"-ეს იქნება ჩემი ბოლო ინტერვიუ.ის რომელშიც ყველაფერს მოვყვები ჩემზე და ის რომელიც სკანდალად იქცევა. არ მადარდებს,ოდნავადაც კი არ ვღელავ იმაზე რომ ბევრს შევებრალები და ბევრი შემიზიზღებს.ჩემი მეტსახელი ყველამ კარგად იცით,მაგრამ სახელი?სახელი არავინ.მე კატო მქვია.ის აბავი კი ,რაც ბათუმში მოხდა,რაც მე გავაკეთე ყველას აინტერესებს.მეილები მოდის და მოდის ,ყველა კითხულობს რატომ აკოცე იმ გოგოს?რატომ გაეკიდე? უცნობს როგორ აკოცე?ლესბოსელი ხარ?
ამ კითხვებზე პასუხს ჩემი ამბის მოსმენისას მიიღებთ.
კატო ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო.ჩემი სიყვარული და ჩემი იმედიც.ერთმანეთს ღრმა ბავშვობიდან ვიცნობდით. ერთმანეთისგან მხოლოდ 4 რამ განგვასხვავებდა.

ქვეითთა გადასასვლელზე მომზადებული გოგონა,დოკუმენტებით ხელში შუქნიშანს ელოდებოდა,რომელიც ნებართვას მისცემდა თამამად გადაედგა ნაბიჯი მეორე მხარეს გადასასვლელად.სამსახურისკენ მიმავალს სველი ქუჩა ნახევრად გადაკვეთილი ჰქონდა მის წინ მანქანა,რომ გაჩერდა და შეშინეებულმა ხელები სახეზე აიფარა,საბუთები კი ძირს მიმოიფანტა.ყრუ კივილის ხმა ჩაესმოდა გარშემომყოფებისგან მომავალი,ხელის ძლიერი მოჭერით ცდილობდა მკერდზე, გამალებით მფეთქავი გულის დამშვიდებას.სუნთქვას კი ვერაფრით ასტიმულიერებდა.წამიერად გაურბინა მისმა დიდმა ტრაგედიამ თვალწინ. მისი მშობლებიც ხომ სწორედ ავარიით დაიღუპნენ,ნუთუ ასეთი შიში განიცადეს მათაც სიკვდილამდე?გაფითრებული, ხმის ამოღებასაც ვერ ახერხებდა და გარშემო მყოფების ჩაძახილებს,როგორ იყო? შეშინებულ მზერას აგებებდა.სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა მასზე ერთი თავით მაღალი მამაკაცი და ხელი შეაშველა

თეთრი კაბა მაცვია, მდინარის პირას ქვაზე ვზივარ და გვირილის ფოთლებს მდინარეს ვატან. ვუყვარვარ? არ ვუყვარვარ?
უკვე ვინ იცის მერამდენე გვირილა გავაყოლე მას?! მეც გვირილა ვარ, ყველაზე დაჩაგრული ყვავილი, რომელიც წასვლას ლამობს, მაგრამ ვერ მიდის.
მარჯვენა ტერფს წყალში ვდებ და ვგრძნობ ყინულივით ცივ წყალს, სიცივე ძვლებში ატანს და კანკალს მაწყებინებს. ხელები მუქი ლურჯი მაქვს აი, ისეთი, მე რომ მიყვარს და ალბათ მაგიტომაც შემიყვარდა ჩემი ყინულივით ცივი ხელებიც. კაბა მუხლებიდან ჩემს ტანზე მოკვრას იწყებს, აღარ მაწუხებს ცივი ჰაერი და წყალი. ღრმა წყალში ჩავედი და მაშინვე ვყვინთავ, წყალში შევედი მიუხედავად იმისა რომ ცურვა არ ვიცი, თვალები ჯერ ძალიან მაგრად დავხუჭე და ნელ-ნელა მოვეშვი. ხელები გავშალე, თვალები გავახილე და ვუყურებდი სრულ სიბნელეს. სუნთქვა მინდა! სუნთქვა მინდა! ვიმეორებ გონებაში, მაგრამ ადგილიდან არ ვიძვრი.

2 თავი


ვეღარაფრით დაიძინა იმ ღამეს, მთელი შვიდი წლის ნაშენები იმედები, რომ ვეღარასოდეს შეხვდებოდა თავზე ჩამოენგრა და თითქოს გულზე და ფილტვებზე, მაგრად მოუჭირეს ხელიო სუნთქვაც აღარ შეეძლო. მთელი ღამე ოთახის ჭერზე ქონდა თვალი გაშტერებული და ვერაფერზე ფიქრობდა. აკანკალებული, ცრემლმორეული ისევ წარსულში გადაეშვა და თავი ვერ დააღწია იმ ტკბილი მოგონებებს, რაც გამსახურდიასთან აკავშირებდა, გაახსენდა როგორ ცდილობდა დემეტრე ლუნასთვის თავი მოეწონებია, როგორ თბილად ექცეოდა, როგორ ზრუნავდა მასზე, როგორ ბავშვივით უხაროდა ლუნას ყოველი გაღიმება. გაცნობიდან დაწყებული იმ საშინელ დღემდე ყველაფერი ერთმანეთის მიყოლებით გაახსენდა და ხან ეღიმებოდა სევდიანს ხანაც ცრემლები ჩამოდიოდა სიფრიფანა, თეთრ ღაწვებზე. გამსახურდიას დაბრუნების დაჯერება უჭირდა, არარელურად ეჩვენებოდა. მეგობრებისგან იცოდა, რომ საზღვარგარეთ წავიდა და იმის მერე აღარც დაინერესებულა სად ან როგორ იყო, მის მეგობრებთანაც გაწყვიტა კონტაქტი და რადგან თორნიკე და ნიკა კოლეგები იყვნენ, მხოლოდ მასთან ქონდა კონტაქტი ისიც იმ შემთხვევაში თუ ქუჩაში ან თორნიკესთან მისულს დერეფანში შეხვდებოდა, მოიკითხავდა და სულ ეს იყო. არასოდეს დაცდენია ნიკას დემეტრეზე არც ერთი სიტყვა, იცოდა გულს ატკენდა ლუნას და როცა შემთხვევით შეხვდებოდნენ, ზედაპირულად მოიკითხავდა და მალე გაეცლებოდა ხოლმე.

‼ შემთხვევა ვიდეოს გადაღების დროს - უკრაინაში მოხალისეს ოკუპანტების ნასროლი ჭურვი რამდენიმე მეტრით ასცდა