ფილმის სიუჟეტი:
თითქმის 30 წლის ჯული იძულებულია აღიაროს, რომ მას ჯერ არაფერი გაუკეთებია ცხოვრებაში და ნაკლებად სავარაუდოა რამე შეიცვალოს უახლოს მომავალში. ამ დროს მისი 44 წლის მეგობარმა ბიჭმა აკსელიმ მიაღწია წარმატებას და ახლა ჯულისთან ოჯახის შექმნა სურს. ერთ ღამეს ჯული წვეულებაზე მოხვდება, სადაც მიმზიდველ და ენერგიულ ახალგაზრდა ევინდს გაიცნობს. მასთან გატარებული ღამის შემდეგ ჯული ძველი ურთიერთობის დასრულებას და ცვლილებების იმედით ახალ პარტნიორთან ერთად ცხოვრებას გადაწყვეტს. ერთი წლის შემდეგ ჯული გაიგებს, რომ აკსელი მძიმედ არის ავად და მას საავადმყოფოში სტუმრობს.

აღწერა:
კრიმინალური დრამა, პირობით ვადაზე ადრე გათავისუფლებული მსჯავრდებულის ჯიმის შესახებ, რომელმაც შეიარაღებული ძარცვისთვის თორმეტი წელი გაატარა ციხეში. გათავისუფლების შემდეგ, ის პირობას დებს, რომ მის კიბოთი მომაკვდავ ბავშვობის შეყვარებულ ენის მის ცხოვრებაში საუკეთესო უკანასკნელ წელს აჩუქებს. მაგრამ სამწუხაროდ ამის გაკეთება ძალიან რთული აღმოჩნდება, როდესაც მისი პირობით ვადაზე ადრე გათავისუფლებულის ოფიცერი ჯიმის საქმეზე წასვლას აიძულებს, რაც მოვლენების სერიას გამოიწვევს, რის შედეგადაც მთავარი გმირი ადგილობრივი კრიმინალური ავტორიტეტის პრაისის ყურადღების ცენტრში მოხვდება. ახლა ენის გადასარჩენად მას ვერაფერი შეაჩერებს.  

დღეს როცა გავიღვიძე და გვერდზე გავიხედე მივხვდი, რომ ყველაფერი მქონდა. როცა დავინახე ადამიანი რომლის სუნთქვამაც გამაღვიძა ვიგრძენი, რომ მარტო არ ვიყავი, ვიგრძენი რომ ჩემ გვერდით იყო ვიღაც, ვიღაც ვის გამოც ცხოვრება ღირდა. ერთი წუთით მაინც წარმოიდგინეთ, დახუჭეთ თვალები და შეიგრძენით იმის სურნელი ვინც გიყვართ. რა დიდებულია..რა გულწრფელია..

ერთი
როცა გამიწყრა ღმერთი
ორი
რაღაც ხმა გავიგონე,
სამი
შიშის ზღვა განვიცადე,
ვერც მოვიკრიბე ღონე.
ოთხი...
მწადდა ხილვა სამოთხის,
ხუთი,
ყოველ დღეს, ღამეს ვუთევ
ექვსი
სიძულვილს ვეტყვი Exit
ამ მოკაშკაშე ლექსით.

სიცილით მოვდივართ მე და ჩემი დაქალი რეპეტიტორიდან. არ გეგონოთ, რომ სკოლის მოსწავლეები ვართ, პირიქით მესამე კურსელები. უბრალოდ ჩემს უნივერსიტეტში გერმანული ისწავლება და ისე ვარ მე გერმანულში, როგორც ამერიკა და ჩინეთი, ამიტომაც ანიმ სოლიდარობა გამომიცხადა და ჩემთან ერთად დადის. უკვე თითქმის 12 სრულდება, ჩვენი სახლის ჩასახვევს ვუახლოვდებით, რომ ვიღაც ტვინნაკლული პირდაპირ ფეხებთან მიჩერებს მანქანას. ფარების სინათლის გამო სახეს ვერ ვხედავდი, ამიტომ ხელით თვალები მოვიჩრდილე. როგორც იქნა დაგვდეს პატივი და გადმოეთრნენ. არა ამას ნამდვილად არ მოველოდი. ერთი მაღალი, ზედმეტად სიმპატიური, თავ გადახოტრილი, შავგვრემანი ბიჭი იყო და ზედმეტად სერიოზული სახით მოძრაობს. მეორე კი ვაიმეე, მაღალი ჩემზე სადღაც 2 თავით მაღალი. არა ისე ჩემზე ყველა მაღალია. ჩემი ასაკისთვის ზედმეტად დაბალი ვარ, 1,58 ვარ. ნუ საიდან სად წავედი, ასეთები მჩვევია. ნუ მოკლედ მაღალი, შავგვრემანი, მოკლედ შეჭრილი კულულებით მოემართებიან ჩვენკენ. მოიცა მართლა ჩვენკენ მოდიან?

