მარტოობის გვეშინია ყველაზე მეტად...არადა მაშინ ვართ ყველაზე ძლიერნი, როცა ვართ მარტო...
ამავდროულად ძალიან სუსტებიც, ჩვენი შინაგანი ჯაჭვების გამო...
ყოველ წამს, წუთსა და ყოველ საათს მარტოობას გავურბით ამ მასზე ფიქრში ვატარებთ დროს...მაგრამ მაინც ვერ ვექცევით , ვაყალიბეთ იდეურ თეზისებს და მათ ფრთაშესხმას ვწირავთ მთელ სასიცოცხლო ძალას.

"და იქნებ გათენდეს დღე, როცა შენც მეტყვი იგივეს." უცნაურია მაგრამ ყოველ ღამით ძილის წინ და ყოველ დილით გაღვიძებისას, ეს წინადადება პირველი იყო რომელიც ჯერ კიდევ ბურუსით მოცულ გონებაში მკაფიოდ ამოტივტივდებიდა ხოლმე. გამოჩნდებოდა და ტივტივებდა, ტბაზე მოკიდებული ხავსის მსგავსად, მანამ სანამ ხმამაღლა, ან თუნდაც ჩურჩულით, არ წარმოვთქვამდი. და მერე ილექებოდა ფსკერზე მომდევნო დილამდე ან საღამომდე. ილექებოდა შავად და რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა ერთი ორად იზრდებოდა ეს წყვდიადი. იზრდებოდა და იმედსაც თან ექაჩებოდა. იმედ გადაწურულს ამ წყვდიადის გასაფანტად არათუ მოელვარე ვარსკვლავის, მკრთალი სინათლის გამოჩენის იმედიც კი მიქრებოდა. და მაინც როგორ ვეჭიდებით ადამიანები არ არსებულ იმედებს, მიუხედავად იმისა რომ გააზრებული გვაქვს მისი არ არსებობა, ფანტაზია ოჰ ეს ფანტაზია გვაიძილებს დასაყრდენის წარმოსახვას.

სინამდვილეში ჩვენს თავს ჩვენვე ვუქმნით დაბრკოლებებსა და პრობლემებს. საერთო ჯამში ჩვენი ბედნიერებაც და უბედურებაც დიდ წილად ჩვენი ბრალია და ამ ბრალს ჩვენ ვაკონტროლებთ.
მარტივია არა, კარგის და ცუდის ამოცნობა?! სინამდვილეში ცხოვრების ბოლო წამსაც კი ვერ ვიაზრებთ კარგები ვართ თუ ცუდები.
როგორი რთულია იყო ისეთი, როგორიც ყველას მოეწონები, თითქმის შეუძლებელიც კი. ამიტომ ვფიქრობ, რომ ადამიანებმა უნდა ვიცხოვროთ ისე როგორც ჩვენ მიგვაჩნია სწორად და არა ისე, როგორც ჩვენს საახლობლო წრეს, ეს მხოლოდ იმიტომ , რომ რობოტულად არსებობის მაგივრად ადამიანივით ვიცხოვროთ.

????????ალცჰაიმერი თუ გამოსავალი?!????????

ლამაზ შენობას ლამაზი გამყიდველი გოგონები პერიოდულად ახალისებენ. მათი ამ სისწრაფით ცვლა კი პრეტენზიული მესაკუთრის ხასიათზე მეტყველებს,თუმცა ცნობილი ვერც სახელით გახდა, ვერც ლამაზი გოგონებით და ვერც ყვავილებით, რადგან დიდი ხანია ამ შენობას ყველა "როზას ყვავილებს" ეძახის. რატომ? იმიტომ,რომ აქ დიდი ხანია შენობის ერთი კუთხეში,შენობის მთელ სიგრძეზე , ცოცხალ ოთახის ყვავილებს, ქოთნებით ყიდის ერთი ასაკოვანი ქალბატონი, სახელად როზა.

