საქართველოზე ლექსი ოჰ რამდენ ქართელს დაუწერია
და რამდენ დედას გმირის საფლავთან ცრემლიანად დაუმღერია
აკაკიმ ჩონგურს შეგვიდარა ეს სანაქებო
ჩვენ კი გვიწოდა მისი სიმები ამაყი იყავ შენ საქართველო
ოდესმე დიდი ყოფილაო ესეც მსმენია
რამდენი გმირი შეწირულა შამქორს ბასიანს
რამდენ გმირს ჩვენთვის ბევრი რამეც მოუთმენია
თავიანთი კბილებით რომ იცავდნენ მიწას მადლიანს
იმ მიწას სადაც გაუვლია აღმაშენებელს
იმ მიწას სადაც რუსთაველი წერდა პოემებს
აქ მოჭრეს მარჯვენა სვეტიცხოვლის ამაშენებლს

8 დეკემბერი,1560 წელი,ფონტენებლოს სასახლე,პარიზი,საფრანგეთი
მეფე კვდებოდა.ამის შესახებ უკვე კარგა ხანია დაირხეოდა ჭორები,რომელთა დაჯერებაც არავის სურდა,მაგრამ ახლა რანგით უკანასკნელი მსახურით დაწყებული,დედა-დედოფლით დამთავრებული,უკლებლივ ყველამ უტყუარად იცოდა ეს და სასახლე სამარისებურად გარინდულიყო.ჩვეულებრივ ხალხით გაჭედილი დერეფნები,რომლებშიაც თაგვი კუდს ვერ მოიქნევდა,ახლა უკაცრიელი იყო,თუ არ ჩავთვლით სამეფო პალატების წინ განმარტოებით მდგარ გოგონას.დროგამოშვებით მას ფეხაკრეფით ჩაუვლიდა რომელიმე მსახური და უხმაუროდ შესხლტებოდა შიგნით,მაგრამ ეს სულშთაბერილი გალათეას ქანდაკება მას არავითარ ყურადღებას არ აქცევდა.სახეზეც უკიდურესი გულგრილობა აღბეჭდოდა და მხოლოდ თითები,რომლებითაც მდიდრულ სპილოსძვლისფერ კაბას ჭმუჭნიდა,ცხადყოფდა,რომ გრძნობების განცდის უნარს საბოლოოდ არ მიეტოვებინა.

მე ამ ლექსების ძალა ვიგრძენი, არ მინდა გავექცე პოეტის წიაღს, ვერ ვეგუები დღევანდელ აწმყოს, ამიტომ ლექსს ვწერ ვანათებ წყვდიადს.

ლექსში ტკივილს ვდებ და თან სიყვარულს, სითბოს, ტანჯვას და რითმებს მოპარულს, სიტყვის ძალას ვგრძნობ მე ჩემს სტროფებში და თან ვცდილობ, რომ ჩაგსვათ როლებში.

ჩემთვის იყო ჟურნალისტი ნიშნავს იყო ხალხის ხმა.6 წლის ასაკიდან ზუსტად ვიცოდი რომ ჟურნალისტი უნდა გამოვსულიყავი და დღეს აქ ვარ ვეუფლები იმ პროფესიას რომელიც ასე ძალიან მიყვარს ჩემთვის თითოეული გადადგმული ნაბიჯი რომელიც მაახლოვებს ჩემს მიზანთან დიდ მოლოდინებსა და გამოწვევებს უკავშირდება პირველ რიგში იყო ჟურნალისტის ძალიან დიდი პასუხისმგობლობაა ეს პროფესია მოითხოვს თავდაუზოგავ შრომას და მუდმივ სწავლას ცხოვრების ყველა ეეტაპზეჩემთვის პროფესიის არჩევისას ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ჩემივე პროფესია ჩემს ხასიათთან ახლოს ყოფილიყო და დიდი სიამოვნებით დავუფლებოდი მას,ვფიქრობ სწორი არჩევანი გავაკეთე და დღეს იქვ ვარ სადაც ჩემი ადგილია.ჟურნალისტიკა ყველაზე მრავალფეროვანი და ამოუწურავი პროფესიაა რომელიც მუდმივად სწავლის,ძიების და განვითარების პროცესშია.

"მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა"

დღეს 2007 წლის 21 იანვარია და ჩემი დაბადების დღეა. რა უნდა იყოს ამაზე საშინელი,ამაზე საზარელი და საძულველი დღე.
დღე ჩემი ფიზიკური დაბადებისა და სულიერი სიკვდილისა.
დღე,როდესაც გავჩნდი მე და წავიდა დედაჩემი.

