სიყვარულო, ძალსა შენსა ვინ არს რომე არ ჰმონებდეს?.. 

 ვინ არს რომე გულსა ტახტად, ოხრვას ხარკად არა გცემდეს? 

 შენგან მეფე მონას ეყმოს, შენგან ბრძენი ხელად რებდეს, 

 და ბულბულსა რად ეზრახვის, რომ შენგამო ვარდს შეჰყეფდეს!

მიყვარხარ ძლიერ... ძლიერ...

რაც გადის დრო და ხანი,

მე უფრო მეტად მიყვარს 

შენი პატარა ტანი.

სიყვარულო, ნიჭო სრულო, 

წამ ტკბილო და ხანგრძლივ მწარე, 

ჯერ აკვანო ნეტარების, 

მერმე კუბოვ და სამარე!

გადავიხსენი კიდევ ერთხელ
უშედეგოდ მაჯები, ვენა...
კიდევ ერთხელ
სურვილმა მძლია...

შენ გახდი ჩემი ცხოვრების აზრი
და მე ვოცნებობ ყოველდღე შენზე
მე ამ სიყვარულს ვერაფერს ვადრი
არ განმიცდია არასდროს ესე

სხეული ფიქრობს:
არ ვიცი ვინ ხარ , არც შენ იცი ვინა ხარ თავად,
ჩემში რომ მყოფობ ამოზრდილი, მცენარის დარად,
არ ვიცი რა ვთქვა,არც შენ იცი რა მითხრა კვლავად,
და თუმც არ გიცნობ უცხოელო, იმეფე მარად!

გარდავიცვლები და წავალ...
მხოლოდ დაგიტოვებ წარსულს
სულ მთლად გამოგაცლი ძალას,
ცუდს ხომ ვეღარ მეტყვი წასულს.

ქუჩის ნაპირებს გავყვები ნელა,
წვიმის წვეთები მისველებს პალტოს,
შენ შემოგხვდები საღამოს ბედად,
და დაგიძახებ შორიდან კარგო.

ვინა ვარ ნეტა სად მივდივარ, ან სად მოვედი?!
სიკვილთან ბრძოლა აღარ მინდა, დავაგდე ხმალი...
გიჟის თვალებით შევცქერივარ სიცოცხლის ნექტარს
და შეშლილივით მივუყვები საოცარ ზეცას...

წლები გადამტყდარან ათას'წლეულებად
მიწურულ ნოემბრის სუსხიან შესა'ყართან.
ყოველ ჯვარცმას და ღალატის კართან
თავიდან სტკივა და სისხლი წვეთს ჯვარზედ, საუკუნეებად.