გავაფერადებ ოცნებებს შენზე,
დავხატე ცაზე შენი ფერები,
ქალებზე ფიქრებს გადავდებ გვერდზე,
მთელი არსებით მოგეფერები.
შენი ბგერები ნაზად ჩამესმის,
ვტკბები ლამაზი თვალების ცქერით,
როგორ აგიხსნა მართლა არ მესმის,
არ გავაფუჭო გრძნობები ენით.

ხანდახან როგორ ძალიან მინდა, რომ ვიღაც ვიყო, რამედ რომ ვღირდე
და შენს კარებთან მოურიდებლად, უდრეკი სულით შევძლო მოვიდე,

ვიყო პოეტი და ჩემს ლექსებში ამ ემოციებს ნაზად ვაქსოვდე
და ტკბილი გრძნობა თავისუფლების უსივრცობაში ზანტად მათოვდეს,

"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . .
ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ,
ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ?
თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო.
რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი,
ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?
გამოცვლილხარ. . .

აბა რაღა ვთქვა,სიტყვით რა გითხრა,
რით გამოვხატო სინაზე ჩემში,
რომელსაც აჩენ ყოველდღე ძლიერ,
რომელსაც ეტრფი და უვლი მშვიდად.

სახლიდან გადიხარ.. ატმისფერი მუხლსქვემოთ გაშვებული კაბა გაცვია, ყელმოღებულ მაიკაში ცოტა გცივა და ცდილობ პიჯაკით როგორმე დამალო შენი შიშვლად დარჩენილი კანი.. ხვეულ, გრძელ თმებს მოხდენილად ჰაერში იქნევ.. გიხარია.. რომ მზეა, რომ გაზაფხულია, რომ ქალი ხარ.. ყურსასმენს ფრთხილად ირგებ, საყვარელ მელოდიას რთავ, ნარნარით მიაბიჯებ მოფილაქნებულ ტროტუარზე და წამით ამ სამყაროდან მიდიხარ ! მიდიხარ სადღაც შორს.. იქ, სადაც ყოველთვის გინდოდა მოხვედრა.. ახლა ალისა ხარ საოცრებათა ქვეყანაში.. მიდიხარ მედიდურად, თმების ქნევითა და ამაყად ! ირგვლივ ყველა და ყველაფერი შენ შემოგხარის თავად გაზაფხულის ჩათვლით..

-ტაას, გაიღვიძე დაგაგვიანდება''მესმის ჩემი ძმის ღრიალი
-ვდგები ხო,,ამოვიზმუილე და საწოლიდან წამოვდექი აბაზანაში შევედი და სარკეს დავაკვირდი,,არცისე ცუდი გარეგნობა მქონდა პირიქით მწვანე თვალები რომლებიც არცერთ მამაკაცს არტოვებს გულგრილს წაბლისფერი მხრებამდე თმა პატარა კურნოსა ცხვირი და რაც მთავარია ლამაზი სხეული შხაპი მივიღე და კარადასთან მივედი ვერ გადავწყვიტე რა ჩამეცვა დღეს პირველი დღეა სამსახურის და არმინდა გამომწვევად მეცვას მაგრამ მინდა ლამაზად გამოვიყურებოდე ბოლოს

თავგზა მქონდა არეული, აღარ ვიცოდი ვისთვის დამეჯერებინა, ფაქტია ყველა ჩემს გამოყენებას ცდილობდა. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა და ვგიჟდებოდი ისე მინდოდა უცობთან შეხვედრა, იქნებ და სიმართლე ეთქვა და ამ ყვე;აფრისთვის წერტილი დამესვა, პრინციპში არც არაფერს ვკარგავდი, არამგონია მოვეკალი ბევრი ბევრი მოვეტაცებინე და ეგეც კიარ მაღელვებდა, მაინც არამგონია ასეთი რამ გაბედოს, ჩემს ოთახში ისე შემოდის და გადის ვერავინ ვერაფერს იგებს და ალბათ მომიტაცებდა კიდეც ეს რომ სდომოდა. გადავწყვიტე შევხვედროდი მაგრამ არა გაპარვით არამედ ხილულად გარეთ გასვლით. ჩემი ფიქრებით კმაყოფილს ჩამეძინა...

„აკეთე ის რაც შენ გინდა, თუ ნებას მოგცემს უფალი.. იფრინე სივრცის გადაღმა იყავი თავისუფალი“
„ჯონ... შენ წაიყვანე არა? შენ წაიყვანე ხომ ასეა? გამეცი ხმა.. რატომ არ მპასუხობ? დავიჯერო თავს დამნაშავედ თვლი?. არა ვერ დავიჯერებ.. ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა როდესაც მიგყავდა... რატომ ასწავლე ფრენა? რატომ შთააგონე რომ „ზეცაში არაფრის ზღვარი არ უნდა არსებობდეს“? რატომ? მე გეტყვი გინდა?