მაშინ იმასაც ვიტყვი, რომ მიყვარხარ!!!!ძლიერ!!! ძალიან ძლიერ!!! იმასაც ვიტყვი რომ მენატრები,უზომოდ,უზომოდ მენატრები!!!!იმასაც , რომ ბევრს ვფიქრობ შენზე!....ბევრს ვფიქრობ შენს სიტყვებზე, შენს საქცილეზე, ვფიქრობ იმაზე რომ არ გიყვავარ!!!


ახლა მიდიხარ? როცა ჩემი სულის ყველა უჯრედი "ჩვენით" არის გაჟღენთილი, როცა ჩვენ ძალიან, ძალიან ერთნი ვართ.. ახლა მიდიხარ? როცა ჩემს ყოველ ამოსუნთქვას თან ახლა-ვხარ....


მოდი,ვარსკვლავები დავითვალოთ!
მოგატყუებ და ზევით აგახედებ,
ყელში შეგაპარებ მსუბუქ კოცნას
მინდა გაოცებით გადმომხედო.


მე ასეთი ვარ, ვერ ვიქნები რადგან სხვაგვარი.
დრო მკურნალია, დრო ტკივილებს ერთად აქუჩებს,
ხელს ვერ ავუქნევ რითმებს, როგორც მშიერ ბეღურებს,
გამოვაზამთრებ სევდას, ჩემგან ცრემლებმიუჩვევს.


საკუთარი თავის რწმენა დამიბრუნე.
შენ მე დაკარგული მაჩუკე ოცნება.
და ეხლა მჯერა ის რაც არ მჯეროდა.


სიზმარში გნახე, გუშინდელ ღამეს,
შენ შემეკითხე, ნეტავ ვინახარ?
სიზმრიდან ცხადში გადმოვაბიჯე,
და გეუბნები მე შენ მიყვარხარ.
ბედნიერება რა არის ნეტავ?
ცისკრის ნათება? მზის ელვარება?
ბედნიერება ის არის ალბათ,
უყვარდე იმას, ვინც გენატრება.


ეგ საოცარი ბროლის ყელი
და ფიქალ მკერდზე,
თეთრ ღილ-კილოდან ასხლეტილი
ოქროს ღილები…

აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში. 
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო... 
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:) 
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული? 
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო? 
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ! 
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა? 
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა... 

ვუფიქრდები, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ძალიან, ძალიან მომეწონა... შეძლება თავისი ბავშვური გულუბრყვილობით... რაც ძალიან იშვიათია ამ ასაკის ბიჭებში...
ალბათ, ამიტომ...
ჩავედით, დავბინავდით...
მერე იყო ბევრი სიცილი, ბევრი ბავშვები, სმა, მხიარულება...
... კანატკაზე ერთად აღმოვჩნდით... სიცივისგან ვკანკალებდი... უნებურად თავი დავადე... სიჩუმე...
მერე იყო თოვლში წოლა... ერთად... თავი მის მუცელზე მედო და ცას ვუყურებდი... თოვდა...
იმ დღეს ვიფიქრე... ალბათ მალე ერთად ვიქნებით... რა კარგია... მასაც მოვწონვარ...
მერე იყო ხელჩაკიდებულები რომ ვსეირნობდით... ხან აქ, ხან იქ, ხანაც უბრალოდ...
მეც ველოდი...
აი, დღეს იტყვის, ან ხვალ...

დღეს მე განაჩენი გამომიტანეს. მითხრეს, რომ ჩემს ორგანიზმში რაღაც
ბოროტი, კიბოსმაგვარი არსება ბუდობს. ის მანგრევს, მჭამს შინაგანად და ამის
შეჩერება არავის და არაფერს აღარ შეუძლია... ექიმმა მშვიდი ტონით მითხრა –
კიბო გაქვს... უკვე ვერაფერი უშველის... სიგარეტმა დაგღუპა, შვილო... იმ
მომენტში თითქოს ნათლად გავიგე, როგორ დაეცა მუხლებზე და აქვითინდა ჩემი
ანგელოზი. მე არ მიტირია. თითქოს ქვეცნობიერად მთელი ცხოვრება ველოდი ამ
დღეს, ამ სიტყვებს... უბრალოდ ვიგრძები, როგორ გადამიარა სახეზე შავ-თეთრმა
ტალღამ და ადგილს მიმაჯაჭვა. ჩოტა ხანი ესე ვიდექი, გახევებული და
მეტყველების უნარდაკარგული. მერე კი თითქოს მექანიკურად, რაღაცნაირად უემოციოდ
ვიკითხე:
1 რამდენი დამრჩა?
2 ორი თვე... მაქსიმუმ...

« 1 2 ... 102 103 104 105 106 ... 123 124 »