რომ გითხრათ როდესმე წონის კომპლექსი მქონდა ტყუილი გამომივა.ყოველთვის მომწონდა ჩემი ფორმები.მიმაჩნდა, რომ ჩემი განიერი თეძო, სხვებთან შედარებით დიდი მკერდი და საკმაოდ მოხდენილი საჯდიმი ძალიან სექსუალური იყო. არასდროს ჩამიცვამს xs ან s ზომა ტანსაცმელი.ყოველთვის მეცვა L ანდაც XL . მსუქანი არ ვყოფილვარ, მაგრამ არც სუსტი ვიყავი.აი, რომ ამბობენ ხორციანი ქალებიო დაახლოებით ეგ ვიყავი.ჩემი წონა ყოველთვის 80-დან 85-მდე მერყეობდა. არმინდა ტრაბახში ჩამეთვალოს,მაგრამ სილამაზით ღმერთმა ნამდვილად დამაჯილდოვა, შავგვრემანი ვიყავი ჩემებური ეშხი მქონდა.მომწონდა კლუბში მუსიკას აყოლილი ჩემი სხეულის დანახვისას ბიჭები როგორ იკვნეტდნენ ტუჩს.არ მაკლდა ყურადღება ძლიერი სქესის წარმომადგენლებისგან.ერთი შეხედვით თითქოს ადვილად მისაწვდომი ვიყავი. მაგრამ ყოველი უარის შემდეგ ვტკბებოდი მამაკაცების გაწბილებული სახის ყურებით. მე ფლირტისთვის არ ვიყავი შექმნილი. მე სიყვარულისთვის გავჩნდი. ყოველთვის მეტი მინდოდა ვიდრე უბრალო ფლირტი იყო და ეს ყოველთვის აფრთხობდა ჩემ ირგვლივ მამაკაცების გარემოცვას. ყველას ერთი ღამის გოგო ვეგონე მაგრამ ასე არ იყო.

როგორ იწყებენ გოგოები თავიანთი ამბის მოყოლას? ალბათ პირველი რიგში გაცნობით,მოდი მეც ასე დავიწყებ ????
სალამი, ალბათ რაიმე საინტერესო ბიოგრაფიას ელოდებით თუმცა იმედების გაცრუება მომიწევს.ანა, ერთი ჩვეულებრივი 18 წლის გოგო რომელმაც ცხოვრებაში ბევრი გადაიტანს,ბევრ დამცირების გაუძლო მაგრამ დღეს მყარად დგას.. შეიძლება ოდესმე მოგიყვებით სხვებისთვის ფერად ჩემთვის კი შავ-თეთრი ცხოვრების შესახებ :)) უფლებათა დამცველი და სულით, ფიზიკურად, გულით ფემინისტი ადამიანი.ალბათ უკვე წარმოგიდგენიათ როგორი ჯიუტი, პირდაპირი და საკმაოდ გაწონასწორებული ადამიანი ვიქნები. შეყვარებული? ეს უბრალოდ დროის ფლანგვაა და უაზროდ გულის ტკენაა ჩემთვის, აუტკივარ თავს ვერ ავიტკიებ ამიტომ მირჩევნია მარტომ დავტკბე ცხოვრებით და გავერთო ჩემს გემოზე.

მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ადამიანად დადგომას ვცდილობდი ყველა ჩემს გარშემო ვეღაცას მადარებდა მასავით უნდა იცვამდე , მასსავით უნდა საუბრობდე , მოძრაობდე, არავის არ უკითხავს რას ვგრძნობდი ან რა მინდოდა მხოლოს ის რასაც ისინი ჩემში ხედავდნენ არასაკმარისად კარგი, ჯერ კიდევ განუვითრებელი. სკოლა მუდმივი ჯოჯოხეთი იყო, ყოველთვის დამცინოდნენ რას აღარ მეძახდნენ :ძროხა , ნაგავი ეს ის სახელებია, რითაც მუდმივად ვმოძრაობდი ერთი მეგობარიც კი არ მყავდა არავინ საერთოდ მხოლოდ მე და საკუთარი ემოციები.სწორედ მაშინ აღმოვაჩინე, რომ ჩემში კიდევ ერთი ადამიანი ცხოვრობდა ვიღაც ვინც ჩემზე ძლიერი იყო ვისაც ყველას შთანთქმა და განადგურება შეეძლო და იცით რაა მომეწონა მომეწონა ყველა იმ ადამინის მუდარით სავსე თვალები ,რომლებიც გადარჩენას მთხოვდნენ მაშინ ,როდესაც მე მათი წამებით ვიყავი დაკავებული. საკუთარი დასჯის მეთოდებიც კი მქონდა - ჯერ თითებს ვაჭრიდი ღმერთო ჩემო მათი ტირილი და ვედრება დღემდე ყველაზე წმინდა იავნანად ჩამესმის, მათი ვედრებით სავსე თვალები მუდმივად იმ წამებს მახსენებდა ,როცა მეც მსგავსად შევყურებდი უხმოდ ჩუმად ვემუდარებოდი „გთხოვ ნუ გამრიყავ მეც ხომ მჭირდება გვერდით ვინმე’’ მაგრამ არავის ესმოდა ან არ უნდოდათ გაგება თუ რა არის რეალური მარტოობა, ხოდა მე ვანახე მათ რას ნიშნავს ბედისანაბარა ყოფნა მაშინ ,როდესაც ერთადერთ ხსნად სიკვდილი გევლინება მაგრამ ამის ღირსი არც ერთი არ იყო ამიტომ არავინ არ მომიკლავს წამების გარეშე: სათითაოდ ვაჭრიდი ყველა ორგანოს და თითქოს ამითი ვიკვებებოდი ეს იყო ჩემთვის ჰაერიც, ყველას ვინც ჩემს მეთოდებს უბრძოლველად ნებდებოდა ჯოჯოხეთში ვუშვებდი ზოგი მტკვარში გადავყარე ზოგი დავმარხე ზოგიც კი უბრალოდ სადმე მივაგდე ცხოველისთვის ლეშის საჭმელად. სიმართლე გითხრათ თავიდან ეს ყველაფერი მათზე შურის საძიებლად დავიწყე ვინც მაწამებდა და შინაგანად მალპობდა, თუმცა ცოტახანში ისე შევეჩვიე ექსტაზივით გახდა თითქოს მასზე დამოკიდებული ვიყავი მაშინ ,როდესაც ვცდილობდი არავინ არ მომეკლა სრულიი ქაოსი მქონდა გონებაში ჩემი ორი მხარე ერთმანეთს ებრძოდა ,როგორც ანგელოზი ეშმაკს ,სიკეთე ბოროტებას თითქოს ჩემს შიგნით კიდევ ერთი ადამიანი ცხოვრობდა ვიღაც სხვა რომელიც მუდმივად მეჩურჩულებოდა’’მოკალი არ გაჩერდე მოკალი’’.

იმ წელს ნაადრევად დაგვიზამთრდა.დაუნანებლად,უხვად ჩამოყარა თოვლი.თითქოს ამის მეტი არაფერი გვეთხოვოს მამაზეციერისთვის. აპენტილ ბამბას დაამსგავსა არე-მარე..გზები ჩაიხერგა და გადაადგილების საშუალება აღარ გვქონდა. ჩავრჩით სახლებში ღმერთის იმედად.ისე ციოდა,დილაობით კარის გაღებაც ჭირდა,ისე იყო ღამის ყინვისგან გაქვავებული.გაორმაგებულად ვუკეთებდით ღუმელს შეშას,რომ როგორმე კარ-ფანჯრის ღრიჭოებიდან შემოსულ სიცივეს არ გავეყინეთ.
-თუ ვინმემ არ ამოგვაკითხა,დიდხანს ვერ გავიტანთ თავს,-მითხრა ცეცხლთან მიმჯდარმა მამაჩემმა.მის ავადმყოფობისგან ჩაცვენილ თვალებს დავაკვირდი,შემდეგ მზერა მის პირზე გადავიტანე,მოლურჯო-მოიისფრო ფერი დაჰკრავდა.ვიცოდი,დიდი დღე არ ეწერა,თვითონაც იცოდა,თუმცა, არ იმჩნევდა.ცდილობდა,მხნედ ყოფილიყო და შიში არ შემჩნეოდა.მე მაინც ვამჩნევდი,ბოლო სამი თვე იყო,რაც მისი თვალებიდან სიკვდილი მიმზერდა.


