მეორე დღეს სკოლაში უნდა წასულიყო.პირველად იყო,რომ ძალიან ეზარებოდა.გაკვეთილებსაც გული ვერ დაუდო.მთელი დღე დილით მომხდარ ამბავზე ფიქრობდა.არადა რა მოხდა?! განსაკუთრებული არაფერი.უზრდელი ბიჭები ცოტანი იყვნენ ამ დასაწვავ უბანში?!გრძნობებს ვერაფერს უხერხებდა,გული სხვას კარნახობდა,გონება კი მოსაბეზრებლად უჩიჩინებდა ,იმას,რომ სწავლის დრო იყო. ოცი წუთის განმავლობაში უყურებდა ქართულის წიგნს და ცდილობდა გაეაზრებინა რა უნდა დაეწერა დავალებად მიცემულ თემაზე. მგონი ძალიან გადაიღალა,ორი კვირაა რაც მასწავლებლები ბევრ დავალებას აძლევენ, საჭმელსაც თავად აკეთებს. არა ასე ხომ არ შეიძლება?! ცოტა ხნით ყველას სჭირდება დასვენება.გადაწყვიტა ხვალ სკოლაში არ წასულიყო,წაუძინებდა. მაგრამ მაშინვე გაახსენდა მომავალი მათემატიკის საკონტროლო,და აზრიც იმწუთას შეიცვალა.გადაწყვიტა ცოტა მოწესრიგებულიყო და ადრე დაწოლილიყო. სარეცხი დააუთავა, მეორე დილისთვის ჩანთაც ჩაალაგა და დასაძინებლად მოემზადა.
დილით ადრე გამოღვიძებულს დედა გაზქურასთან დაუხვდა.კინაღამ გადაირია,იფიქრა ძველი მაია დაბრუნდაო,თუმცა ქალმა შვილს არც კი შეხედა ყავა აიღო და მაშინვე ოთახში შებრძანდა.ელის თვალები აუცრემლიანდა,თუმცა ტირილის დრო სად იყო. კარაქიანი პური გაამზადა სასწრაფოდ შეჭამა, გაცრეცილი ჩანთა ზურგზე მოიგდო და ზუსტად ორ წუთში გაჩერებაზე,გაძეძგილ ავტობუსს დაუწყო ლოდინი.ზედმეტად უფერული დღე იყო. სკოლაში მისულმა თავის ამხანაგის, კესოს გვერძე მოიკალათა. ზარის დარეკვის შემდეგ მუდამ ცხვირაწეულმა მათემატიკის მასწავლებელმა ახლა ღრიალით შემოანგრია კარი.უკანასკნელი სიტყვებით გალანძღა კლასი,რადგან, ერთ-ერთ ჩლუნგ,(როგორც ელიმ გაიფიქრა) მოსწავლეს მთლიანად მოუპარავს საკონტროლოს ვარიანტები.დაიბარეს დირექტორი,სასწავლო გამგე,ყველა.მთელი საგიჟეთის წარმომადგენენლნი. ატყდა ჩხუბი და ერთი ამბავი. ელისაბეტის კლასი ცნობილი იყო,როგორც ყველაზე ცელქი და საშინელი ყოფაქცევის მთელ სკოლაში. ამიტომ საბოლოო გადაწყვეტილებამ ყველა გააოგნა.
-თქვენი კლასი აღარ არსებობს! დაიშალა! ყველას გადაგანაწილებთ დანარჩენ სამ პარარელურ კლასში.იმედია ეს თქვენთვის გაკვეთილი იქნება - ცივი ხმით წარმოთქვა დირექტორმა.
-კი ბატონო,გააგდეთ ისეთები რომლებიც ჩვენ კლასს სახელს უფუჭებენ, აი ისეთები „გოიმები“ , არანორმალურად ცუდად ჩაცმულები და კიდევ ღარიბები. -სიტყვით გამოვიდა კლასის „სვეცკი“ ნატუკა
-აი ისეთებში ვის გულისხმობ? -ისეთი ხმით იღრიალა დირექტორმა აშკარად ნატუკა ჯობდა გაჩუმებული ყოფილიყო.
-მეე.. ამმმ...აი მაგალითად ელისაბეტი, კესო და კიდევ სხვები. თავისი სახელის გაგონებაზე ელის გულ-მუცელი კინაღამ ამოუბრუნდა,კივილი,ყვირილი და ტირილი ერთად მოუნდა.რა დააშავა კი მაგრამ?! რა მისი ბრალი იყო რომ ამქვეყნად ყველამ მარტო დატოვა?
-დედაშენს ვიბარებ და მამაშენსაც ნატუკა
-გთხოვთ არა ამ ერთხელ.
-სანამ სკოლა დაგატოვებინე შე გარყვნილო ბავშვო ჩუმად ეგდე.-ქალბატონი ნათიასგან ასეთ სიტყვებს არავინ მოელოდა.
-თქვენ კი ელი, კესო მე წამომყევით კარგი??
-რათქმაუნდა- ძლივს ამოთქვეს გოგონებმა. ელისაბეტს ეგონა დირექტორის კაბინეტამდე სანამ მივიდნენ ორი საუკუნე გავიდა.უყურებდა კესოს ცრემლებს და თავადაც სურდა ტირილით გული ეჯერებინა. -ჩაი ხომ არ გინდათ? -ნათიას სიტყვებმა კვლავ საზარელ რეალობაში დააბრუნეს.
