9:13 PM საფასური 20 | ||||||
ყველაფერი მეორდებოდა,მე ისევ გავრბოდი მისგან მაგრამ ამჯერად აღარ დავუშვებდი იგივე შეცდომას,მას აუცილებლად მივცემდი ახსნის საშვალებას და თუ დათო მართალი იქნებოდა მაშინ ყველაფერი დამთავრდებოდა ჩვენს შორის.იმის მიუხედავად რომ ეხლა მის სიყვარულში დარწმუნებული ვიყავი. მასთან სამსახურში მივედი,ვიცოდი ამ დროს იქ იქნებოდა.თავის კაბინეტში იყო რამდენიმე თანამშრომელთან ერთად.შევედი თუ არა ყველამ მე მომაპყრო მზერა,მხოლოდ ირაკლი არ მიყურებდა. -ყველას ბოდიშს მოგიხდით,ირაკლი შეიძლება რამდენიმე წუთით დაგელაპარაკო?-ყველანარად ვეცადე ხმა მეკონტროლებინა. მან ღიმილიანი სახით შემომხედა,მაგრამ ჩემი სახის დანახვისთანავე მასაც შეეცვალა სახე,თანამშრომლებს სთხოვა მარტოები დავეტოვებინეთ და როდესაც გავიდნენ მომიახლივდა. -რა მოხდა ჩემო პრინცესა,რა სახე გაქვს.-თავი ამაწევინა რომ ეკოცნა მაგრამ ავარიდე და სავარძელში ჩავჯექი. -რაღაც მაინტერესებს ოღონდ გთხოვ სიმართლე მიპასუხე. -მკითხე-მხოლოდ ეს მითხრა და თვითონაც გვერდით ჩამომიჯდა. -დღეს დათო ვნახე შენი მეგობარი,მან ისეთი რამ მითხრა რაც არ მინდა ისე დავიჯერო რომ შენ არაფერი გკითხო-ღრმად ჩავისუნთქე და გავაგრძელე-მართალი არის თუ არა რომ ჩემთან ურთიერთობა იმიტომ დაიწყე რომ სანაძლეოს მოგების პირობა ვიყავი. -ვერ მივხვდი რას გულისხმობ,ეგ საიდან მოიტანე.-მართალია ნერვებს თოკავდა მაგრამ მის ხმასას გაბრაზება დაეტყო,კისრის ძარღვები კი დაებერა. -დათომ თქვა რომ თუ მოახერხებდი და შენთან დავწვებოდი მაშინ მოგებული იქნებოდი,სწორედ ამიტომ მოინდომე ჩემთან ურთიერთობის გაგრძელება. -გთხოვ ეს სისულელე არ დაიჯერო,მიყვარხარ ნუთუ ამასის დამტკიცებას ვერ ვახერხებ. -არ ვიცი ირაკლი მან იმდენი რამე იცის ჩვენი ურთიერთობის შესახებ,ამბობს რომ ეს ყველაფერი იმიტომ მოუყევი რომ დაგემტკიცებინა რომ მალე მიზანს მიახწევდი. -მან იმიტომ იცის ყველაფერი რომ ჩემი მეგობარია,უფრო სწორედ მეგონა რომ იყო,მას როცა ვნახავ მე მოვუვლი,არ მივცემ უფლებას ჩემზე სისულელეები ილაპარაკოს და ჩემს საყვარებ ქალს ჩემზე შთაბეჭდილება დააკარგვინოს,როდესაც შენი სიყვარულით არეული სახლში მივდიოდი შეუძლებელი იყო მეგობრებისთვის რამე დამემალა,არც იყო რამის თქმა საჭირო ისედაც სახეზემეტყობოდა რომ სიგიჟემდე ვიყავი შეყვარებული. -კარგი კიდევ ერთი კითხვა იყო თუ არა საერთოდ რამე სანაძლეო დადებული თქვენს შორის. -არა არაფერი დაგვიდია,მას უნდოდა მაგრამ ეს სისულელე იყო,მე შენ პირველივე ნახვაზე იმდენად მომეწონე რომ მისი შემოთავაზება სერიოზულად არც მიმიღია. -არ ვიცი რა დარწმუნებული უნდა ვიყო რომ მართლა არ დათანხმებულხარ,იქნებ მატყუებ. -შენ მე გამაგიჟებ,რატომ არ მენდობი,როდემდე შეიძლება გაგრძელდეს ეს,რა უნდა გავაკეთო ისეთი რომ შენ მე მენდობოდე და არა ვიღაც იდიოტებს.შენ რა გონია მე არასდროს მიეჭვიანია შენს მეგობრებზე,კურსელებზე,საერთოდ ყველაზე ვისაც კი როდისმე შენთვის შემოუხედია,მზად ვიყავი თითვეულისთვის სახე დამენგრია ვისაც ჩემს მაგივრად ღიმილს აჩუქებდი,მაგრამ შენთვის არასდროს მიგრძნობინებია რადგან გენდობოდი,არასდროს არ მისაყვედურია იმიტომ რომ ვიცოდი ამით შეურაცყოფას მოგაყენწბდი შენ და ჩვენს სიყვარულს,ეხლა ამ სიტყვებით კი მე ძალიან მტკენ გულს.