თუ მოსეირნე დამინახეთ უაზროდ ფიქრში,
ნუ იტყვით ჩემზე: – როგორ წააგავს გალეშილ გიჟს…
მე კოშმარები კვლავ მიხსნიან სიყვარულს ძილში
და ეს ფიქრებიც მთვარეულივით მძინარეს მჭირს.
ახლაც კალამი არ მიჭირავს, თქვენ გეჩვენებათ!..
უბრალოდ ვფიქრობ და მელანი მღალატობს კვლავაც,
მოფარებული, სანთლის შუქზე რომ შემეჩვევა
ჩემს ყველა სიტყვას ჩუმად უხსნის სანთლების ლავას.
დავალ…

მე რომ შემეძლოს,
ჩემს დაძარღვულ სხეულს შენი ცრემლით დავნამავდი
და შემდეგ შენივე ხელებით გავაუთოვებდი.
მე რომ შემეძლოს,
ჩემს გონებას ჩავუკეტავდი ყველა აზრს
და მხოლოდ შენზე ფიქრებს დავტოვებდი.
სამყაროში ჩავრაზავდი ყველა კარს,
დაწყებული უშორესიდან და მოყოლებული თანდათანობით ჩემსკენ,
რომ საბოლოოდ შენი ერთადერთი ბინა

ცაა ცარიელი,
დაბლა გამომშრალი გდია დედამიწა...
მინდა მოვიშორო ხორცი - ბარიერი,
მკერდზე სიგარეტით გული ამოვიწვა.

ჩემს უხეშ ხელებს მოენატრა მაგ თმის სირბილე,
ჩემს დამცრალ თვალებს- მაგ თვალების კრთომა-კვესება.
მოხვედი, გულზე წვიმასავით გადამირბინე,
წახვედი უცებ და ტკივილი იგრძნეს ფესვებმა.

ხედავ? მევსება ბრმა ცრემლებით რქა საზედაშე,
მზის ჩასვლის სცენას შენთან ერთად სულ სხვა ხიბლი აქვს.
გახსოვს, ფრთებზე რომ ვოცნებობდით, კარგო, მე და შენ -
იარწივეო, მე ვიქნები მხოლოდ ნიბლია...

გავსხალი ღამე, სულ მისხალ-მისხალ,
ჩამოვაწამლე ცას ვარსკვლავები,
მითხარი რამე... შიშხინებს გული,
შემომაცურე მხრებზე მკლავები...

ვწერ უაზრო, არაფრისმთქმელ სიტყვებს
დრო იყო, როცა ერთმანეთი გვიყვარდა…
იპოვე სიყვარული ჩემს შიგნით, სიღრმეში, სულის ნათელ სიბნელეში…
დრომ გაიარა...
მეც გაგიარე.
სიჩუმით მისჯლი, აუტანელი სიჩუმით...

გუშინ ვებრძოდი ამ ცივ ქარიშხალს,
სუსხიან დილას ვებრძოდი თოვას,
გუშინ ვფიქრობდი დილა ჟამისას.
არ მივეცემი უეცარ გლოვას.

მიყვარხარ და შენ არ გესმის ჩემი,
შენ არ გესმის ჩემი გულის ფეთქვა,
ვფიქრობ ახლა ჩემი განაჩენი,
რომ შეცვალა წვიმის წვეთი სეტყვამ,

გწერ ყველაფერზე.
რაც აქამდე იყო...ან არი.
ან რაც იქნება,-
ცაზე მზე და ბალახზე ნამი.
გწერ სიყვარულზე...
გაზაფხულზეც ბანალურად გწერ.
შენ იმსახურებ
წერილებს და მე მოშვებულ წვერს-

ქარი ურხევდა თმების დალალებს,
ვით შემოდგომის ქარი ყვავილებს,
თმები ბაგეზე ეფინებოდნენ და
ტუჩის საცხით იჟდინთებოდნენ.
მის ლამაზ სახეს, მშვენიერ თვალებს,
მას მზის სხივები ეფინებოდნენ,
კანს უნათებდნენ, როგორც ბრილიანტს,
ქალი, ქალგმერთი, ნეტა რა ქვია??