მე შემეშინდა როცა შენზე მითხრეს გიჟიაო! რომლის საუბარი, აზროვნება და ხედვა მომწონს შენი.
-და მე გადავწყვიტე გამეკითხა ჭკვიან ხალხში "განმარტება სიგიჟის"
ერთმა მითხრა:" სიგიჟე სენია რომელსაც ეგუება მხოლოდ გიჟი, გიჟი კი საკუთარი ხედვის მაღმერთებელი ადამიანია"-ო
-და მე დავუსვი საკუთარ თავს კითხვა: ნუთუ სიგიჟეა საკუთარ აზრზე მყარად დგომა?

დაღლილი სულის ჩუმი ვედრება
მუდამ სიყვარულს რომ გევედრება
არაფრით არის გამორჩეული,
მხოლოდ შენა ხარ ჩემი რჩეული.
უიმედობა ყოფილა რთული,
თუ ოცნებებში ხარ გადართული,

მენატრება შენი სახე,
ამ დილითაც სიზმრად გნახე.
ისევ მათბობს შენი ფერი,
არ მამშვიდებს არაფერი.
აღარ მშველის ლექსის წერა,
ზურგით მიდგას ბედისწერა.
დამავიწყდა უკვე ლოცვა,
მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.
თავში დამსდევს ერთი აზრი,

მე თუ ავტირდი,ამატირებს უშენოდ ყოფნა,
ჩემს ბნელ ოთახში ისევ სევდა დაისადგურებს,
გამახსენდება შენი ნაზი ტუჩების კოცნა,
შენი ტკბილი ხმა ჩემს არსებას რომ ანადგურებს,
შენც ატირდები წამოგივა თვალიდან ცრემლი,
გაგახსენდება რას ველოდით,რა გვხვდა წილადა,
შენი თვალიდან მოწყვეტილი უმანკო ცრემლი
დედამიწის გულს გააღვიძებს,მშვიდად რომ სძინავს.
მე შევიყვარე ხმა რომელიც ახლაც ჩამესმის,

ვხედავ არასდროს ჩერდები წამით,
ვხედავ როგორ ხარ სულ მარტო ღამით,
ვხედავ თავს როგორ იბრუებ წამლით,
როგორ ამაყობ ქუჩაში ამით.

ვხედავ კაიფობ–არ ზოგავ თავს,
ვიცი ვერ არჩევ თეთრსა და შავს,
ვეღარ გებულობ კარგსა და ავს,
მტრებში გერევა–ვერ არჩევ ძმას,

თვალებით ავტირდი , გულით კი ვინანე ....
როდესაც ყველაზე ძალიან გინატრე,
ძალიან ბევრი დღეს ისევ ვინანე...
მაგრამ რატომღაც მაინც შენ გინატრე
დაგშორდი დაგტოვე და ისევ მიგაგდე....

ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები
ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები
ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა
ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა

მე სანამ შენში შთაგონების ძიებას ვბედავ,

სანამ შენს სუნთქვას სიოდ ვაფენ ლექსის სტრიქონებს,

უხეშ ქაღალდზე საფერებელს ვერავის ვხედავ

და ჩემი მუზაც სხვა სალოცავს ვეღარ იგონებს.

ცხოვრება ღიმილია მაშინაც კი როცა სახეზე მოგორავს ცრემლი....

დღეს მინდა ყველაპერი გაპატიო,ბავშურად მიამიტი დავრჩე...

ეშმა შემომიჩნდა ჭინკასავით,თვალები ღიმილით მაქვს სავსე...

ღიმილით სევდისა,ღიმილით დარდისა,ღიმილით დაცინვის და ნიშნის...

არმინდა უკუგდება,არ მსურს შურის გება...ისევ შენეული პიქრის..

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!
მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,
სანდომიან ცის ელვა და ფერი
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!

აფეთქებული და მოცახცახე
იწოდა ნათელ ალთა კრებული,
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული.