თვალებით ავტირდი , გულით კი ვინანე ....
როდესაც ყველაზე ძალიან გინატრე,
ძალიან ბევრი დღეს ისევ ვინანე...
მაგრამ რატომღაც მაინც შენ გინატრე
დაგშორდი დაგტოვე და ისევ მიგაგდე....

ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები
ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები
ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა
ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა

მე სანამ შენში შთაგონების ძიებას ვბედავ,

სანამ შენს სუნთქვას სიოდ ვაფენ ლექსის სტრიქონებს,

უხეშ ქაღალდზე საფერებელს ვერავის ვხედავ

და ჩემი მუზაც სხვა სალოცავს ვეღარ იგონებს.

ცხოვრება ღიმილია მაშინაც კი როცა სახეზე მოგორავს ცრემლი....

დღეს მინდა ყველაპერი გაპატიო,ბავშურად მიამიტი დავრჩე...

ეშმა შემომიჩნდა ჭინკასავით,თვალები ღიმილით მაქვს სავსე...

ღიმილით სევდისა,ღიმილით დარდისა,ღიმილით დაცინვის და ნიშნის...

არმინდა უკუგდება,არ მსურს შურის გება...ისევ შენეული პიქრის..

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!
მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,
სანდომიან ცის ელვა და ფერი
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!

აფეთქებული და მოცახცახე
იწოდა ნათელ ალთა კრებული,
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული.

ნეტა რა წვეთავს ნუთუ ცრემლია
ეჰ რატომ ტირი ბაგეც სველია
კლდესაც შეხედე ისიც კი ტირის
ტვალი შეავლე იმ მოხრილ ტირიფს

შენც ის იგრძენი რასაც ვგრძნობ ახლა
იცი რამდენი ტანჯვა გადამხდა
მაგრამ ცრემლი ხომ წმინდა წვეთია
და შენზე ფიქრშიც ჩამომწვეთია

ისევ გაწვიმდა გამთენიისას,
ცრის ციდან ლურჯი წვიმის წვეთები,
საუცხოოა აქ სურნელება
მაშინ, როდესაც ბეღურებს ელი.
არ წყდება წვიმა, უფრო უმატებს,
იმნაირად, რომ ცა ჩამოიქცეს
თუმც თქეში არის, მაგრამ არ გცივა
და ხვდები მალე - გაიმაისებს!
აქ სუნთქვა უფრო ადვილი არის,

ისევ დავიწყე წერილის წერა,
გამდნარა თოვლი - მარილი ზამთრის,
და როგორც შარშან, და როგორც ძველად,
ჩვენს შორის კვამლი და ქარი დაჰქრის.

რაც არ ყოფილა, ის არც იქნება,
მაგრამ რაც იყო, იქნება კვლავაც:
გზა გაიხსნება, ან შეიკვრება,
მომსვლელი მოვა, წამსვლელი წავა…