-დედა-ცრემლები მახრჩობს. დედას ვეძახი, რომელიც ფეხაკრეფით მოიპარება ჩემკენ. 1…2…3… ჩემთანაა. ისევ საოცარი ლავანდის სურნელი აქვს და ტუჩთან ნახეთქი. სისხლი ჟონავს და მის ლავიწებზე გროვდება. დედა ლამაზია, ახლაც ლამაზია და მე ვერ ვიაზრებ, რომ ეს სისხლი ტკივილის პირველი ნიშანია. დედა მშევნიერია, დედა დიდებულია… მე მას ვეხუტები და ჩემს წარმოსახვაში მინდორზე გავრბივართ. მინდორი ისეთი მწვანე და ხასხასაა მთელ ჩემს ცხოვრებაში რომ არ მინახავს. დედას კაბის ბოლოები შიშველ წვივებს უფარავს. გარბის და მე მას მივყვები. საოცარ სურნელს აფრქვევს დედა-ჩემი… ღმერთო,რა ლამაზია.

მე დავინახე როგორ ეხებოდა უცხო კაცი მის სხეულს.
ყვირილი უნდოდა, თითქოს ყვიროდა, თუმცა უხმოდ გულში, ასე იყო მანამ სანამ მან თავისი არ დააკმაყოფილა.
ყველგან ადებდა თავის ბინძურ ხელებს, ცდილობდა მოეშორებინა, თუმცა ეს შეუძლებელი ჩანდა. ვერაფერი ვერ გააკეთა თავის გადასარჩენად, ის უბრალოდ დანებდა.
ყველაფერი კი მანქანაში ჩაჯდომიდან დაიწყო, როცა მანქანის ტარება უნდა ესწავლა.
მაშინაც ხელს კიდებდა, თუმცა ასე თუ ისე ცდილობდა მის შეჩერებას.

მშობლიურო საქართველო,
გტოვებ 20 აგვისტოდან,
არ გეგონოს წერილს ვწერდე,
გორიდან და თბილისიდან.

ოცი წელი შემისრულდა,
საქართველოს ყურზე ვჭამდი,
ღვინოს ვსვამდი ჩემს ნებაზე,
ვწითლდებოდი როგორც ვარდი.

გათენების მოლოდინში ისევ ისე მაღამდება
ამ სამყაროს რომ ვუყურებ ყველაფერი მარაზმდება
მარაზმია ყველაფერი რასაც ხალხი აკეთებს
მეგობარი მეგობრისთვის ფოლგიან ბოთლს აფეთქებს
ყველაფერი მარაზმია ხალხმა უნდა გაიგოს
ახალგაზრდა ბიჭი ვერ შორდება კაზინოს
მარაზმია ქუჩაში ცარიელი ბოთლები
არყის ფულს რომ მათხოვრობენ დღეს ქუჩაში ლოთები
მარაზმია წამლის ფულს რომ მისტირის 80 წლის ბებო
შენ კი მამიკოს ნაყიდ პრადოს ჯიპში ეგდო
მარაზმია ბავშვები უპატრონოდ დარბოდნენ
და იმათი მშობლები შოპინგის ფულს დარდობდნენ
მარაზმია კაცი ქალს უმოწყალოდ ურტყამდეს
ხმა დროულად ამოიღეთ სანამ უარესს უზამდეს
მარაზმია ძმაკაცებში შენს ნაშებზე მოყოლა
მის სახელზე იფიქრე სანამ რამეს მობოდავ
მარაზმია შენს მშობელზე გინება და ფურთხება
სჯობს არ ანანებინო იმ სიცოცხლის ჩუქება
მარაზმია კაცები ჭიქაში რომ ძვრებიან

ქუჩაში ეულად მყოფ მოკაშკაშე ლამპიონს პეპლები ტანგოს ეცეკვებოდნენ, ღამით ქუჩაში მოსეირნეს მხოლოდ მუსიკის ხმა მესმოდა და მარტის სუსხიან გუნებას ვგრძნობდი, სახეც ისეთივე გაყინული მაქვს როგორც გრძნობები, წყალში გადაგდებულ ჩასაძირად განწირულ გვამით ფსკერისკენ მექაჩებოდა უძილობა და სევდა,ფიქრებში გართულს შევამჩნიე რომ მთვარე გაქმრალა, ახალო მეგობრები გაიჩინა, პატარ,ფერადი,მოციმციმე ვარსვლავები, მისგან შორს მყოფი, მაგრამ შეეჩვია და ეთამაშება...პატარა მეტეორებსაც დაუმეგობრდა რომლებიც არსაიდან ჩდნებიან და ქრებიან ...ამათში გართულს მზე გადაავიწყდა..

პროლოგი

ცხოვრების რაღაც მომენტში ყველა განვიცდით სტრესისგან მიღებულ იმ შოკს, რომლიდან გამოსვლაც არც, თუ ისე ადვილია. შესაძლოა გვეგონოს, რომ ყველაფერი კარგად არის, მაგრამ საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის დროს მიხვდები, რომ „ყველაფერი კარგად არის“ იმ უდიდეს ტყუილს წარმოადგენს, რომელიც მხოლოდ შენ გვნებს და ცხოვრებას გინგრევს.