მე, ტალუ ვარ გოგონა მუდამ მზიანი ავღანეთიდან. ზუსად არ ვიცი ჩემი ისტორია სად ან როდის დაიწყო იქნებ მაშინ როცა ჩავისახე ან იქნებ მაშინ როცა დავიბადე. მე ტრადიციულ ავღანურ ოჯახში დავიბადე როცა მამამ გაიგო, რომ ბიჭის ნაცვლად გოგო შეეხინა მაშინვე შემიძულა და ეს სიძულვილი მთელი ცხოვრება გაგრძელდა, არც დედა გამოირჩეოდა სიყვარულით. ქაბულის ცენტრში მდებარე მრავალი ბრძოლის მნახველი კორპუსის მე-3 სართულზე 2 ოთახიან ბინაში 13 ადამიანი ვცხოვრობთ მე, ჩემი 3 ძმა, დედა, მამა, მამას მეორე ცოლი მაკრო, ბებია, 2 ქვრივი მამიდა და მათი შვილები. (ავღანელი ტალუ)

დღემდე უფალი რაღაცას ნატრობდა
სინათლე სურვილლს იმ წამსვე ახშობდა,
სანთელი გულთბილად რაღაცას ამბობდა
როდესაც,სასმელი სიჩქარით მათრობდა,

ვგრძნობდი,თუ როგორი სისწრაფით გარბოდა
ძახილი უფლისა რაღაცას ატყობდა,
მეამა,გულით აღვსილი გრძნობები
სულით კი ვიყავი ჩათრეულ მორევში,

23:37) შემოდგომის ნარნარი ღამე იყო.. შენზე ფიქრებმა შემომიტიეს კვლავ უმოწყალოდ,ირგვლივ სამარადისო სიჩუმე ჩამოვარდნილიყო,ნელი სიო არხევდა ხეებს,ცა ვარსკვლავებით შემოსილიყო თითქოს მასაც სციოდა როგორც ჩემს გულს,თბილ საბნად კი ვარსკვლავები ამოერჩია და დაეფარა ზედ გასათბობად,ხოლო გასანათებლად მთვარე ამოერჩია რომელიც უანგაროთ ანათებდა მის მშვენიერებას,მე კი კიბეზე მჯდარი,სიცივით შეპყრობილი შევცქეროდი ამ სილამაზეს,ფიქრებმა გამიტაცეს..ვიხსენებდი შენს ლამაზ სახეს და ათრთოლებულ სხეულს, რომელმაც მე მშვენიერება შემასწავლა,შენი თვალები მიუღწეველი,ამოუცნობი თეორემაა რომელსაც პითაგორაც ვერ ამოხსნიდა.ვიხსენებდი შენი ტუჩების გემოს, როგორ იფარებდი ჩოლკებს რომ არ მეკოცნა..ჯერ ყელზე გაკოცე ძლიერად მერე კი ტუჩებს წავეთამაშე.. <ფიქრებიდან ამონარიდი>

მზიანი, სასიამოვნო ამინდი არასოდეს გრძელდება იმდენ ხანს რომ მოსაყირჭებელი გახდეს.
არც სიმშვიდეა ხოლმე საამო როდესაც დროში გაურკვეველი ვადით იწელება და რაღაცის დასასრულს მზერაშეყინული ელი.
ულამაზეს ბაღში დამპალ სკამზე მჯდარს ასევე უხმოდ, უჩუმრად და უგრძნობად ზურგზე ამოგაცოცდება ეჭვის მატლი. იქამდე არ შეწყვეტს სვლას სანამ გულამდე არ მიაღწევს და მისი სლიკინა კანით ყოველ სარქველს არ მოსვრის.
ეჭვი მაშინვე შეყრის საავდროდ ღრუბლებს.
გადაფარავს მზის საამოდ მცხუნვარე სხივებს.
ეჭვი
ღრუბლებს ქარსაც მოაყოლებს და ქარიშხალი აგიწეწავს თმას.
გაგყინავს…

ამ დილით მივხვდი, დავიღალე და ვეღარ ვუძლებ,
ნაცრისფერ ცის ქვეშ შეფარებულ გულების ფეთქვას,
მინდოდა მეთქვა როგორ ვითვლი წამებს და წუთებს,
მინდოდა მეთქვა...

არ ააქვს აზრი უსარგებლოდ წარსულის დევნას,
ჩაქრობას ცეცხლის, როცა ისევ უღმერთოდ მცივა,
ვივიწყებ დოგმებს, ტრადიციებს, სიკეთის რწმენას,
და მაინც მტკივა...