"-ეს იქნება ჩემი ბოლო ინტერვიუ.ის რომელშიც ყველაფერს მოვყვები ჩემზე და ის რომელიც სკანდალად იქცევა. არ მადარდებს,ოდნავადაც კი არ ვღელავ იმაზე რომ ბევრს შევებრალები და ბევრი შემიზიზღებს.ჩემი მეტსახელი ყველამ კარგად იცით,მაგრამ სახელი?სახელი არავინ.მე კატო მქვია.ის აბავი კი ,რაც ბათუმში მოხდა,რაც მე გავაკეთე ყველას აინტერესებს.მეილები მოდის და მოდის ,ყველა კითხულობს რატომ აკოცე იმ გოგოს?რატომ გაეკიდე? უცნობს როგორ აკოცე?ლესბოსელი ხარ?
ამ კითხვებზე პასუხს ჩემი ამბის მოსმენისას მიიღებთ.
კატო ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო.ჩემი სიყვარული და ჩემი იმედიც.ერთმანეთს ღრმა ბავშვობიდან ვიცნობდით. ერთმანეთისგან მხოლოდ 4 რამ განგვასხვავებდა.

ქვეითთა გადასასვლელზე მომზადებული გოგონა,დოკუმენტებით ხელში შუქნიშანს ელოდებოდა,რომელიც ნებართვას მისცემდა თამამად გადაედგა ნაბიჯი მეორე მხარეს გადასასვლელად.სამსახურისკენ მიმავალს სველი ქუჩა ნახევრად გადაკვეთილი ჰქონდა მის წინ მანქანა,რომ გაჩერდა და შეშინეებულმა ხელები სახეზე აიფარა,საბუთები კი ძირს მიმოიფანტა.ყრუ კივილის ხმა ჩაესმოდა გარშემომყოფებისგან მომავალი,ხელის ძლიერი მოჭერით ცდილობდა მკერდზე, გამალებით მფეთქავი გულის დამშვიდებას.სუნთქვას კი ვერაფრით ასტიმულიერებდა.წამიერად გაურბინა მისმა დიდმა ტრაგედიამ თვალწინ. მისი მშობლებიც ხომ სწორედ ავარიით დაიღუპნენ,ნუთუ ასეთი შიში განიცადეს მათაც სიკვდილამდე?გაფითრებული, ხმის ამოღებასაც ვერ ახერხებდა და გარშემო მყოფების ჩაძახილებს,როგორ იყო? შეშინებულ მზერას აგებებდა.სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა მასზე ერთი თავით მაღალი მამაკაცი და ხელი შეაშველა


2 თავი


ვეღარაფრით დაიძინა იმ ღამეს, მთელი შვიდი წლის ნაშენები იმედები, რომ ვეღარასოდეს შეხვდებოდა თავზე ჩამოენგრა და თითქოს გულზე და ფილტვებზე, მაგრად მოუჭირეს ხელიო სუნთქვაც აღარ შეეძლო. მთელი ღამე ოთახის ჭერზე ქონდა თვალი გაშტერებული და ვერაფერზე ფიქრობდა. აკანკალებული, ცრემლმორეული ისევ წარსულში გადაეშვა და თავი ვერ დააღწია იმ ტკბილი მოგონებებს, რაც გამსახურდიასთან აკავშირებდა, გაახსენდა როგორ ცდილობდა დემეტრე ლუნასთვის თავი მოეწონებია, როგორ თბილად ექცეოდა, როგორ ზრუნავდა მასზე, როგორ ბავშვივით უხაროდა ლუნას ყოველი გაღიმება. გაცნობიდან დაწყებული იმ საშინელ დღემდე ყველაფერი ერთმანეთის მიყოლებით გაახსენდა და ხან ეღიმებოდა სევდიანს ხანაც ცრემლები ჩამოდიოდა სიფრიფანა, თეთრ ღაწვებზე. გამსახურდიას დაბრუნების დაჯერება უჭირდა, არარელურად ეჩვენებოდა. მეგობრებისგან იცოდა, რომ საზღვარგარეთ წავიდა და იმის მერე აღარც დაინერესებულა სად ან როგორ იყო, მის მეგობრებთანაც გაწყვიტა კონტაქტი და რადგან თორნიკე და ნიკა კოლეგები იყვნენ, მხოლოდ მასთან ქონდა კონტაქტი ისიც იმ შემთხვევაში თუ ქუჩაში ან თორნიკესთან მისულს დერეფანში შეხვდებოდა, მოიკითხავდა და სულ ეს იყო. არასოდეს დაცდენია ნიკას დემეტრეზე არც ერთი სიტყვა, იცოდა გულს ატკენდა ლუნას და როცა შემთხვევით შეხვდებოდნენ, ზედაპირულად მოიკითხავდა და მალე გაეცლებოდა ხოლმე.

