-*-*-*-*-*-
როცა ანდრონიკეს მსუბუქი ნაბიჯების ხმა მიწყდა ბილიკზე, ელისო ჯერ კიდევ გაშეშებული იჯდა და გაშტერებული მისჩერებოდა მის წინ დამდგარ თეთრი მარმარილოს დაბალ მაგიდას, რომელიც მზის შუქზე ბრწყინავდა. მის წინ მარტენი რაღაცას ამბობდა ბრაზნარევი ხმით, აშკარად ადულყაფარს უბრაზდებოდა, ლანძღავდა კიდეც, მაგრამ მათი ლაპარაკისათვის ელისოს ყური აღარ უთხოვია. ორივეს რა ცოტა ხანი იყო რაც იცნობდა, მაგრამ უკვე ხვდებოდა მათ, ხვდებოდა რაზე ლაპარაკში ატარებდნენ დროს.

 

ყველაფერი მეორდებოდა,მე ისევ გავრბოდი მისგან მაგრამ ამჯერად აღარ დავუშვებდი იგივე შეცდომას,მას აუცილებლად მივცემდი ახსნის საშვალებას და თუ დათო მართალი იქნებოდა მაშინ ყველაფერი დამთავრდებოდა ჩვენს შორის.იმის მიუხედავად რომ ეხლა მის სიყვარულში დარწმუნებული ვიყავი.
მასთან სამსახურში მივედი,ვიცოდი ამ დროს იქ იქნებოდა.თავის კაბინეტში იყო რამდენიმე თანამშრომელთან ერთად.შევედი თუ არა ყველამ მე მომაპყრო მზერა,მხოლოდ ირაკლი არ მიყურებდა.

აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში. 
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო... 
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:) 
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული? 
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო? 
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ! 
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა? 
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა... 

ვუფიქრდები, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ძალიან, ძალიან მომეწონა... შეძლება თავისი ბავშვური გულუბრყვილობით... რაც ძალიან იშვიათია ამ ასაკის ბიჭებში...
ალბათ, ამიტომ...
ჩავედით, დავბინავდით...
მერე იყო ბევრი სიცილი, ბევრი ბავშვები, სმა, მხიარულება...
... კანატკაზე ერთად აღმოვჩნდით... სიცივისგან ვკანკალებდი... უნებურად თავი დავადე... სიჩუმე...
მერე იყო თოვლში წოლა... ერთად... თავი მის მუცელზე მედო და ცას ვუყურებდი... თოვდა...
იმ დღეს ვიფიქრე... ალბათ მალე ერთად ვიქნებით... რა კარგია... მასაც მოვწონვარ...
მერე იყო ხელჩაკიდებულები რომ ვსეირნობდით... ხან აქ, ხან იქ, ხანაც უბრალოდ...
მეც ველოდი...
აი, დღეს იტყვის, ან ხვალ...

დღეს მე განაჩენი გამომიტანეს. მითხრეს, რომ ჩემს ორგანიზმში რაღაც
ბოროტი, კიბოსმაგვარი არსება ბუდობს. ის მანგრევს, მჭამს შინაგანად და ამის
შეჩერება არავის და არაფერს აღარ შეუძლია... ექიმმა მშვიდი ტონით მითხრა –
კიბო გაქვს... უკვე ვერაფერი უშველის... სიგარეტმა დაგღუპა, შვილო... იმ
მომენტში თითქოს ნათლად გავიგე, როგორ დაეცა მუხლებზე და აქვითინდა ჩემი
ანგელოზი. მე არ მიტირია. თითქოს ქვეცნობიერად მთელი ცხოვრება ველოდი ამ
დღეს, ამ სიტყვებს... უბრალოდ ვიგრძები, როგორ გადამიარა სახეზე შავ-თეთრმა
ტალღამ და ადგილს მიმაჯაჭვა. ჩოტა ხანი ესე ვიდექი, გახევებული და
მეტყველების უნარდაკარგული. მერე კი თითქოს მექანიკურად, რაღაცნაირად უემოციოდ
ვიკითხე:
1 რამდენი დამრჩა?
2 ორი თვე... მაქსიმუმ...

♥ Sikvdili ♥
ubralod motxroba:( trial mindorze mxolod Cven orni viyaviT!
- cris..........
- mere ? ? ?
- ara, ara araferi...........
- geSinia?
- risi ........
- Sen xom ici razec geubnebi, isic xom ici, rom yvelaferi kargad iqneba? ..............
- xo, ra Tqma unda, ra Tqma unda vici, Cven erTad viqnebiT, yovelTvis, da veravin dagvaSorebs, verc veraferi, gardaa..............
siCume Camovarada! mindoda SevwinaaRmdegebodi, meTqva, rom veraferi, sikvdilic ki, ver SegviSlis xels, mindoda es meTqva, magram yelSi uzarmazari burTi gameCxira da vigrZeni rogor amevso Tvalebi cxeli cremlebiT, romlebic niaRvariviT mawveboda da ar Semwevda Zala SemeCerebina.

