სოფელ რუისში თუ ბერბიჭას საფლავს მიუახლოვდებით პატარა ლოდს დაინახავთ, რომელზეც წვრილად წერია: “მოკვდა უპატრონოდ და არც ვინმე დარჩენია. გვიგულე შენს ჭირისუფლად!“ სასაფლაო ლამის კილომეტრეა გაწელილი და ეს წარწერა ერთადერთია, რომელმაც შეიძლება წამკითხველში სევდა გამოიწვიოს. რუისელები იმას არ სჯერდებიან, რომ საფლავის მნახველს მიცვალებულის სიცოცხლის წლები, სახელი, გვარი, მამის სახელი ამცნონ და ცდილობენ ხასიათის დეტალები თუ არა, შეძლებისდაგვარად ის მაინც ამოტფიფრონ ქვაზე ვისი შეკვეთით დამზადდა ეპიტაფია და რა მიზეზით გარდაიცვალა საფლავის პატრონი.
ეს ტექსტები ხან გარითმულიცაა და მერე როგორ? ჯვარედინი რითმებით, პარალელური რითმებით, გვხვდება ალიტერაციები და ტრიოლეტის ნიშნებიც კი. თუნდაც უნიჭოდ მაგრამ გულწფელად აუცილებელია მიცვალებულის სიკვდილის ამბის მოთხრობა: მა, კაცი რო მოვა, როგორ უნდა თქვას, როგორ უნდა მაიგონოს აქაური მკვდარი? – ფიქრობენ რუისელები და წერენ ტექსტებს: “ჩაიდანს ატყდა ემალი – გემშვიდობებათ ჯემალი”, “რას მერჩოდი ტრაქტორო ბუჩქის ძირას მეძინა”, “მოწყენილი ვარ შენ არ მყავხარ ჩემო მეურლევ, ამდენი ხანი როგორ კარგად, მაგრა იუღლე. მოწყენილი ვარ ჩემო მეუღლევ”...
