9:25 PM სოფლელი 2 | ||||||
ბებია გონს მოვიდა და ჩემი ნახვა უნდოდა.ექიმი გაოცებული იყო,მისი მდგომარეობისთვის გონზე მოსვლა და თან ლაპარაკი თითქმის სასწაულის ტოლფასი იყო.პალატაში შევედი.ძალიან მიჭირდა მისი ასეთი ავადმყოფური სახის დანახვა.ვხვდებოდი რომ შეიძლებოდა ეს უკანასკნელი ნახვა ყოფილიყო.მასთან მივედი.ცრემლებს ვერ ვიკავებდი მაგრამ თავს ვიმაგრებდი,არ მინდოდა ენერვიულა.ალბათ თვითონაც ხვდებოდა რომ დიდი დრო არ ჰქონდა დარჩენილი და ჩემი ცრემლით უფრო ვანერვიულებდი.ხელი ხელზე მოვკიდე. -ბეე,მე აქ ვარ. -მე მივდივარ ბებო.... ძლივს ლაპარაკობდა,თითქმის ვერ ვგებულობდი. -ნუ გეშინია...მარტო არ რჩები... ამ სიტყვებს ასო-ასო,ძლივს,ღეჭვა-ღეჭვით ამბობდა.ექიმმა მთხოვა აღარ მეწვალებინა და ოთახიდან გამოვსულიყავი. -ბებო.მე უნდა წავიდე,შენ დაისვენე და მერე ისევ გნახავ.მიყვარხარ... მივიწიე და შუბლზე ვაკოცე.ეს გამომშვიდობება იყო.გულში იმის მერე რაც კოლიდორში მოხდა იმედი თითქმის აღარ მქონდა.ტუჩებს ვერ ვაშორებდი მის ტკბილ შუბლს.ის ჩემი მეორე დედა იყო.ვიცოდი რომ ამის შემდეგ ვეღარასდროს შევძლებდი მისი სახის დანახვას,ან კოცნას.ექიმმა ძალიან დამაჩქარა.ბებია კი ერთ რაღაცას იმეორებდა.სიტყვებს კარგად ვერ ვარჩევდი. -კოლ..თის ...კარი მხოლოდ ეს გავიგე.ექიმმა საშველი აღარ მომცა და ოთახიდან გამიყვანა.იქედან გამოსული მთელი ღამე იმაზე ვფიქრობი თუ რას ნიშნავდა ეს სიტყვები.მაგრამ ვერაფერს ვუკავშირებდი. მართალი იყო ჩემი სიტყვები.ის მართლაც უკანასკნელი კოცნა და უკანასკნელი ნახვა იყო.ბებია მეორე დღეს გარდაიცვალა.მარტო დავრჩი.ჩემს კლასელებსაც კი არ გავხსენებივარ.ნათესავები არ მყავდა.ბიჭი რომელიც სიყვარულს და ერთგულებას მეფიცებოდა თვალითაც არ დამინახია.არჩერთი მეგობარი სამძიმარზე არ მოსულა.სამშაბათი დღე იყო.გასვენება შაბათისთვის გადავწყვიტეთ.მეზობლები მეხმარებოდნენ რათქმაუნდა.ისინი გვერდით დამიდგნენ.ჭირისუფლებში მხოლოდ მე ვიჯექი.ცარიელ ოთახში ხშირად ვრჩებოდი მიცვალებულ ბებიაჩემთან მარტო,მეზობლებს ყველას თავისი საქმე ჰქონდათ.ოთახში ვიჯექი და გამუდმებით იმაზე ვფიქრობდი,იმ დღეს რომ სკოლიდან ადრე მოვსულიყავი,ან საერთოდ არ წავსულიყავი,იქნებ დროზე მიმესწრო მისთვის.ცრემლები აღარ მომდიოდა.გასაოცარი სიძლიერე დამეუფლა და მეც გაკვირვებული ვიყავი.ცხოვრებამ ბევრი სიმწარე დამანახა უკვე.დედის სითბოს მოკლებულ ბავშვს,ბებიაც წამართვა.მოკლედ,გასვენების დღეებს აღარ ავღწერ ცალცალკე.გასვენებაში მხოლოდ ბებიას სამსახურის მეგობრები და მეზობლები იყვნენ.ეგრეთქოდებული რესტორანში სუფრა არ გამიკეთებია.ამის ფული არ მქონდა.საარსებო ფულიც კი არ მქონდა.ყველაფერი რაც კი გვქონდა სახლში საავადმყოფოს და გასვენებას დაჭირდა.რაღაც ნივთების გაყიდვაც დამჭირდა რომ ვალები გამესტუმრებია.დასაფლავებიდან სახლში დაბრუნებულს,იქ გაჩერება არ მინდოდა.ისეთი შავი და უბედური იყო ჩემი სახლი.ახლა ამხელა ოთახებში მარტო დავაბიჯებდი.გულში სიცარიელე მქონდა.მინდოდა ადამიანი რომელსაც ჩავეხუტებოდი,რომელსაც ჩემი გულის ტკივილს გავუზიარებდი და რომელიც მეტყოდა რომ სულ ჩემს გვერდით იქნებოდა.მაგრამ არავინ ჩანდა.გიორგის ვუყვარდი,როგორც თვითონ ამბობდა,და ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის რომ მეც შემყვარებოდა.