უკვე დიდი ხანია ოჯახური ვახშამამი ოჯახურს აღარ გავდა . შვილები რომლებსაც მამის ეშინიათ, ცოლი რომელიც ყოველ წუთს მზადაა შენიშვნისთვის . ეს არ არის ოჯახი რომელზეც ფეფო ოცნებობდა. ჯერ კიდევ მაშინ ,როცა ფეფო სკოლის მოსწავლე იყო , უეცრად გამოჩენილმა დაქალის ბიძაშვილმა ხელი დაავლო და თავის ქალად აქცია . ალექსანდრე ფილფანი ,სვანი ბიჭი რომელიც პატარა ,ცქრიალა გოგომ მოხობლა .დიდ ხანს არც უფიქრია დაინახა თუ არა მშობლებთან მივიდა გამოუცხადა ცოლი მომყავსო. ბევრს ეხვეწნენ მშობლები კარგად დაფიქრებულიყო ,მაგრამ ვერაფერი შეასმინეს . რამდენიმე დღეში სკოლიდან მომავალი ,მეგობრებით სავსე მანქანაში ძალით ჩასვა და მთებში წაიყვანა . რა აღარ მოიმოქმედა, როგორ არ ეხვეწა ფეფო ,რომ გაეშვა ,მაგრამ არაფერმა გაჭრა . მიხვდა აზრი აღარ ქონდა არაფრის გაკეთებას, ჩუმად დაჯდა და ტირილი დაიწყო .

ჩემი ისტორია მაშინ დაიწყო, როდესაც დედაჩემი მამაჩემს გაჰყვა ცოლად და ორი წლის მერე მეც მოვევლინე ამ სამყაროს. ძირითადად მამიდაჩემთან ვიზრდებოდი, რადგან მშობლები მუდმივად მუშაობდნენ ხოლო, როდესაც სახლში იყვნენ მაშინ გამუდმებით ჩხუბობდნენ.
მე და ჩემმა უმცროსმა ძმამ ყველაფერი მამიდასგან ვისწავლეთ და საბოლოოდ, არც კი გაგვკვირვებია, როდესაც ჩვენმა მშობლებმა განქორწინების საბუთებს მოაწერეს ხელი. სამაგიეროდ, გაგვიკვირდა როდესაც რამოდენიმე წელიწადში ორივემ ახალი ოჯახი შექმნა და ერთმანეთისგან განცალკევებით განაგრძეს ბედნიერი ცხოვრება.

ანნე დიდხანს იდგა ბუმბერაზი სარკის წინ და უმზერდა საკუთარ თავს. წამები, თითქოს, გამიზნულად წელავდნენ მილიწამებს ერთურთს შორის, რათა არ ყოფილიყვნენ თავის და-ძმებთან ისევე ახლოს, როგორც ყოველთვის. თუმცა ეს მხოლოდ მაგიური ილუზიაა, ისინი მაინც ერთნაირი დროით არიან დაშორებულნი და თამაშობენ ერთი მსახიობის სპექტაკლს, რომელსაც შვიდ მილიარდზე მეტი მაყურებელი ჰყავს და იშვიათად ისმენენ საკუთარი მისამართით აპლოდისმენტებს. საათსაც ბეზრდება რუტინა და ზოგჯერ წუთი საუკუნეა, ათი წელიწადი კი წუთად გვეჩვენება ხოლმე. თვალის დახამხამებასაც ვერ ვასწრებთ და ჰოპ! უკვე ახალი წელია!

« 1 2 3 4 5 ... 21 22 »