მე ვაფრენ… ოცნებებს ცაში დღეს ჩემს ღმერთთან
და სანთელს დავანთებ ხატებთან მდუმარე
გიჟი ვარ… რადგან მე დღეს ამდენს ვუძლებ და
კვლავ უფლის იმედით… კვლავ ისევ ვდუმვარ მე….

შეგხვდი და ცხოვრება ლამაზი გამიხდა
ყველაფერს სხვა თვალით, სხვა გულით შევხარი.
მივხვდი რომ ცხოვრება უშენოდ არ ღირდა,
უსაზღვრო გრძნობა მაქვს მოძღვნილი შენდამი .
ასე მან შემცვალა და გამახალისა,
სიცოცხლე მწყურია, დავფრინავ ზეცაში.

მაქვს უფლება რომ ჩუმად მიყვარდე,
გიყურო როგორც საფიცარს, წმინდას
და იმის გამო, რომ ვერ ვივარგე,
მრცხვენია კიდეც და გულიც მტკივა.
მე მესმის სული როგორ ბობოქრობს
როს დენთის სუნი იგრძნობა ქვეყნად,
გული-გონება რა ძალუმად მთხოვს,
რომ დავიღვარო უცნაურ ლექსად.

წლებმა გადარეცხა
შენგან სიამაყე,
მოჩანს ცივი მზერა
დროით დათრგუნული;

ნეტავ საით მიდის
გრძნობის სიალაღე,
თვალთა ელვარება,
ძრწოლა დემონური.

ახლა დავწერდი ჩემს ფიქრებს შენზე,
შემოგახვევდი ხელებზე წყენას,
თვალებზე ჩემს გულს აგაფარებდი,
მოგარიდებდი ყველაფერს,ყველას..
მერე სიყვარულს წყალში გავხსნიდი,
დავამატებდი შენდამი ღელვას,
სიჩუმეს ამ წყლით ჩამოგრეცხავდი,
დაგავიწყებდი ყველაფერს.. ყველას..

მე დავუკრავ ისევ შენთვის ნაცნობ მელოდიას,
რომელიც გესიამოვნება და მე მამსგავსებს ამადეო მოდილიანს
ის შენ სახეს გამახსენებც ცრემლიანს ხან ღიმილიანს,
მეც ამეტირება და ბევრნი ამ ტირილზე მხოლოდ იცინიან

ერთი სიცოცხლე, ერთი ღერი ბაბუაწვერა...
ქარის ერთ წამში მონაქროლის გახდები წერა...
როგორ შესწვდები ჟინით აღვსილ ხვიარ ლიანებს,
თუ არსებობა ფესვიდანვე განაღვლიანებს...
სადღაც გაწყვეტას რომ ლამობ და მაინც არ წყდები,
გამოუვალი არსებობით კედლებს აწყდები...

მთვარეს საბნად დავიფარებ
ფანტელივით გავქრები,
სანამ წავალ დავიბარებ
სიყვარულით დავთვრები.

ყური დაუგდე, ნუთუ არ გესმის?
როგორ გეძახის ეს ჩემი გული,
ნუთუ ვერ ხვდები შენზე რომ ვფიქრობ
და ძლიერ რომ ვარ შეყვარებული.
წუხელ სიზმარში გამომეცხადე
ახლოს ვხედავდი შენს ლამაზ თვალებს,
მერე წყვდიადში გაუჩინარდი
არ მახსოვს როგორ გათენდა ღამე.

ხშირად ამბობენ, რომ სიყვარული ნეტარებაა,
აფსურდიაო - ისიც ხშირად გამიგონია,
ქვეყნად მრავალი ჯადოსნური შედარებაა,
მე კი რატომღაც ასე ვფიქრობ, მგონია
სიყვარულია აპრილის სუნთქვა, ნოემბრის სევდა,