თითები, საღებავით მაქვს დასვრილი. ჩემში არის რაღაც, რაც მოულოდნელად იღვიძებს. რომლის შემდეგაც, ფუნჯს ვკიდებ ხელს და სრუილიად მოწყვეტილი ვარ გარე სამყაროს. სიმართლე, რომ ვთქვა ახლაც შოპენის სიმღერას ვუსმენ. მოქმედებს, ჩემს გრძნობებზე, აზრებზე, ისე როგორც არასდროს არავინ და არაფერი.

ჩემვთის წერა და ხატვა არის ის რაც, მავიწყებს ყველაფერს ყველა პრობლემას. ვთავისუფლდები მგონია, რომ ფრთები მაქვს შესხმული. და მგონია, რომ ყველაფრის ნიჭი მაქვს. შემიძლია, საათობით ვიჯდე ჩემს მაგიდასთან და ვხატო. თუ შემეშლება, კვლავ დავხატო. ვაფერადო, შევქმნა, და განვავითარო საკუთარი თავი. რომ იცოდეთ, როგორ მამშვიდებს ეს ყველაფერი.

ბრძოლის ველზე ფიცხი თვალებით
შუბებს ფერავდნენ ამორძალები,
ცხენს მრისხანებით შემომჯდარიყვნენ
გულს ედებოდათ მწველი ალები.

მათ სისხლი სურდათ მტრისგან დაღვრილი,
ბრძოლის წყურვილი ძლიერ იპყრობდათ
და მიდიოდნენ შუაგულ ბრძოლაში
თითქოს დემონი იქეთ იხმობდათ.

სიტყვებს ვერ ვრითმავ,
რადგან გრძნობები რითმას
ჩემამდე აღარ უშვებენ.
ეს ერთი ციცქნა,
გოგოს სხეული
იმხელა გრძნობებს
ვეღარ უთმენენ.
და თუ მე ვკვდები,
ბოლო სიტყვები მინდა,
ვთქვა მაინც ისევ ჩურჩულით,

ადამიანებით სავსე ოთახში მარტო ვარ საწოლში ვწევარ <br>და მტკივა , სხეული მტკივა, ყველა ადგილი მტკივა, ყველა მოქმედი ორგანო მტკივა , ვგრძნობ ყინულის ნატეხები ვენებში როგორ იწყებს ლღობას, როგორ უერთდება გავარვარებულ სისხლს და როგორ მალე შედის რეაქციაში,

გამარჯობათ, ახლა ვწერ იმას, რაც დარწმუნებული ვარ სხვებსაც უგრძვნიათ, გადაუტანიათ. ვწერ არა რაიმე მიზნისთვის, არამედ იმისთვის, რომ გულს უნდა ასე. ხშირად დგება ჩემს ცხოვრებაში ისეთი მომენტი, როდესაც ძალიან ბევრი ფიქრი ერთად იყრის თავს ჩემს გონებაში და თავს ვერ ვიხსნი. არ შემიძლია მივიდე ვინმესთან და მოვუყვე რა მაფიქრებს, რა მადარდებს და ზოგადად რა მინდა ცხოვრებაში, ეს არა იმიტომ, რომ არ მყავს ასეთი ადამიანი, უბრალოდ არ შემიძლია, რაღაც მაფერხებს, ვერ ვუყრი სიტყვებს თავს და საკუთარ თავში ვიკეტები.