-არა,გმადლობთ.
-თქვენ ძალიან ხომ არ ინერვიულეთ?
-არა.
-დასხედით აქ სანამ მისი მშობლები მოვლენ, დაისვენეთ და გთხოვთ არ აღელდეთ. ელის სიცოცხლე აღარ უნდოდა, ამ უსამართლობით სავსე ქვეყნისგან შორს, ძალიან შორს გაფრენა სურდა.თავს ვეღარ შეიკავებდა, ცრემლებმა გზა იპოვეს და ნაკადულივით დაშვნენ აფაკლულ ლოყებზე. გოგონას არ ამშვიდებდა კესოს სიტყვები,მიტუმეტეს ,რომ მისი მეგობარიც ტიროდა.ძლივს დამშვიდდა, თავი ხელში აიყვანა და მალევე კლასში დაბრუნდა. რა იცოდა იქ უარესი მოელოდა.
-ოჰჰჰჰჰჰჰჰოოო... ჩვენი გმირიც მოსულა, დირექტორის ფავორიტო რაო შენმა ლეკვმა?! -ისევ ნატუკას საზიზღარი ხმა.
-გეყოფა ნატუკა, ცოტა ზედმეტი მოგდის.-ძლივს წარმოსთქვა ეს სიტყვები ელიმ.
-თორე რა დირექტორთან დამაბეზღებ?-ამ სიტყვებს მთელი კლასის ხარხარი და აჟიოტაჟი მოჰყვა.აქა იქ სტვენაც კი გაისმა.ელის პასუხი მზად არ ჰქონოდა,და რომც ჰქონოდა სიტყვა რომ ეთქვა ტირილს ვერ შეიკავებდა.
-მისმინე შე სოფლის ტურფავ, რახან შენნაირად ბიჭებს არ დასდევს და კუდს არ უქიცინებს არ ნიშნავს იმას რომ თავმოყვარეობა არ აქვს, გაიგე შე ღორო?-კესოს ამ რეპლიკაზე მთელი კლასი გაშრა. მაგრამ შემდეგ ისეთი ამბავი ატყდა,რომ ნატუკას ცრემლები წამოუვიდა.
-მასე არ გაქვს უფლება რომ ილაპარაკო.
-ძაან კარგადაც მაქვს და თუ ენას კბილს არ დააჭერ იმასაც ვიტყვი რაც საბოლოოდ აგაჯღავლებს,ასე რომ გირჩევნია მოკეტო.
**************** სამი დღის განმავლობაში გაკვეთილები არ ჩატარებულა. ელიმაც დაისვენა,თუმცაღა სკოლაში დაბრუნების ძალიან ეშინოდა.იცოდა სხვა კლასები ბევრად უფრო ცუდი იყო ვიდრე თავისი, ძველი. ძლივს მოიწესრიგა თავი,ჩაიცვა,გაჩერებაზე კესას დაელოდა და საძულველ სახეებთან ხილვის მოლოდინში ჟაკეტს საკეტიც კი გაუფუჭა. საბოლოოდ მოხდა ისე რომ გოგონები ერთად მოხვდნენ ერთ-ერთ კლასში, სადაც ყოფილი კლასელებიდან მხოლოდ ჩუმი საზოგადოება შეუერთდა მათ.მაგრამ ზუსტად ყველაფერი ისე აღმოჩნდა როგორიც ელის წარმოედგინა და რისიც ყველაზე მეტად ეშინოდა.
ელისაბეტს რამოდენიმე ბავშვი გაეცნო,მაგრამ აშკარად კურატორისგან იყვნენ დარიგებულები,ყველა მათგანი ბოლო მოდაზე ჩაცმული და რაღაცნაირი იყო. მაგრამ ყველაფერი მაშინ შეიცვალა როცა ერთ ადამიანს მოჰკრა თვალი. არა ეს ასე არ უნდა მომხდარიყო. ამას აქ რა უნდოდა? უსამართლობა კიდევ უსამართლობა! ნაცნობი მწვანე თვალების ხილვისას ელის გააჟრჟოლა, ამ ბიჭის დანახვაზეც კი აკანკალებდა, მასთან ერთად კლასში ერთად ყოფნაზე გაფიქრებაც კი ზარავდა.კართან ზუსტად ის ბიჭი იჯდა,მაშინ კინაღამ ხელი ,რომ მოაძრო.როგორც ჩანს მანაც შენიშნა და ხმამაღალი ყვირილით მიესალმა -აუ შენ ის არ ხარ? აი ასჯერ რო კინაღამ წაიქეცი ? ელის სიწითელმ გადაჰკრა,თუმცა მხოლოდ დაბალ ხმაზე „კიო“ უპასუხა და მაშინვე წინ შებრუნდა.მგონი ახლა იწყებოდა საშინელება.ასე ეგონა ეს ბიჭი ვერ იტანდა და ამიტომ მთელი კლასის წინაშე გოგონას დამცირება არ გაუჭირდებოდა, თან დღევანდელი თაობის დევიზიც ხომ გსმენიათ “ვფიქრობთ ამაღლდა
ჩვენი პერსონა როცა ტალახი ვინმეს ესროლა"
ასევე დაგაინტერესებთ:
|
