შემიყვარე, მხოლოდ ერთხელ შემიყვარე,
სევდით გულმა გაათია საუკუნე.
ერთხელ მაინც შემომხედე, შემიბრალე,
ან ის მითხარ, ჩემს სულს რაღა დაუწუნე...

ქარი დაჰქრის, წვიმა ცრემლად მედინება
სული ტირის, რა ქნას ისევ დამიობლდა,
წახვედი და თან შორიდან გეღიმება,
მე.... გრძნობები შენახული დამიობდა...

კვლავ შენი არსებით ამევსო პროფილი,
არადა ავსტრიულ კონტრასტებს ვეცადე,
ღვინო და ქალები.. მრავალის ძმობილნი,
მაკლია წლებია ბინდების ცრეცამდე,

დავტოვე ტაეპში გრძნობათა ხაფანგი,
როგორც სიმფონიის მეხუთე აკორდი,
მივწვები ვარდების ფურცლებზე ნაბანგი,
და გადამეშლება ბულბულთა ნაკორტნი..

დაგკარგე,ისე,როგორც წინაზე
დაგკარგე,ისე ჩემი ვერ გახდი
გულიც მაბრაზებს თითქოს ჯინაზე
ჩემს ოცნებში მაინც ხომ ახდი...
აღარ ხარ ჩემთან,როგორც ღამე მზე
მაგრამ მე შენი აჩრდილი გავხდი
მე გაწყინინე ნეტავ რამეზე?

მტკივა ეს სული,შემიხორცდა ბინძურ სხეულზე,
გაქრა საზღვრები მისასვლელი ყველა გრძნობასთან,
ვეღარ შევძელი!გესმის მაინც როგორ ვერ ვუძლებ?!
ვიცი ეს ფიქრი,შენთვის ახლა გიჟის ბოდვას გავს.

სუნთქვაც მაწამებს,ვიძაბები ლექსის წერისას,
ყელში წაჭერილ თითებს ვებრძვი...ისევ წავაგე
კვლავ ზღაპარში ვარ,დასასრული აღარ მეღირსა,
ჩამოვანგრევდი ზეცის კედლებს,

დავსევდიანდი...ასე უმიზეზოდ და უმისამართოდ..
ცრემლები ისევ მიწვავს ამ თვალებს...
არ ვიცი ახლა ფიქრს სად მივყვები...
ან იქნებ ვერც ვფიქრობ მაგრამ ვიგრძენი დაღლა.

მოვედ, სამყაროვ! დიდ ხანს მელოდი,
გაფინეთ ფეხქვეშ ჰანგი არფების,
ნასიყვარულო.. აკი ბრძენობდი,
დროა.. ქვესკნელში ჩაიკარგები..

ამ ჩემს ოცნებებს და
ლამაზ მოგონებებს,
დღეს ქარს გამოვატან,
ხვალ ხომ გვიანია,
იქნებ თავის დროზე
მაშინ შენც მიიღო
ჩემი ოცნებაც და
ფიქრიც, რია–რია.

სიყვარულო, ძალსა შენსა ვინ არს რომე არ ჰმონებდეს?.. 

 ვინ არს რომე გულსა ტახტად, ოხრვას ხარკად არა გცემდეს? 

 შენგან მეფე მონას ეყმოს, შენგან ბრძენი ხელად რებდეს, 

 და ბულბულსა რად ეზრახვის, რომ შენგამო ვარდს შეჰყეფდეს!

მიყვარხარ ძლიერ... ძლიერ...

რაც გადის დრო და ხანი,

მე უფრო მეტად მიყვარს 

შენი პატარა ტანი.

სიყვარულო, ნიჭო სრულო, 

წამ ტკბილო და ხანგრძლივ მწარე, 

ჯერ აკვანო ნეტარების, 

მერმე კუბოვ და სამარე!