მაისის მზიანი დილა იდგა, ქუჩაში ათასობით მანქანა და ხალხი ერთმანეთში ირეოდა. გაგიკვირდებათ და არსებობს გოგონა, რომელსაც არც გაზაფხული უყვარს და არც ყოველ დილით ქუჩაში გამოსვლაზე გიჟდება. თიკომ კორპუსის კიბეები შეუსვენებლივ ჩამოირბინა და მხოლოდ სადარბაზოს გამოსასვლელთან შეჩერდა და ცოტა შეისვენა.
- ღმერთო ნეტავ როდის ვეღირსები ამ ლიფტის შეკეთებას - უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა და ამ დროს ტელეფონის ზარის ხმა მოესმა ჯიბიდან. არ გაჰკვირვებია ნინი იყო
- გისმენ
- თიკოო, სად ხარ? აბა დილას ადრე მოვალო, ახლახანს ისეთი რაღაც გავიგე რომ არ მოგიყვე გავაფრენ, ემოციების ზღვა მაქვს
- ახლახანს გამოვედი, მალე მოვალ
- ახლა გამოხვედი? გაკვეთილი თუ დაიწყო როდის მოვასწრო მოყოლა - თითქოს მოწყენილემა ჩაილაპარაკა
- კარგი ნინ, პირველი ბილოგია გვაქვს მაინც მოახერხებ მოყოლას
- ხო კარგი მალე მოდი

მოგესალმებით მეგობრებო და ჩემო უძვირფასესო მკითხველებო.
მომენატრეთ
და მგონი ამ მონატრების გამო ისტორიის გამოქვეყნება ვიჩქარე.
მგონი თავიდან დაწყება წესიერად არასდროს გამომდის,
მაგრამ ბოლოში ხომ მაინც ვაუმჯობესებს?
ნელ-ნელა გამოვაჩენ და გამოვააშკარავებ ყველფერს. მგონი ეს პირველი ისტორიაა რომელზეც ვიცი რა იქნება მომავალში,
რა დაიწერება და რა დაიდება.
გამიხარდება თუ მომყვებით,
თქვენს აზრს გამიზიარებთ პერსონაჟებთან და მათ ქცევებთან დაკავშირებით.
გელით გელით.

სანამ დაჭკნებიან მინდვრად გვირილები,
მზისგან მოვიპაროთ სითბო.
გინდა? გავაცოცხლოთ ჩვენი ღიმილები,
ადრე გულიდან რომ იყო.

სანამ დაისია,
სანამ მაისია,
სანამ ცა ვარდისფრად ელავს,
სანამ გაზაფხული სულმთალად გაილია,
თვალებს დააკვირდი - ღელავს.