გადაწყვიტე ან ჩემი უნდა გჯეროდეს ან არა-ამ სიტყვებისერე ლამის ბოდისი მოვუხადე მაგრამ გადავიფიქრე. -მე მჯერა შენი სიყვარულის მაგრამ არ ვიცი ადრე რა მოხდა.მე დაფიქრება მჭირდება. -შენი ნებაა,მე დაგელოდები.-ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ვნებიანად მაკოცა,არც შევწინააღმდეგებივარ. -ბოდიში უნდა წავიდე და კიდევ ეს შენ გქონდეს-თითიდან ბეჭედი მოვიცალე,მაგიდაზე დავუდე და ოთახიდან გამოვედი. ფეხით წავედი იქიდან სახლში,ტირილი მინდოდა,მაგრამ რატომ უნდა მეტირა,ირაკლიმ ამიხსნა და მე მისთვის უნდა დამეჯერებინა.თუ მინდოდა რამე გამოგვსვლიყო,მისი ნდობა უნდა მესწავლა.მჯეროდა მისი რომ ვუყვარდი მაგრამ მიჭირდა სხვისი ლაპარაკისთვის ყურადღება არ მიმექცია. ეხლა დრო მჭირდებოდა რადგან საბოლოოდ გავრკვეულიყავი არა მის გრძნობებში არამედ ჩემსაში.დედაჩემი მართალი ყოფილა თუ მის მიმართ ნდობა არ მექნება ურთიერთობაც განწირული იქნებოდა. სახლში საშინლად დაღლილმა მივაღწიე,ერთი სული მქონდა როდის დავისვენებდი,მაგრამ იქ მარი დამხვდა ისე გამიხარდა მისი დანახვა აღარც მახსოვდა რომ დაღლილი ვიყავი. -თქვენ მე ერთ დღეს გადამრევთ-მითხრა მაშინ როდესაც ყველაფრის მოყოლას მოვრჩი-სანამ მე წასულივიყავი ვიყავი შერიგებაც მოასწარით და დაშორებაც. -არა არ დავშორებულვართ მაგრამ არც ის ვიცი რა მინდა. -ბეჭედი რატომ დაუბრუნე მაშინ.ისე კი შეცდი ის მაგას არასდროს იკადრებდა,ყველაფერს დავიჯერებ მაგრამ იმას რომ ის შენს გამოყენებას მოინდომებდა არარსებობს. -ეხლა უკვე მეც ვიცი,ზუსტად მაგიტომ მინდოდა მისგან გამეგო სიმართლე და დათოსთვის არ დამეჯერებინა.არ მესმის რატომ მოიგონა დათომ ეს ყველაფერი. -სამაგიეროდ მე მესმის. -მითხარი ნუ დამტანჯე. -მაგას შენ თვითონ როგორ ვერ მიხვდი მიკვირს,მასაც მოსწონხარ და ამ ტყუილით უნდოდდა შენ და ჩემი ძმა დაეშორებინეთ.ამას მე ადრევე გეუბნებოდი,სანამ შენს ლაშას გავიცნობდი. -არ არსებობს არასდროს არაფერი უთქვამს ისეთი რომ მასე მეფიქრა. მეორე დღეს ირაკლიმ დამირეკა,არ მინდოდა პასუხი მაგრამ ვერც ისე გავძელი მხოლოდ ორი წუთი ველაპარაკე.იმ დღეს სულ სახლში ვიყავი,მარისაც კი იშვიათად ველაპარაკებოდი. -"როდემდე უნდა იყო ასე,მიჭირს შენს გარეშე"-მოვიდა საღამო ხანს ჩემს ტელეფონში შეტყობინება. -"მეც მიჭირს მაგრამ სულ ცოტა ხანი და მეთვითონ მოვალ." -"მომენატრე ლამის გავგიჟდე უშენოდ." -"მეც მომენატრე,დროებით." -"არ მინდა მაგრამ რახან მემშვიდობები მეტი რა გზაა,დროებით.გკოცნი მთელი სიყვარულით"-შემდეგ მეც კოცნის სმაილიკი გავუგზავნე და ტელეფონი სავარძელზე მოვისროლე. ნელ-ნელა გაიარა ნახევარმა აგვისტომ,ირაკლი მოდიოდა ჩვენთან მაგრამ საბოლოოდ ურთიერთობა ვერ გამოვასწორეთ.ერთ დილით დამირეკა და საღამოს რესტორანში დამპატიჟა.ისე ვიყავი თითქოს პირველი პაემანი გვქონოდეს,ჩემი ტანსალებიდან ვერაფერი ავარჩიე და მაღაზიებს ვესტუმრე.საღოს კი ვეცადე ძალიან ლამაზი ვყოფილიყავი. ლოდინისგან გული მიფანცქალებდა,მარი ვითომ არ იმჩნევდა არადა ვხედავდი როგორ გამოაპარებდა ხოლმე თვალს ჩემსკენ და მერე ჩუმად ჩაიცინებდა. როგორც იქნა კარზე ზარიც იყო.