წვიმდა...
სიბნელეც იყო...
თუმცა ვანო მაინც ხედავდა ანის... ბებერი ნეკერჩხლის გამხმარ ტანზე მიყუდებულიყო... ხელში ქოლგა ეჭირა... მეორე ხელში კი ვარდისფერი გვირილა და ჩანთა ....ვანო მიუახლოვდა... ერთმანეთს თვალებში ჩახედეს... ანის ღია მწვანე,ბალახისფერი თვალები ჰქონდა... ვანოს კრიალა ზღვისფერი.
წამიერი სიჩუმე...
წვიმის წვეთების საამური ხმა...
ვანო ოდნავ წინ წაიწია და ანის აკოცა... ანიმ თავი გაინთავისუფლა...
_რა მოხდა? - გაუკვირდა ვანოს.
_რაგაც მინდა გითხრა... - ანიმ თვალები დახარა.
_მითხარი ..

გახსოვს მთელი დედამიწა დაგვიპირისპირდა ჩვენ ორს, მგრამ შენ მაინც ჩემთან იყავი, არ მიშვებდი ხელს, არ მაძლევდი უფლებას დავნებებოდი ცხოვრებას…
შენ მასწავლიდი ოცნებას, ფრენას და საერთოდ ყველაფერს…

გამყიდეს გამცვალეს მაგრამ ვერ დამცალეს
ფეხზე დამიკიდეს მაგრამ ვერ მიყიდეს
წამაღტვეს გამწირეს ეს მე არ მამცირებს
შემარქვეს მომიგონეს მაინც ვერ დამიმონეს

სახალისო ლექსი : )

განა რამეა?
არც არაფერი.
თან მეზიზღები,თან მევასები,
იქნება მოხვიდე და მკითხო "რატომ”?
უბრალოდ გპასუხობ:
"დეგენერატო”!
განა რამეა?
არც არაფერი.

სიყვარულიც გეზარება უკვე..
უკვე გახარებაც აღარ გიხარია....
ტანჯვა და ტკივილი მწარე
თითქოს საშენო კუბოს ფიცარია...

რით დავაიმედო თავი?
რით მოვატყუო გრძნობა?
მშიერ ძაღლივით ის არის ავი,
დამბმულ მხეცივით მას უნდა ძრწოლა..

ღმერთო, მაპატიე აპათია,
რაც კი მაბადია - მაპატიე...
ერთსაც ვერ ვასრულებ შენაპირებს,
ნეტავ მოვაგნებდე შენს ნაპირებს.
თორემ უშენობა უმზეოა,
არ ვიცი ვისავით უმწეო ვარ...

წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

ეს ყველაფერი ჩვენამდე გადაწყდა,
მაღლა უფალმა,უკვე იცოდა,
მან მოგვისაჯა ჩვენ ერთად ყოფნა
და მან გვისურვა ბედნიერება

შენი მონატრება მტანჯავს,
შენი სიყვარულით ცად ვარ...
შენთან მოსვლა მინდა მაგრამ...
ოხ ეს დაბრკოლება მტანჯავს,
მე შენს ჩახუტებას ვნატრობ,
შენთან ახლოს მოსვლას ვლამობ...
იმ ცრემლიან წუთებს ვნატრობ,
მე და შენ რომ ტკბილად გვახსოვს...
ოხ ეს მელოდია მახრჩობს...
გულის ტკივილამდე გნატრობ...