ჩემი კლასელები,როგორც თვითონ ამბბენ,გიჟდებიან ჩემზე,მაგრამ არც ისინი ჩანდნენ.ბებიას სიკვდილმა ბევრი რამ დამანახა.ნამდვილი მეგობარი ტელეფონზე ესემესით კი არ მოგისამძიმრებდა,არამედ მოვიდოდა და იქ შენთან ერთად იქნებოდა.მეზობლის ქალები დამეხმარნენ რომ ყველაფერი მის ადგილას დამელაგებინა.უკვე გვიან ღამე იქნებოდა,წიგნების კარადას გვერდი გავუარე და ნაცნობი ასოები მომხვდა თვალში.რაღაც ძალამ მიბიძგა რომ იქეთ გამეხედა. ბებიას ნათქვამიდან ეს ასოები მახსოვდა:-კოლ..თის ...კარი. წიგნების თაროზე კი აღმოვაჩინე წიგნი „კოლხეთის ცისკარი“.ეს იმდენად მოულოდნელი იყო რომ გაოცებისგან ადგილზე გავშეშდი.რატომ იმეორებდა ბებია სიკვდილის სინ ამ წიგნის სახელს?შიშმა ტანში გამიარა.წიგნი გამოვიღე და გადავშალე,შიგნით კონვერტი იდო,საკმაოდ ძველი.ფრთხილად ამოვიღე რომ არ გამხეოდა.დაახლოებით 50 ან მეტი წლის უნდა ყოფილიყო.წერილი გავშალე და კითხვა დავიწყე: (შემოგთავაზებთ შემცირებულ ვარიანტს,წერილი 2 ფურცელი იყო,მხოლოდ მოკლე შინაარსს დავწერ) „ჩემო ძვირფასო მამიკო,უკვე აღარ შემიძლია უშენობის ატანა.ძალიან მენატრები.მაკლია შენი მრისხანე დარიგება.უკვე აღარ ვიცი როგორ მოვიქცე,შენი რჩევა მჭირდება.ალბათ ახლა დახმარებას შენ არ უნდა გთხოვდე,მაგრამ მართლა ძალიან მჭირდება შენი რჩევა.მაშინ მართალი იყავი.ამას უკვე მერამდენედ ვაღიარებ აღარ მახსოვს.პატიებას გთხოვ მამა.ვიცი შენ გულს ვერასდროს დაავიწყდება ის ტკივილი რაც მოგაყენე მაგრამ ერთ შეცდომას ცხოვრებაში ყვალა უშვებს.უსახლკაროდ დავხეტიალებ ქუჩებში,პატარა ბავშვით ხელში.წასასვლელი არსად მაქვს.დიდი ხნით არავის უნდა ჩემი შეკედლება,ვის რად უნდა სახლში მუქთა მჭამელი ქალი,პატარა ბავშვით.ძალიან დიდი სიყვარულით და მოწიწებით გთხოვ შემიცოდე,მე თუ არა შენი შილიშვილი მაინც შეგებრალოს,ის ხომ არაფერშუაშია.მან რა დააშავა,ჩემი შეცდომისთვის არ უნდა ისჯებოდეს.თუ დახმარებას გადაწყვეთ,შემეხმიანე და მხოლოდ ბავშვს ჩამოვიყვან მანდ,მე კი გავქრები.თავს იმითაც კარგად ვიგრძნობ რომ მეცოდინება ჩემი ერთადერთი შვილი საიმედო ადგილასაა.გემშვიდობები.შენი იმედი მაქვს მამიკო.შენი საწყალი შვილი ქეთინო.“ წიგნი კიდევ გადავათვალიერე და იქ ოთხასი ლარი ვიპოვე პატარა წერილთან ერთად. „თუ ამას კითხულობ,ესეიგი მოვკვდი და მოვახერხე რომ შენთვის მინიშნება მომეცა.მე ყვალაფერს ვერ მოგიყვები წერილში ბებო. მაგრამ იცოდე რომ შენ მარტო არ ხარ.შენ ყველა გყავს.თუ ოდესმე სურვილი გაგიჩნბედა გაიგო ჩემი წარსულის სესახებ,რომელზეც ალბათ ამ წერილმა ბევრი კითხვა გაგიჩინა,წადი იმერეთის სოფელ x-ში და მოძებნე ვლადიმერ მუმლაძე.თუ ცოცხალია ბოდიში მოუხადე ჩემს მაგივრად.გკოცნი ბებო და გახსოვდეს რომ ყოველთვის შენთან ვიქნები.არაფერზე ინერვიულო,ყველაფერი არგად იქნება.“ ვერცერთი წერილის აზრზე ვერ მოვედი.გაოცებული დავრჩი.შინაარსის გამოსატანად საჭირო იყო წავსულიყავი იმ სოფელში ბებია რომ მწერდა.წასვლა მტკიცედ გადავწყვიტე.მეორე დღეს მეზობელს ვუთხარი ამის შესახებ,მან მირჩია ორმოცამდე სახლში ვყოფილიყავი.მეც ასე მოვიქეცი. როგორიააა? ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
