შენზე ოცნებებს ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო,
ხანდახან მინდა ჩემს სალოცავ ხატად გაგხადო,
შენს ლამაზ თვალებს მსურს დავუნთო თაფლის სანთელი
და მოგაშორო თუ კი რამ გაქვს გულზე ნაღველი.
არ მინდა გეგონოს სანაცვლოდ რამეს ვითხოვდე,
მხოლოდ გულს გჩუქნი, წრფელი გრძნობით სავსეს პირამდე,
უშენოდ ჩმეთვის არ არსებობს ქვეყნად სინათლე
და ამ წყვდიადში ვერ ვიცოცხლებ ვიცი დილამდე.

მენატრება შენი სახე,

ამ დილითაც სიზმრად გნახე.

ისევ მათბობს შენი ფერი,

არ მამშვიდებს არაფერი.

აღარ მშველის ლექსის წერა,

ზურგით მიდგას ბედისწერა.

დამავიწყდა უკვე ლოცვა,

მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.

სიყვარულის პოეტებო გამიწვდია თქვენთვის ხელი
იქნებ რამით დამეხმაროთ, ნეკნს უკან მაქვს დიდი ძელი...
ვერა ვწერ მე სიყვარულზე, არ მინახავს, როგორია
არც კი ვიცი მინდორია, იქნებ ცივი გომბორია,
ჩამახედეთ მე მის თასში დამანახეთ მისი არსი
შემაყვარეთ თუნდ გვირილა, თუნდ რიონი თუნდ ყვირილა...

პირველი კოცნა გრძნობით აღვსილი
პირველი კოცნა მთვარიან ღამეს
გული ღელავდა როცა ბაგეზე
ვგრძნობდი შენს ტუჩებს აგზნებულ სახეს.
ბურუსში ვიყავ,ვერ ვერკვეოდი,
პირველი კოცნა თუ ვის ვაჩუქე
პირველი კოცნა ვის ერგო ჩემგან
ვინ დაეწაფა ტუჩებს ალისფერს.

ღამის ფიქრებს ფიქრები ჩუმად ემატებოდა.
არ ვიცოდი ვინ ან რა რატომ მენატრებოდა.
სად ვიპოვეი სად შევხვდიი და საით გამქცევია
დაუძინარ სიზმრებად რატომ გადამქცევია.
რწმენის წმინდა სანთლები ვისთვის მიშუქებია
და ეს გული უსიტყვოდ ვისთვის მიჩუქებია.
მარტოობით დაღლილი თვალებს რისთვის ვისველებ
ვის ვპოულობი ვის ვკარგავი ვის ვეძახი? ვის ვეძები
გრძნობა იყო თუ არა, ასე რატომ განვიცდი.

ყველაფრით დაღლილს სანატრელად სიკვდილი დამრჩა,
რადგან მათხოვრად გადაიქცა ახლა ღირსება,
რადგან არარამ შეიფერა ძვირფასი ფარჩა,
რადგან სიცრუე ერთგულების გახდა თვისება,
რადგან უღირსებს უსამართლოდ დაადგეს დაფნა,
რადგან მრუშობით შელახულა უმანკოება,
რადგან დიდებას სამარცხვინოდ უთხრიან საფლავს,
რადგან ძლიერი დაიმონა კოჭლმა დროებამ.

როცა სიცოცხლე მიხაროდა
გული სითბოსაგან დამიცალე,
როცა სიგიჟემდე შემიყვარდი
შენთან სიახლოვე ამიკრძალე,
ოცნება წმინდა რაც კი გამაჩნდა
ყველა ამირიე, დამიშალე.
შენი გაღიმება შემიყვარდა
მერე შეხვედრაც კი ამიკრძალე.

წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

"ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.

შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.