ირაკლი საოცრად ელეგანტურად გამოიყურებოდა.კლასიკური ფორმა ისე ეცვა თითქოს მისთვის სხვა ტანსაცმელი არც არსებობდესო.რამდენიმე წუთი მელაპარაკა,ვერ გავიგე მარი ოთახიდან როგორ გავიდა და როგორ დაბრუნდა უკან. -წავედით-გავიგე მეგობრის ხმა. -შენც მოდიხარ?-შევხედე გაკვირვებულმა. -კი აქამდე არ გითხარით რომ არ გენერვიულა,გამაგრდი მომავალი დედამთილ-მამამთილთან უნდა წარგადგინოთ.-მითხრა მარიმ. -რაა თქვენ რა სულ გადაირიეტ,მაპატიე საყვარელო ამა რომ გეუბნები მაგრამ მგონი სრულ ჭკუაზე არ ხართ.მე აღარ მოვდივარ.-ორივეს სიცილი აუტყდათ -ეხლა კი მგონი შენ გადაირიე,რა გინდა გაუცნობლად დაგიწუნონ? -თქვენ ისე ახასიათებდით მათ,ეხლა მეშინია. -ნუ გეშინია ყველაფერი კარგად იქნება.მარის სახლიდან წამოსვლამ ნელ-ნელა მიახვედრა რომ უნდა შეცვლილიყვნენ.წამოდი იმდენად კარგი ხარ და შეიძლება საკუთარ ქალიშვილზე მეტად შეუყვარდე. მანქანიდან რომ გადმოვედი კიდწვ გავჩერდი ვაითუ არ მოვეწონოთქო,შემდეგ ჩემს თავზე გავბრაზდი,არავისზე ნაკლები არ ვარ და რატომ არ ინდა მოვეწონოთქო.შეიძლება მათი მოსაწონი სილამაზე არ მქონდა მაგრამ,მაგას რა მნიშვნელობა ქონდა მათ შვილს მოვწონდი მთავარი ეს იყო. ირაკლის მკლავიჭიდი გავუკეთე და მაგიდისკენ წავედით.ქალბატონი თამარიც და არჩილიც სასიამოვნო გარეგნობის ადამიანები იყვნენ,ეხლა მივხვდი და-ძმა საიდან იყვნენ ასეთი ლამაზები.დედამისი ჯერ კიდევ ინარჩუნებდა ახალგაზრდულ იერს ვერავინ იფიქრებდა ორმოცდაერთს თუ იქნებოდა გადაცილებული.როდესაც მივუახლოვდი ამაყი მომღიმარი სახით შემათვალიერა,გადამკოცნა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.არჩილი კი იმდენად სიმპათიურად გამოიყურებოდა ვერ მიხვდებოდით ეს ჩემი თანხლები ორი ახალგაზრდა მისი შვილები თუ იქნებოდნენ.როდესაც მას წარუდგინეს ჩემი თავი წამოდგა ხელზე მეამბორა და ისიც გაღებული სახით დაბრუნდა თავის ადგილზე. იმდენად კარგი გარემო იყო მათ გარშემო რომ მალევე მომეხსნა დაძაბულობა.საერთოდ ვეღარ ვგრძნობდი რომ მე მათი ოჯახის წევრი არ ვიყავი,ჯერჯერობით მაინც. -ელენე შენ რომ კარგად სწავლობ და ყოჩაგი გოგო ხარ ეს ორივესგან კარგად ვიცი,მაგრამ ჩვენი ქალიშვილი როგორ იქცევა,ხომ არ გვარცხვენს?-მკითხა სიცილით ქალბატონმა თამარმა. -არა როგორ გეკადრებათ,შესანიშნავად სწავლობს,ერთ-ერთი ძლიერი სტუდენტია არამარტო ჩვენს ჯგუფში არამედ მთელს ჩვენს კურსზე. -ოსევე როგორც შენ,თავმდაბლობა არაა საჭირო. -მადლობთ.მარყალია სწავლა ისედაც მიყვარს მაგრამ ყველანაირად ვცდილობ მამაჩემისთვის მიცემული პირობა უმაღლეს დონეზე შევასრულო. -ძალიან ვწუხვართ მამაშენის გამო,იმ დროს არ ვიცოდით შენზე თორემ აუცილებლად ჩამოვიდოდით.რა პირობაა. -მადლობთ.როდესაც გავიგეთ მისი დაავადების შესახებ მან პირობა დამადებინა რომ ფარხმალს არ დავყრიდი და ჩემი საქმის პროფესიონალი გამოვიდოდი.მეც ვცდილობ მიზანს მივაღწიო და საუკეთესო ვიყო ჩემს სფეროში. შემდეგ თავის შვილებს გამოელაპარაკა და დაძაბული სუფრა მხიარულებამ შეცვალა. ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
