შენ მიყვებოდი ამბებს ჩემამდელს,
მე კი შენამდელ აზრთან ვდაობდი.
განცდა მწვდებოდა ლამის ყელამდე,
ისე მარტივი თავისთაობით...
მერე შეწყვიტეს თხრობა ტუჩებმა,
და მხოლოდ მზერა ალაპარაკდა.
ყურთან კი ფიქრმა წაიჩურჩულა,
-კარგი იქ არის, სადაც არა ხარ!..
დრომ გაიხსენა წუთი მსგავსების,
ეს უკვე იყო-ს მინიშნებებით,
ნახევარ მთვარეს სურდა ავსება
იმ ცალი გვერდის, ღამის ვნებებთან...
ყვებოდა წამი ამბავს წუთებთან,
შეჩერების რომ იყო თანახმა.
ფიქრი კი ცდილობს ჩემს დარწმუნებას,
რომ იქ უფრო სჯობს, სადაც არა ხარ!..
ასევე დაგაინტერესებთ:
|