სუყვარული ულამაზესი გრძნობაა, ის უბრალოდ უნდა იგრძნო და ამით ბედნიერი უნდა იყო. ბედნიერი იმით რომ შენ შეგიძლია ეს ნეტარება, ეს სილამაზე განიცადო. სილამაზე რომელიც შენში ცხოვრობს,შენით სულდგმულობს. არ იცი როდის მოვა თუმცა როცა კი მოვა მაშინვე მიხვდები. სიყვარული ყოველთვის არის ჩვენში, თუმცა ის ნაკვერჩხალა რომელსაც გაღვივება უნდა და ერთი პატარა სულის შებერვაც კი საკმარისია, იმ ადამიანისაგან რომ შენში ცეცხლი აგუზგუზდეს. ცეცხლი ნეტარებისა, ცეცხლი სილამაზისა, რომელსაც სახელად „სიყვარილი„ ქვია.
როცა გიყვარს უბედნიერესი ხარ, ყველაფერს ნათელ ფერებში ხედავ, და ცხოვრებაც გიხარია, გიხარია იმიტომ რო იცი ყოველდღე გაიგონებ იმ ლამაზ სიტყვას საყვარელი ადამიანისაგან, სიტყვას რომელსაც ასე მოწიწებით უფრთხილდები, სიტყვას რომელიც ძალას და მხნეობას გმატებს, სიტყვას რომელიც ყველაფრად ღირს ამ ცხოვრებაში, სიტყვას რომლის ბადალიც ქვეყავაზე არაფერია და ეს მხოლოდ ერთი პატარა თითქოსდა არაფრის მთქმელი თუმცა ბევრის აღმნიშვნელია და ეს სიტყვაა „ სიყვარული".

შენ მაინც ვერ გამიგებ!გამიშვი ნუ მტანჯავ!წავალ და დაგვიწყებ..შევეცდები მაინც!..რა გინდა? პატიება გთხოვო?ისევ სიყვარულში გამოგიტყდე?გამოგიტყდები..მიყვარხარ! მაგრამ შენ ამას ვერ გაიგებ..ვერა..არა..მორჩა..შენ მე ვერ მაპატიებ..ბოდიში
_დაწყნარდი.მე მხოლოდ მინდოდა მეთქვა…
_ვიცი არა ამის შესახებ არა
-აბა რის შესახებ?ა..მახსოვს…ჩვენ შორის არაფერი არ ყოფილა,და ვერც ახლა იქნება…ნუ შენ უბრალოდ გართობა მოგინდა..გაერთე?
-არა
-კარგი!კიდევ მოგწონს ჩემი წამება..გსიამოვნებს?
-არა!
-აბა მაშინ რა? რისი თქმა გინდა?ნუთუ შენ ფიქრობ რომ მე დავიჯერებ?!…არანაირად! მაპატიე …ჩემი ცხოვრება შეიცვალა და მე ის აღარ ვარ რაც ადრე ვიყავი……მე უბრალოდ მიყვარს...არ ვარ საყვარელი,მაგრამ მიყვარს.მე ბედნიერი ვარ იმ ფიქრით რომ მიყვარს…იცი ეს ძალიან მაგარია!!!მაგრამ მე არ მინდა დაგაძალო რომ იგივე გრძნობით მიპასუხო,მე ეს არ მჭირდება…მე ამას გულით ვგრძნობ და არა თავით!..…

ყნეთში ყოფილხართ? თუ კი ,აუცილებლად შეამჩნევდით დიდ ყვითელ სახლს, ახალდაბასთან ახლოს!!! იმ სახლში შიგნიდან შეხედვა ალბათ ყველას მოგდომებიათ, ცნობისმოყვარეობის გამო..
ეს სახლი თუ აგარაკი, ყოვლისშემძლე მამიკომ თავის შვილ გიოს უყიდა.
გიომაც არ დააყოვნა და სახლში მეგობრები აყარა!
მთელ დღეებს გიჟობაში ატარებდნენ. ბოლოს სახლში გართობას აგარ დასჯერდნენ. გარეთაც
გავიდნენ, კიოდნენ, ყვიროდნენ, დარბოდნენ.. მოკლედ იქაურობაც აიკლეს.

  ერთ საღამოსაც ჩვეული საქმიანობით იყვნენ დაკავებული ,ამ დროს მათ ცინ ჩაიარა თათამ. თათა ერთი წყნეთელი გოგო იყო, საკმაოდ ლამაზი. ნუ ყოველშემთხვევაში მთელ სოფელს უყვარდა... არა მართლა ლამაზი იყო, მაგრამ...  

უბრალოდ მომინდა მომეწერა შენთვის.... ლამაზი წერილიც მიმიღია და პატარა უსიტყვო ბარათებიც,მაგრამ... მე წერილი არ დამიწერია... არ დამიწერია შენთვის.... არ ვაპირებ იმის მოყოლას თუ როგორ ვცხოვრობ... სად ვარ ან ვისთან... არ გეტყვი როგორი ბედნიერი ვარ... ან როგორი უბედური უშენოდ!... არ მოვყვები რა გრძნობა მაქვს,როცა ზღვაზე დაისს ვუყურებ... არც იმას გეტყვი ჩუმად როგორ ვტირი ბავშვების ყურებისას... 
არ მინდა არაფრის გახსენება.... არ მინდა ტკივილი მოგაყენო... შეიძლება შენ არც არაფერი იგრძნო... ან სულაც არ წაიკითხო ჩემი წერილი... ვერ გამიხსენო... მაგრამ მაინც მინდა მოგწერო.... არ მინდა არაფრის თქმა და ...... მაგრამ მინდა ყველაფერი გითხრა.... ყველაფერი მოგიყვე.... მომისმინე.... სულ მე გისმენდი.... მაშინაც,როცა სიყვარული გამიმხილე... არ მათქმევინე ერთი სიტყვაც კი.... და მაშინაც,როცა სხვისი სიყვარული გამიმხილე... არც მაშინ მომეცი ნება ხმა ამომეღო და მეთქვა,რომ ცდები და დღემდე მიყვარხარ.... არ მაცადე... ახლა მაინც მაქვს დრო და საშუალება,რომ ყველაფერი ვთქვა,რაც მაშინ არ მითქვამს .... ყველაფერი... ოღონდ,როცა ამის კითხვას დაიწყებ,არ დახურო!...ბოლომდე წაიკითხე.... ბოლომდე.... 

« 1 2 ... 16 17 18 19 20 21 22 »