იცი როგორ მიყვარხარ?? აუღწერლად,სიგიჟემდე,სულით ხორცამდე მიყვარხარ!
თურმე რა ახლოს ყოფილხარ,თურმე სულ მიყვარდი მაგრამ ამას ვერ ვხვდებოდი,მიკვირდა რატოომ? რატომ მიჩქარდება გული მას რომ ვხედავ,რატომ ვბედნიერდები მას რომ ვხედავ,რატომ მიხარია როცა მაწვალებს,იციი მიყვარხარ და მინდა ეს იცოდე,ალბათ შენც გიყვარვარ,ასე მგონია.

"ტანზე შენი სურვილი მეწვის და მაფორიაქებს...
ვიხსენებ ისევ იმ ჩვენს მომენტებს...სურვილებს ...შეგრძნებებს..შენი სურვილი ჩემს სხეულზე დათარეშობს..თითებს ყველგან აწვდენს...ვნებებს ეხება..ყველა შენს მიერ შეხებულ ადგილს ალმური ასდით ..სურვილით იწვიან შენი სურვილით...მუხლებს ერთმანეთს ვაჭდენ და შენს მოსვლამდე აღვირებს ვიჭერ.. სულ მალე და ყველა აღვირი მოსწყდება საბმელს.. სხეულში დათარეშობენ ვნებების ბურთულებები..ყველა ეროგენულ ზონას აღიზიანებენ და ყველა მათგანი დაკმაყოფილებას ლამობენ.. კისერი, ლავიწები, ყელი , ტუჩები.. განსაკუთრებით ინახავენ შენს ნათითურებს...

 

თუ თქვენ ხართ ადამიანი,რომელმაც ბავშვობა გაატარა 80-იან ან 90-იან წლებში,წარსულის გახსენებისას ძნელია დავიჯეროთ თუ როგორ მოვაღწიეთ აქამდე.
რატომ?
აი რატომაც:
ბავშვობაში მანქანით მგზავრობისას არ ვიყენებდით ღვედს და საერთოდ არც კი გაგვეგო რამე უსაფრთხოების ბალიშზე.
ჩვენი რკინის საწოლები მომწამვლელი საღებავით იყო შეღებილი.
წყალს პირდაპირ ონკანიდან ვსვამდით ეზოში,არც კი გვსმენოდა პლასმასის ბოთლზე რამე.
არცერთ წამალს არ ჰქონდა დამცავი მექანიზმი ბავშვებისთვის,რომ უსაფრთხო ყოფილიყო.

ვნანობ,ვნანობ ყველაფერს,რაც შენ გეხება.ნეტავ არასდროს გათენებულიყო ის დღე,როცა დაგინახე და ერთი ნახვით შემიყვარდი.ხანდახან მგონია,რომ მაშინაც მიყვარდი,როცა არ მყავდი ნანახი,სხვანაირარ შეუძლებელია ახსნა ის გრძნობა,რასაც შენ მიმართ ვგრძნობ.ვნანობ იმ დღეს,რადგან იმ დღეს თავიდან დავიბადე და თან მოვკვდი,რადგან ჩემი სიყვარულით შენ მოგეცი უფლება ან ბედნიერება მოგენიჭა ჩემთვის,ან მოგეკალი.შენ მეორე აირჩიე და ნელ-ნელა მიღებ ბოლოს.ვნანობ იმ დღეს

იცი როგორ მტკიოდა? თითქოს გრძნობა ყველა მხრიდან მაწვებოდა და შუაზე მჭ....ტდა, გასაქანს არმაძლევდა, და სიმწრის ცრემლებიც წამსკდაა. ესიყო ტკივილნარევიი ცრემლები, გეფიცები აღარვიცოდი რაზე მეტირა, აზრებიი ისე მქონდა არეული ტვინი მეჭყლიტებოდა...

-ცა რა ფერია?
-ცისფერი
-შენ?
-მე ფერები არ გამაჩნია...
-როგორ არა შემოდგომისფერი ხარ
-ჰ,ჰ შემოდგომა რა ფერია?
-ოქროსფერი უმეტესად! დანარჩენი ფერები კი უმნიშვნელოდ სხვა ფერის...