გაგიღვიძია _ კარში თეთრხალათიანი, შუახნის მამაკაცი სახეზე ღიმილაკრული შემოვიდა.