იმ წელს ნაადრევად დაგვიზამთრდა.დაუნანებლად,უხვად ჩამოყარა თოვლი.თითქოს ამის მეტი არაფერი გვეთხოვოს მამაზეციერისთვის. აპენტილ ბამბას დაამსგავსა არე-მარე..გზები ჩაიხერგა და გადაადგილების საშუალება აღარ გვქონდა. ჩავრჩით სახლებში ღმერთის იმედად.ისე ციოდა,დილაობით კარის გაღებაც ჭირდა,ისე იყო ღამის ყინვისგან გაქვავებული.გაორმაგებულად ვუკეთებდით ღუმელს შეშას,რომ როგორმე კარ-ფანჯრის ღრიჭოებიდან შემოსულ სიცივეს არ გავეყინეთ.
-თუ ვინმემ არ ამოგვაკითხა,დიდხანს ვერ გავიტანთ თავს,-მითხრა ცეცხლთან მიმჯდარმა მამაჩემმა.მის ავადმყოფობისგან ჩაცვენილ თვალებს დავაკვირდი,შემდეგ მზერა მის პირზე გადავიტანე,მოლურჯო-მოიისფრო ფერი დაჰკრავდა.ვიცოდი,დიდი დღე არ ეწერა,თვითონაც იცოდა,თუმცა, არ იმჩნევდა.ცდილობდა,მხნედ ყოფილიყო და შიში არ შემჩნეოდა.მე მაინც ვამჩნევდი,ბოლო სამი თვე იყო,რაც მისი თვალებიდან სიკვდილი მიმზერდა.

ცეცხლში გახვეული ფიქრები
ნოემბრის ბოლოს ისე აცივდა, როგორც არასდროს ამ დროს აფხაზეთში. ძმათა სისხლის ღვრას ვერ ეგუებოდა ზღვა, რომლის ხმა მებრძოლებამდე აღწევდა. ქართული ლეგიონი პარტიზანულ ბრძოლებზე იყო გადასული და მედგარ წინააღმდეგობას უწევდა რუსებს. არავინ იცოდა რა უნდოდათ მათ იმ მიწაზე, სადაც ქართველი და აფხაზი გოგო-ბიჭები ლაღად დააბიჯებდნენ და გასაყოფი არაფერი ქონდათ.
-ბაჩუკი, ბაჩუკი, ნეფარიძე, შენ გეძახი - მხარში ხელი დაავლო მებრძოლს მეგობარმა და თითქმის დაძრული მანქანის ძარაზე შეაგდო - გამოფხიზლდი ბიჭო, თავის მოკვლით ომს ვერ მოვიგებთ. გავეცალოთ აქაურობას.
გამურული, სახე გაწითლებული ოცამდე ბიჭი აღმუვლებული მანქანის ძარაზე იწვა და ლოცულობდა მშვიდობით გაერიდებინა თავი ბომბების ქარცეცხლიდან.

...ბოლო ამოსუნთქვა..ბოლო ღერი სიგარეტი და უკანასკნელი ნაპასი...უკვე შუაღამეა..შენ კი ისევ ზიხარ მარტო, საკუთარ თავთან...სვამ უამრავ კითხვას...პასუხები?_ვის აინტერესებს...მთავარი კითხვებია, პასუხებს თვითონ მოიგონებენ, ათას ამბავს შეთხზავენ, დაამატებენ ან დააკლებენ--მოკლედ, ფანტაზიას მისცემენ გასაქანს....