გადავიხსენი კიდევ ერთხელ
უშედეგოდ მაჯები, ვენა...
კიდევ ერთხელ
სურვილმა მძლია...

შენ გახდი ჩემი ცხოვრების აზრი
და მე ვოცნებობ ყოველდღე შენზე
მე ამ სიყვარულს ვერაფერს ვადრი
არ განმიცდია არასდროს ესე

სხეული ფიქრობს:
არ ვიცი ვინ ხარ , არც შენ იცი ვინა ხარ თავად,
ჩემში რომ მყოფობ ამოზრდილი, მცენარის დარად,
არ ვიცი რა ვთქვა,არც შენ იცი რა მითხრა კვლავად,
და თუმც არ გიცნობ უცხოელო, იმეფე მარად!

გარდავიცვლები და წავალ...
მხოლოდ დაგიტოვებ წარსულს
სულ მთლად გამოგაცლი ძალას,
ცუდს ხომ ვეღარ მეტყვი წასულს.

ქუჩის ნაპირებს გავყვები ნელა,
წვიმის წვეთები მისველებს პალტოს,
შენ შემოგხვდები საღამოს ბედად,
და დაგიძახებ შორიდან კარგო.

ვინა ვარ ნეტა სად მივდივარ, ან სად მოვედი?!
სიკვილთან ბრძოლა აღარ მინდა, დავაგდე ხმალი...
გიჟის თვალებით შევცქერივარ სიცოცხლის ნექტარს
და შეშლილივით მივუყვები საოცარ ზეცას...

წლები გადამტყდარან ათას'წლეულებად
მიწურულ ნოემბრის სუსხიან შესა'ყართან.
ყოველ ჯვარცმას და ღალატის კართან
თავიდან სტკივა და სისხლი წვეთს ჯვარზედ, საუკუნეებად.

როს „არას" ნაცვლად – ამბობდი „ალას",
როცა შენს ხმაში აპრილი ჟღერდა;
ხსოვნაში ტკბილად ჩარჩენილ „ნანას" -
ვინ გიმღეროდა?!
- მშობელი დედა.

ახლა მჯერა წარსულის, მოგონებებს მითეთრებს,
შორიახლოს წვიმაა სადაც მე არ ვსველდები,
ჩემს წიაღში სულია ოცნებების ხალათში,
დაკარგული იმედით, დარდით მივესვნები...

ყველაფრით დაღლილს სანატრელად სიკვდილი დამრჩა,
რადგან მათხოვრად გადაიქცა ახლა ღირსება,
რადგან არარამ შეიფერა ძვირფასი ფარჩა,
რადგან სიცრუე ერთგულების გახდა თვისება,
რადგან უღირსებს უსამართლოდ დაადგეს დაფნა,
რადგან მრუშობით შელახულა უმანკოება,
რადგან დიდებას სამარცხვინოდ უთხრიან საფლავს,
რადგან ძლიერი დაიმონა კოჭლმა დროებამ.